Σκούπισε καλά τα πόδια σου πριν μπεις στη σκέψη μου.

Ακούω (μόλις φεύγεις) τις σακατεμένες μου λέξεις να χτυπούν με δύναμη τον τοίχο.
Μετρώ τα θυμωμένα μου βήματα.Ταϊζω τη δόλια ελπίδα του "είναι όλα καλά,είναι όλα όπως πριν".

(Μα εγώ το ξέρω οτι φταίνε τα ερωτικά υγρά σου μάτια για τον αποπροσανατολισμό μου)

Δε θέλω να τοποθετήσω πάλι την αηδιαστικά κολλητική ταινία "εύθραυστον".Το σιχαίνομαι να το κάνω πλέον.Δε θέλω να μου χρειάζεται.Βασικά δε θέλω καν να μου περνάει απο το μυαλό.
Φοβάμαι το "εγώ" μετά απο αυτό το "εμείς".
Ανακατεύω 40 μετρημένες φορές τον παγωμένο γαλλικό μου,επιστρέφω και κάθομαι στον υπολογιστή και η γαμημένη αυτή ερώτηση τρυπάει πάλι το κεφάλι μου.
"Σε πόσα σημεία ενώνονται και σε πόσα χωρίζουν οι άνθρωποι; "
Ρίχνεις το ζάρι και παίζεις.
Σειρά μου,σειρά σου.

Μάλλον φταίει το οτι ξύπνησα διεστραμμένη.Μη μου δίνεις σημασία.
Ώρες ώρες μου έρχεται αυτή η άρρωστη λαχτάρα να χωρίσω το κεφάλι σου απο το υπόλοιπο σώμα και να το κρατήσω μαζί μου.Ή ψηλά σα τρόπαιο.Δε ξέρω ακόμη.
Ξέρεις γιατί;
Σήμερα ξύπνησα με τη μακάβρια επιθυμία να σε εχω έστω και κομμένη σε κομμάτια.
Απλά συνειδητοποίησα οτι ολόκληρη έτσι κι αλλιώς δε θα είσαι ποτέ κανενός.

Γράφω ανεπίσημα,κρυφά από τα δάχτυλά μου.
Αν το μάθουν θα κρυφτούν παντοτινά στις τσέπες μου.