All that I am,all that I ever was.

Καθόσουν σε ένα παγκάκι ανάμεσα στο λευκό και το θερμαϊκό.Κρατούσες παγωτό.Γεύση μπισκότο.Έτρεξα πάνω σου μα δε με γνώρισες.Έσμιξες τα φρύδια σου και μίκρυνες τα μάτια σου.
Δεν με ήξερες.
Γέλασα για να με καταλάβεις.Κούνησα τα χέρια μου χαρακτηριστικά.
Δεν με κράτησες.
Προσπάθησα να μιλήσω αλλά οι λέξεις μπλέχτηκαν,έμοιαζαν με κραυγές.Ήταν φανερό πως τα λόγια ήταν πλέον άχρηστα.
Δεν με κατάλαβες.
Κάθισα δίπλα σου και γέμισα το παγκάκι σου με νότες.Η μουσική θα βοηθούσε.Πάντα βοηθάει.Τραγούδησα ακόμη.
Δεν με άκουσες.
Έσκυψα πάνω σου,φέρνοντας το λαιμό μου στο πρόσωπο σου.
Αλλά δεν αναγνώρισες τη μυρωδιά μου.
Τώρα τα μάτια σου είχαν σχεδόν κλείσει.Το σώμα σου είχε δεθεί.
Δεν με είδες.
Κράτησα τα δάκρυα και ακούμπησα τα χείλη μου στα δικά σου.Αργά,μαλακά,να μην σε τρομάξω.Τη γεύση μου θα τη θυμόσουν.Σηκώθηκες,χαμογέλασες,μα το βλέμμα σου με είχε ήδη ξεπεράσει.Μου έδωσες το παγωτό σου,έγνεψες "ευχαριστώ" και έφυγες.Τώρα δεν ξεχώριζα καν τη σκιά σου.Μέχρι να χαθεί κάθε ίχνος σου,είχα κιόλας ξεχάσει.Έμεινε το μπισκότο λιωμένο στο χέρι μου και μία οικεία αίσθηση λύπης.
Αλλά δε θυμόμουν πια.

Περίεργο όνειρο(ή καλύτερα εφιάλτης),σκέφτομαι,καθώς σε αφήνω και σήμερα να βουτάς το κουτάλι σου στο δικό μου παγωτό μπισκότο.Kαι όταν θα το κάνω αύριο,και το καλοκαίρι και τον επόμενο χειμώνα και μέχρι να σταματήσει να μου αρέσει αυτή η γεύση παγωτού.Δηλαδή ποτέ.

Για πάντα,ναι;