s11e18

-I think I'm falling in love, and I'm really afraid that it's gonna destroy me.

-It wouldn't be love if it didn't.

offline

Έχω πολύ καιρό να γράψω.Κάτι με έχει πιάσει και δεν μου βγαίνει λέξη.Γι'αυτό τις στιγμές που τα καταφέρνω νιώθω ένα περίεργο μελαγχολικό αλλά όμορφα μελαγχολικό συναίσθημα.Ίσως φταίει πως κάθε που γράφω παίζει μόμπι από πίσω.Ίσως πάλι γιατί τα κρατάω όλα μέσα μου μέχρι να μην χωράει τίποτα περισσότερο και μπαμ ξεσπάνε σε λέξεις, άσχετες ή και σχετικές, πράγμα που μου δημιουργεί μια κάποια αναστάτωση. Μου αρέσει αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή, και μπορεί να είναι ανούσιο για εσένα να διαβάζεις αυτήν την ανάρτηση που ίσως σου θυμίζει ημερολόγιο αλλά εγώ νιώθω πως επικοινωνώ.Μου αρέσει που έχω μισόκλειστο το μεγάλο φως του δωματίου μου και ψιλοφωτίζονται οι κόκκινοι τοίχοι μου, μου αρέσει η αφή του πληκτρολογίου μου, η μελαγχολική μουσική που ακούω και που μου ξυπνάει αυτό το απερίγραπτο συναίσθημα που νιώθεις όταν βλέπεις το ηλιοβασίλεμα το σούρουπο του καλοκαιριού όντας ερωτευμένος. Μ'αρέσει η μοναξιά που νιώθω αυτή τη στιγμή που είναι γλυκιά και μου θυμίζει πόσο πολύ μου λείπεις και πόσο θέλω τη ζωή μου μαζί σου,μόνο μαζί σου, πάντα μαζί σου. Μ'αρέσει που κλαίω γιατί έτσι είμαι εγώ, κλαίω γιατί όλα όσα κρύβω μέσα μου με ξεπερνούν,μ'ενθουσιάζουν, με τρομάζουν, με κάνουν πιο πολύ εγώ, όπως με έκανες και κάνεις εσύ. Και κάπως έτσι κατέληξα πάλι να μιλάω για σένα και την τρομερή σου επίδραση πάνω μου.
Είμαι ένα παιδί μάλλον. Βασικά σίγουρα είμαι ακόμα παιδί γιατί νιώθω αυτήν την ψευδαίσθηση πως μπορώ να τα κάνω όλα, πως έχω τόσα πράγματα μέσα μου ακόμη και πως παρόλο που απογοητεύομαι από τον κόσμο ονειρεύομαι ξανά και ξανά.