καθε φορα,πρωτη φορα

http://www.rainymood.com/

βρεχει.

σταγονες μικρες,μεγαλες.

καθε μια σαν ενα αγγιγμα σου σε καθε πληκτρο του κορμιου μου.

ηδονικο ηλεκτροσοκ.

κομπαρσοι της ηδονης

http://www.youtube.com/watch?v=yLuOzNeHw5I

σκεψεις σε ενα κοκκινο δωματιο.
(περα απο εσενα)

τις νυχτες σε πνιγει το χθες.

σκεφτεσαι το σημερα.

χανεις τον χρονο.

μενεις στο κενο και περιμενεις το αυριο.

κοιτας το ταβανι.

το νοημα.

ποιο ειναι το νοημα?το νοημα που ψαχνουν ολοι?

φαντασου δυναμη,ν'αγαπας μονο για σενα.να δοθεις γιατι ετσι θελεις.αλλα απ'την αλλη,αν αγαπησεις ετσι,ηθελημενα,ισως χανεις το νοημα.γιατι νοημα εχουν εκεινα που συμβαινουν και οχι εκεινα που προκαλουμε να συμβαινουν.

παρατα τα.

οτι και να κανεις,παραμονευει εκει στη σκια.

το πιο ματαιο αλλα και το πιο τελειο απο ολα τα αλλα.

περιμενει την πρωτη ευκαιρια να βγει να μας θερισει.

να ενεργοποιησει τις αισθησεις.

να ερεθισει την ψυχη.

να σε κανει να πνιγεις στην ηδονη.

και στο τελος δεν ευτυχεις γιατι σε στοιχειωνει το ανικανοποιητο.ολοι ψαχνουν.λιγοι βρισκουν.κανεις δεν ξερει.

θα αφεθω στο συναισθημα να με παρασυρει.θα μεινω ο κομπαρσος,θα γινω ο πρωταγωνιστης,δεν εχει σημασια.δεν ειναι εκει το νοημα.
το δικο μου νοημα ειναι να ξυπνω σε μια ευδαιμονια χωρις να εχω την απολυτη αναγκη της.ειτε μου φερνεις την φωτια,ειτε την βροχη.ολα εχουν τη θεση τους.

και οι μερες θα κυλησουν απαλα...

Θ.Π.

("-θελεις"? "-παρε".)

wake up call

το μισω αυτο το συναισθημα.

ο εγκεφαλος θολωνει.
το στομαχι κλεινει.
τα χερια ακουμπανε.
μπουκωνομαι.
τα δακρυα τρεχουν ποταμι.
και κλεινομαι εκει,στο δικο μου καβουκι.
και δεν μιλαω με κανεναν,ουτε καν με τον εαυτο μου.

γιατι επιλεγουμε να μην μιλαμε για οσα πονανε.
αλλα,χωνουμε το προσωπο μας τοσο βαθια στο μαξιλαρι ωστε να χανονται ολες οι αισθησεις.
ολη η επαφη με τον εξω κοσμο.


μπορεις να φωναξεις απεναντι στην επιλογη του αλλου?
οχι...

ξερω.

δεν υπαρχει πιο δυνατος κροτος απο την πορτα που κλεινει απαλα πισω της.

 http://www.youtube.com/watch?v=p-ca1ocriv0

θυτης-λεια

http://www.youtube.com/watch?v=yLxmcFRhkJ0

και αλλαζεις

και αλλαζουν οι λεξεις

και οι εννοιες τους.

ακουω τη φωνη σου.

ποσο μεγαλη φαινεται η αντωνυμια "μου" οταν την λεει εκεινος-η.

"ΜΟΥ".

μια τοσο δα μικρη  λεξη,μια τοσο ζεστη και μεγαλη σημασια.

γιατι ο φτερωτος κυριος παντα αφηνει ανοιχτη την πορτα πισω του...

Ανταλλαγες

φιλιες,ερωτες...

κρυφες μελαγχολιες.

και ειναι ολα εκεινα που μενουν ανομολογητα...
ανεκφραστα και χωμενα καπου εκει βαθια στον κοσμο της θολης σκεψης.
ανταλλασσεις χαμογελα και λεξεις ασημαντες.
κουβεντες χωρις περιεχομενο.
βλεμματα καρφωμενα στο κενο.
φροντιζεις ετσι ωστε η ψυχη σου και το εγω σου να μην αντικατοπτριζεται στην εικονα σου,στα ματια σου.
γιατι ετσι νιωθεις ασφαλης και αδιαπεραστος.
υψωνεις ενα τειχος που δεν γκρεμιζεται με απλα πυροβολικα.
και περιμενεις.
στο δικο σου εδαφος,μην αφηνοντας κανεναν να κατακτησει ουτε ενα μικρο κομματι του.
καποια στιγμη ομως πεφτει η αυλαια και πεφτουν και οι μασκες μαζι της...

και τοτε η μενεις,
η προχωρας...

δωσμου κατι να μεινω λοιπον.
χωρις μασκες,σιωπες και ανομολογητα σαγαπω.

αλλιως ξερεις,βαζω το ενα ποδι μπροστα απο το αλλο,δινω λιγη δυναμη και ξεκιναω να περπαταω.

φανταζομαι ετσι προχωρας...


οι ανθρωποι δεν ειναι καθολου χαζοι.η τουλαχιστον οχι ολοι.
μπορουν να φτιαξουν νοητες παραστασεις,ουτοπικες απατες για να ζησουν κατι,να γλειψουν τις πληγες που τους δημιουργησε ο χρονος και οι σχεσεις,να παρηγορησουν τον ανολοκληρωτο εαυτο τους.
αλλα ξερουν.
αυτο θες να ειμαστε?
ενα σαγαπω που ξεχασαμε η αρνηθηκαμε να πουμε και κατεληξε απλως σε ενα απροσωπο
"χαρηκα για την γνωριμια"?

στο νου μου εικονες.
τα "τολμω" να μην γινονται "τι θα γινοταν αν".
τα "μπορω" να μην καταληγουν "επρεπε να το χα κανει".


http://www.youtube.com/watch?v=3nt4GKxd7Ms

καποιος ειπε...

«Τα αισθήματα που ξαναέρχονται είναι αισθήματα που δεν έφυγαν ποτέ»     

είπε κάποιος… 

Γιατί τέτοιοι είμαστε…

Καταπιέζουμε αυτά που νιώθουμε, κρατάμε τους «τύπους» και σκάμε και κανά χαμόγελο που και που για να μην μας θεωρήσουν λυπημένους.

Κλείνουμε μάτια, αυτιά, σφίγγουμε την καρδιά μας στα χέρια μας και την διαλύουμε.

Πνιγόμαστε και δεν το καταλαβαίνουμε ή μάλλον το καταλαβαίνουμε και φοβόμαστε να κάνουμε κάτι. 

Δειλία; 

Φόβος;

Ντροπή; 

Τι είναι;

Γυρνάμε το κεφάλι σε ματιές που μας σκοτώνουν κρατώντας την αναπνοή μας και κάνουμε σα να μη συνέβησαν ποτέ. 

Αλλά πόσο σίγουρος είσαι ότι υπήρξαν;

Σηκώνεις τους ώμους, κάνεις και μια καμιά γκριμάτσα και χάνεσαι στη σιωπή σου. 

Είναι πιο εύκολα εκεί.…
Γιατί όταν έπρεπε να μιλήσουμε, να φωνάξουμε, να ξεσπάσουμε, μείναμε άπραγοι.

Αυτοί οι «εγωισμοί μας» και το «Τι θα σκεφτούν για μας;» μας έφεραν σε αυτή τη θέση. 

Kαι όμως,  κανείς μας δε μιλά.
-«Ποιος έχει το κουράγιο;»
-«Μάλλον, αυτός που πονάει περισσότερο…»

Γύρισε την πλάτη σου και θα υποκριθώ με ένα χαμόγελο πως είμαι καλά!

Μην κοιτάξεις πίσω ή μη ψάξεις να με βρεις, να ξέρεις πως αυτό πονάει πιο πολύ. 

Ξέχασε με! 

Άφησε με, να ζήσω-να αναπνεύσω! 

Θα σε σκέφτομαι!!

no time

Wake up and look me in the eyes again
I need to feel your hand upon my face
Words can be like knives
They can cut you open
And then the silence surrounds you
And haunts you

I think I might've inhaled you
I can feel you behind my eyes
You've gotten into my bloodstream
I can feel you flowing in me

The spaces in between
Two minds and all the places they have been
The spaces in between
I try to put my finger on it

Personae

1ος
2ος
3ος

οι θεσεις σε εναν αγωνα.
σε νοιαζουν.
σε νοιαζουν γιατι παλευεις για την πρωτια.
μερες,μηνες προετοιμαζεσαι να φτασεις εκει πανω,εκει που ολοι στοχευουν,και να κλεψεις αυτο που τοσο επιθυμουσες.
αν τα καταφερεις,ισως ολοι οι υπολοιποι λοιπον δε μοχθησαν αρκετα.
ισως εσυ δεν τα εβαλες κατω.
σημασια εχει οτι επαιξες και κερδισες.
αλλα αν δεν τα καταφερεις?εκει τι γινεται?

1ος
2ος
3ος

οι θεσεις στις σχεσεις των ανθρωπων.
σε νοιαζουν.
σιγουρα σε νοιαζουν.
αλλα εδω τι κανεις?και παλι παλευεις για την πρωτια?ακονιζεις τα νυχια σου για να αρπαξεις την θεση του αλλου και να την κανεις δικη σου?
η παραμενεις σαν αβουλο θεριο στην θεση σου,πονωντας και ελπιζοντας να κοπει απο μονη της η κοκκινη κορδελα του τερματισμου?
μπερδευεσαι.τα χανεις.κουραζεσαι.τα βαζεις με τον εαυτο σου.
τι σημασια εχει λοιπον αυτος ο ανταγωνισμος,το αγχος,η διπλωματια,η πονηρια οταν μιλαμε για ανθρωπους...?
τι εδωσα και τι θα παρω.
τι πηρα και τι θα δωσω.
γιατι να μην ειναι ολα απλουστευμενα και ομορφα?
για να μην βαριομαστε?
για να ζουμε?

οι ανθρωποι δεν εχουμε φτιαχτει για να ζουμε ετσι.

ο ερωτας ειναι εγω και εσυ.

μονο.

κανεις αλλος.

κανεις τριτος.

κανενα ερωτηματικο.

καμια αμφιβολια.

κανενα αλλα.

κανενα παρελθον και κανενα μελλον.

μονο ενα τωρα.

και οδευεις...

δεν σε νοιαζει που,τι και πως.

αλλα οδευεις,κρατωντας το χερι του αλλου.

και καπου εκει βρισκεις την ευτυχια.

ισως ολα αυτα ειναι ουτοπικα και στον αιωνα μας,εναν αιωνα μες στο ψεμα και τη διπροσωπια να ακουγονται γελοια.

αλλα χωρις τα ονειρα και την ελπιδα δεν θα επιζησουμε εδω.

σκεψου το.

ακου με.

we close our eyes.

γιατι η πρωτη λεξη που μου ρχεται στο μυαλο ειναι παθος.

                                                                                   ποθος.

                                                                                   σεξ.

                                                                                   χημεια.

                                                                                   θεληση.

                                                                                   μαγεια.

                                                                                   αισθηση.

                                                                                   φωτια.

                                                                                   βλεμμα.

                                                                                   ανατριχιλα.

                                                                                   σφυγμοι.

                                                                                   νευρα.

                                                                                   πολλα νευρα.

                                                                                   ξυλο.

                                                                                   χαμογελο.

                                                                                   αγαπη.

                                                                                   ερωτας.

                                                                                   

                                                                                                                                                         

σκεψου το

 http://www.youtube.com/watch?v=t3ZDqe5j4q8

γιατι εισαι 19.

ξυπνας μια μερα και το συνειδητοποιεις.

και λες στον εαυτο σου ποσο μηδενικες ειναι οι ανησυχιες σου

και βγαινεις,και περπατας ακουγοντας το αγαπημενο σου τραγουδι

και γελας

γελας

γελας

επειδη ο κοσμος ειναι τοσο μικρος,και τοσο μεγαλος ταυτοχρονα.

και εχεις στο νου σου κατι ομορφο.

και εισαι ηρεμη.

γαληνια.

ευτυχισμενη.

σαγαπω.

κενο

και στεκοσουν εκει,και με κοιταξες.

και σε κοιταξα και εγω.

ξερεις,αυτο το τρεμουλο μαλλον δεν θα φυγει ποτε.

σαγαπω εσενα,τοσο πολυ,και το ξερω οτι εισαι τοσο λιγη για μενα,αλλα δεν.

οι ανθρωποι ειναι οι στιγμες τους,και οι δικες μας ειναι ολη μας η ζωη.

δεν θα φυγεις απο εκει μεσα.

αλλα τωρα πρεπει να σε διωξω.

το ξερω οτι μπορω πια,γιατι οι φτερουγες μου εχουν σχεδον ανοιξει,ετοιμες να πεταξουν.

ασε με να πεταξω..διπλα σου,μαζι σου,κοντα σου.

με κοιτας,και χανομαι.

νιωθω σαν φωτια,που την μια της πετας οινοπνευμα και δυναμωνει τοσο πολυ και την αλλη της πετας λιγο νερο και χαμηλωνει.

μα θελω να σε ακολουθησω εκει εξω.

και οπου μας βγει.

εισαι ομορφη ξερεις...





τιποτα σημαντικο,ζω μοναχα εν λευκω.