παρεξήγηση

γυμνά κεφάλια που ξεχνούν τις αμαρτίες τους

σχολιάζουν, εξηγούν 

σέρνονται

φθείρονται όπως όλα με τον καιρό

τι σημασία έχει τι νομίζεις εσύ, τι αυτός και τι αυτή

όλοι νομίζουν ότι νομίζουν και οι άλλοι

όλοι τους είναι με γνωστούς γνωστών γνωστοί

χάθηκαν οι αθώες λέξεις, τα απλά βλέμματα

στο βωμό της παρεξήγησης

το ίδιο μας το μεγαλείο είναι που μας καταδικάζει

σε σκέφτομαι

και για να απαντήσω στην ερώτηση που μόλις σκέφτηκες

Τι θα πει «σκέφτομαι κάποιον»; θα πει: τον λησμονώ και αφυπνίζομαι συχνά από αυτήν τη λησμονιά. Πολλά πράγματα, με τρόπο συνειρμικό, σε επαναφέρουν στο λόγο μου. 

«Σε σκέφτομαι» δε σημαίνει τίποτ’ άλλο έξω απ’ αύτη τη μετωνυμία. Γιατί, καθαυτή, αυτή ή σκέψη είναι κενή: δε σε σκέφτομαι, απλώς, φροντίζω να σε κάνω να επιστρέψεις (σε βαθμό ευθέως ανάλογο μάλιστα με το πόσο σε λησμονώ). 

Αύτη τη μορφή (αυτό το ρυθμό) ονομάζω «σκέψη»: δεν έχω να σου πω τίποτα μόνο πού αυτό το τίποτα σε σένα είναι πού το λέω.