μεγάλη πόλη τελικά

αστικές νύχτες
άλλοτε υπό τους ήχους της σιωπής, πλάι σε ερμητικά κλειστούς, αφηρημένους ανθρώπους
άλλοτε υπό δυνατά γέλια και ζωηρές αψιμαχίες, ανάμεσα σε γνωστά, ζεστά πρόσωπα

το ένα τσιγάρο μετά το άλλο για να γεμίζει την οικειότητα
το ένα ποτήρι μετά το άλλο για να φτάσουμε ένα επίπεδο παραπέρα




μα δεν φτάνουμε ποτέ γιατί τα τρώει όλα ο φόβος 
για την παραδοχή
για την επαφή
για την απόρριψη
για την σύγκριση
για το δέσιμο
για το καινούριο
για την αλήθεια

εγώ εξαφανίστηκα

εσύ είσαι πάντα εκεί,στο πίσω μέρος του μυαλού μου

ευτυχώς ή δυστυχώς.