Αν.

Εχω μια ομπρελα.Μεγαλη.Μαυρη.Την εφτιαξα μονη μου(ή κυριως μονη μου τουλαχιστον).

Παλια συνηθιζα να ξυπναω το πρωι,να τραβαω με αγωνια τις κουρτινες,να κοιταζω τον ουρανο και πριν βγω εξω να την χωνω βιαστικα στην τσαντα μου,ειτε ο καιρος ηταν βροχερος,ειτε ηλιολουστος,ανεξαρτητως μηνα και εποχης.Υστερα πατουσα εκεινο το μαγικο κουμπακι και απο απλο αντικειμενο μεταμορφωνοταν σε υπερπροστρατευτικη σκεπη.Και ακομη και ο ηλιος που ελουζε την μερα γινοταν συννεφο,το γαλαζιο γκρι και η ζεστη βροχη.Καπως ετσι
περπατουσα,κοιτωντας τα βηματα μου στο δαπεδο,αφηνοντας εναν μαγευτικο Απριλιο να εκπεμπει σε ρυθμους Δεκεμβριου.Ολα με αυτον τον τροπο εμοιαζαν οικεια και ηχουσαν προβλεψιμα.Ασφαλης.Γιατι ηξερα οτι ειμαι κατω απο την ομπρελα μου και κρυβομαι απο οτιδηποτε επικυνδυνο ή βλαβερο.Ετσι,η ομπρελα μου δεν εμενε ποτε στην ντουλαπα.

Πλεον την στριμωχνω καπου μεσα στο αριστερο φυλλο της ντουλαπας μου,αναμεσα στα κασκολ,στο τελευταιο ραφι κατω κατω.Να κρυβεται.Ποτέ στο δεξι,για να εχω παντα το ριγος της υποτιθεμενης αγωνιας πως δεν θα την βρω ποτε,ποτέ πολυ πισω για να μην χανω ολοκληρωτικα τον ελεγχο.Αλλα παντα εκει για να ανασαινω την ανακουφιστικη ασφαλεια της κατοχης,του "ανηκειν".Κουραστηκα να την κραταω.Πονεσε το χερι μου.Βαρεθηκα.Λαχανιασα πια να κρυβω την καθε ακτινα του ηλιου που μπλεκεται προκλητικα στις αιχμες του ειναι μου.
"Να μην ξεχασω να παρω ομπρελα,γιατι αν βραχω;"
"Να μην ξεχασω να παρω παλτο,γιατι αν κρυωσω;"
"Να μην ξεχασω να γυρισω το κεφαλι,γιατι αν δω;"
"Να μην ξεχασω να αγγιξω με τοπικη αναισθησια,γιατι αν νιωσω;"
"Να μην ξεχασω να κλειδωσω δυο φορες,την πορτα,εμενα,γιατι αν μπει κανεις;"

Kαι ετσι καθε μερα ξυπναω,ανοιγω το παραθυρο,και κοιταω τον ουρανο."Επιτελους βροχη",μου ψυθιριζει απαλα στο αυτι η παλια μου ανασα.Μα εγω κλεινω τα αυτια.Ντυνομαι,φοραω γυαλια ηλιου και βγαινω εξω.Και δεν με νοιαζει που περπατωντας ατσουμπαλα σκονταφτω γιατι δεν κοιταω κατω.
Αφου θα ξερω πως οπου και να παω,ακομη και αν βρεχει,θα ναι ηλιος.
Αφου θα ξερω πως οπου και να παω,ακομη και αν ειναι σκοτεινα,θα ναι φως.

Και η ομπρελα μενει στριμωγμενη καπου μεσα στο αριστερο φυλλο της ντουλαπας μου,αναμεσα στα κασκολ,στο τελευταιο ραφι κατω κατω.