ΧΧ

Ο κοσμος γυρω μας.

Γιατι να εχουμε καταληξει σε αυτην την ασυγκρατητη και ασταματητη διαμαχη?

Γιατι,δηλαδη,να σκεφτομαστε τι θα πει ο περιγυρος,η κοινωνια-πες το οπως θες-?

Γιατι να δινουμε τοση βαρυτητα στα πρεπει,στα ιδανικα,στις νομοτελειες των αλλων?

Γιατι να δειχνουμε με το δαχτυλο και να ψυθιριζουμε πισω απο τις πλατες?

Γιατι να απολογεισαι για τα πιστευω σου,τα ονειρα σου,τις επιλογες σου,τα θελω σου?

Γιατι να απομυθοποιεις τις καταστασεις και να κρινεις πριν ξερεις?

Δεν ξερω τι περιμενει ο κοσμος,τι επιδιωκει ο κοσμος.Δεν λειτουργουμε ετσι σωστα,δε συνυπαρχουμε,δεν ειμαστε βιωσιμοι.Τιθονται τα θεμελια ενος ψυχολογικου πολεμου ασυνειδητα -η και οχι- και δεν προχωραμε ολοι μαζι,αλλα ενας ενας.Και μετα μιλαμε για μοναχικοτητα και αποξενωση.Εγω ξερω οτι ειμαστε ολοι τοσο ιδιοι και τοσο διαφορετικοι ταυτοχρονα.Διαφορετικοι γιατι ο καθενας φοραει ενα διαφορετικο προσωπειο,βαση του οποιου λειτουργει και συμπεριφερεται.Ιδιοι γιατι κατα βαθος ολοι το ιδιο ψαχνουμε.Την πτωση του προσωπειου.Ισως σε διαφορετικη στιγμη και τοπο αλλα με τον ιδιο τροπο.Εχω μια εικονα στο νου:

Οταν πλεον νιωσεις εσυ οτι δεν το αντεχεις και δεν το θες,το πετας κατω.

Ειτε με θυμο,ξεσπωντας και απελευθερωνοντας ολα τα φυλακισμενα κυτταρα του μυαλου σου,

ειτε ηρεμα και με αυτοσυγκρατηση παρασυρομενος απο την προκαλουμενη μαγεια της στιγμης.

-θα το παρομοιαζα με χορο-

Αφηνεις το πραγματικο ΕΓΩ σου να ξεπροβαλλει.

Αγγιζεις το μεχρι τωρα ασπρομαυρο και παραλυτο απο καθε εκφραση προσωπο σου.

Λυνεις τα μαλλια σου νευρικα η απαλα-οπως συνηθιζεις- 

και βρισκουν με εναν παραδοξα αρμονικο τροπο τους ωμους σου.

Βγαζεις τα ρουχα σου και τα αφηνεις ενα ενα να πεσουν στο πατωμα.

Κοιτας το προσωπο σου στον καθρεφτη.

Αρχιζεις με μανια να το πασαλειφεις με χρωματα.

Αυτα αλλοιωνονται,μπερδευονται μεταξυ τους,γινονται ενα.

Και νιωθεις περιεργα.

Αλλα χαμογελας.

Απελευθερωνεσαι.

Κλεινεις τα αυτια σου εκει που δεν πρεπει να ακουν και τα ανοιγεις εκει που πρεπει.

Ξερνας την τοξικοτητα που κουβαλας και αναπνεεις.

Πετας τις παρωπιδες που σε τυφλωνουν.

Α!

Βλεπεις.Ακους.

Σεβεσαι.

Πανω απο ολα για σενα.Οχι γιαυτους.Γιατι μονο ετσι νιωθεις τα σημαδια του αλλου καλυτερα.Αγγιζει τα πληκτρα σου εντονοτερα.Γινεστε ΕΝΑ γρηγοροτερα και βαθυτερα.

Σαν δυο κουβαδες με μπογια που τους πετας ψηλα και ενωνονται στον αερα.

Ετσι.

Αλλα μετα ξερεις?

Μετα,τα χρωματα εχουν αναμειχθει και δεν μπορουν να διαχωριστουν...

Μετα ειναι το δυσκολο...