Σε αυτα που θελω να γραψω και σε αυτα που δε θελω υπαρχει ενα λεπτο σημειο επαφης.Ετσι και εγω θα κανω αυτο,θα ανακατεψω τις ανουσιες ανοθευτες σαχλαμαρες μου με τις γονιμες παρθενες φωνες μου.Και το αποτελεσμα δεν θα με ενδιαφερει και πολυ.
Ο χειμωνας,μια μεγαλη ασπρομαυρη φωτογραφια.Δεκεμβρης στη μεγαλη πολη,οι βιτρινες εκλιπαρουν για τον επομενο φαντασμενο πελατη,τα φωτακια τρυπωνουν στα δεντρα και ζαλιζουν τα αθωα ματια των περαστικων,το κρυο πλημμυριζει τα σωθικα και τις ψυχες του κοσμου.
3 μεθυσμενα κορμια βασανισμενα στην αβυσσο της νυχτας και των ουτοπικων της απολαυσεων.Γελια αθωα ξεσπουν πανω στην σφραγισμενη ηρεμια της σκοτεινης γειτονιας,ξεκλειδωνουν ανεπαφα και παγωμενα απ'τον χρονο συναισθηματα που δηλητηριαζουν την ατμοσφαιρα.Τα σωματα ενωνονται.Οι ψυχες αλληλεπιδρουν.Ανοιγει τα ματια της διαπλατα και κοιταζει ψηλα,εκφραζοντας ενα πνιχτο χαμογελο.Τα συννεφα ερωτοτροπουν σε ακανονιστες στασεις και το κρυο αποχωρει ασθμαινοντας.Τα χερια τυλιγονται γυρω απ΄τη στιγμη.Μενουν εκει δυνατα και εισπνεει πιο αργα.
Ενα κρεβατι με απαλες αποχρωσεις του μπεζ,τοποθετημενο διαγωνια στο δωματιο,ετσι ωστε να κατακερματιζει το φενγκ σουι,ενα κοκκινο φως που παραβιαζει την ανεμελια του προαναφερθεντος χρωματος και δυο σωματα ριγμενα ατσαλα πανω του,γυμνα και κουρασμενα απο την ατερμονη εισβολη της μεταξυ τους ηδονης.
Σπιρτα που αναβουν καθε πρωι και σβηνουν καθε βραδυ.Σπιρτα παντου,αλλα γραμμενα,αλλα μεσα της,που ζεσταινουν τα γεματα υγρασια βραδια.Σπιρτα που οταν βρεχονται καταστρεφονται.Σπιρτα δυνατα αλλα ευθικτα.Σπιρτα που αναβουν μαζι καθε πρωι και που σβηνουν μαζι καθε βραδυ.
Ψιθυροι στις αναθυμιασεις μια φλογας,δακρυα μεσα στον τελευταιο καπνο,που χυνονται και βιαζουν το λευκο παρθενο σεντονι.
Σε θυμαμαι τοτε που κοιταζες πανω,αποχαιρετωντας την παντοδυναμη στιγμη και την χημικη μας νυχτα,ξεφουρνιζοντας καθησυχαστικα για μενα λογια,ξεφυσωντας απ'την αρχη.Μοιραζομασταν μια στιγμη μεσα στην αιωνιοτητα,ημασταν και οι δυο εκει,ημασταν και οι δυο αλλου,ημασταν μαζι,ισως και οχι.Απορεις.Το ξερω.Ομως,εγω τα γραφω γιατι ετσι ενιωσα χτες.Μια στιγμη σου,αβεβαιη και ληξιπροθεσμη οπως τοτε.
Καταλαβαινω.Ηταν νυχτα τρομου.Αμφοτεροβαρως.Και εσυ με κρατησες αγκαλια μεχρι να κοιμηθω.Και επλασες για ακομη μια φορα ανιδιοτελως το ειδωλο σου μεσα μου.Και ανοιξα τα ματια μου και πλημμυρισαν απ΄το θεαμα.Απ΄το δημιουργημα σου.Εμενα.
Ο χειμωνας,μια μεγαλη ασπρομαυρη φωτογραφια.Δεκεμβρης στη μεγαλη πολη,οι βιτρινες εκλιπαρουν για τον επομενο φαντασμενο πελατη,τα φωτακια τρυπωνουν στα δεντρα και ζαλιζουν τα αθωα ματια των περαστικων,το κρυο πλημμυριζει τα σωθικα και τις ψυχες του κοσμου.
3 μεθυσμενα κορμια βασανισμενα στην αβυσσο της νυχτας και των ουτοπικων της απολαυσεων.Γελια αθωα ξεσπουν πανω στην σφραγισμενη ηρεμια της σκοτεινης γειτονιας,ξεκλειδωνουν ανεπαφα και παγωμενα απ'τον χρονο συναισθηματα που δηλητηριαζουν την ατμοσφαιρα.Τα σωματα ενωνονται.Οι ψυχες αλληλεπιδρουν.Ανοιγει τα ματια της διαπλατα και κοιταζει ψηλα,εκφραζοντας ενα πνιχτο χαμογελο.Τα συννεφα ερωτοτροπουν σε ακανονιστες στασεις και το κρυο αποχωρει ασθμαινοντας.Τα χερια τυλιγονται γυρω απ΄τη στιγμη.Μενουν εκει δυνατα και εισπνεει πιο αργα.
Ενα κρεβατι με απαλες αποχρωσεις του μπεζ,τοποθετημενο διαγωνια στο δωματιο,ετσι ωστε να κατακερματιζει το φενγκ σουι,ενα κοκκινο φως που παραβιαζει την ανεμελια του προαναφερθεντος χρωματος και δυο σωματα ριγμενα ατσαλα πανω του,γυμνα και κουρασμενα απο την ατερμονη εισβολη της μεταξυ τους ηδονης.
Σπιρτα που αναβουν καθε πρωι και σβηνουν καθε βραδυ.Σπιρτα παντου,αλλα γραμμενα,αλλα μεσα της,που ζεσταινουν τα γεματα υγρασια βραδια.Σπιρτα που οταν βρεχονται καταστρεφονται.Σπιρτα δυνατα αλλα ευθικτα.Σπιρτα που αναβουν μαζι καθε πρωι και που σβηνουν μαζι καθε βραδυ.
Ψιθυροι στις αναθυμιασεις μια φλογας,δακρυα μεσα στον τελευταιο καπνο,που χυνονται και βιαζουν το λευκο παρθενο σεντονι.
Σε θυμαμαι τοτε που κοιταζες πανω,αποχαιρετωντας την παντοδυναμη στιγμη και την χημικη μας νυχτα,ξεφουρνιζοντας καθησυχαστικα για μενα λογια,ξεφυσωντας απ'την αρχη.Μοιραζομασταν μια στιγμη μεσα στην αιωνιοτητα,ημασταν και οι δυο εκει,ημασταν και οι δυο αλλου,ημασταν μαζι,ισως και οχι.Απορεις.Το ξερω.Ομως,εγω τα γραφω γιατι ετσι ενιωσα χτες.Μια στιγμη σου,αβεβαιη και ληξιπροθεσμη οπως τοτε.
Καταλαβαινω.Ηταν νυχτα τρομου.Αμφοτεροβαρως.Και εσυ με κρατησες αγκαλια μεχρι να κοιμηθω.Και επλασες για ακομη μια φορα ανιδιοτελως το ειδωλο σου μεσα μου.Και ανοιξα τα ματια μου και πλημμυρισαν απ΄το θεαμα.Απ΄το δημιουργημα σου.Εμενα.
Ει στελ,ειμαστε οικογενεια.
μα τι υπεροχη δημοσιευση!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήσυγχαρητηρια!!
το αναρτω στη σελιδα μου στο φεισμπουκ!
εκφρασου λεγεται!
με λινκ το βαζω εννοειτε!
καλο βραδυ φιλη! <3
Σε ευχαριστω παρα πολυ!!
ΔιαγραφήΚαλη σου μερα :)
Αχ αυτά τα ανιδιοτελώς πλασμένα είδωλα μέσα μας..
ΑπάντησηΔιαγραφήAχ,θα συμφωνησω..
ΔιαγραφήΑνοιγει τα ματια της διαπλατα και κοιταζει ψηλα,εκφραζοντας ενα πνιχτο χαμογελο.Τα συννεφα ερωτοτροπουν σε ακανονιστες στασεις και το κρυο αποχωρει ασθμαινοντας.Τα χερια τυλιγονται γυρω απ΄τη στιγμη.Μενουν εκει δυνατα και εισπνεει πιο αργα.
ΑπάντησηΔιαγραφή... Μοιραζομασταν μια στιγμη μεσα στην αιωνιοτητα,ημασταν και οι δυο εκει. !
Μια χούφτα αστερόσκονη και μία άλλη χρυσόσκονη σου εύχομαι ,ξανά ,τα χέρια σου να γιομίσουνε *: Καλά Χριστούγεννα ^_^
Σε ευχαριστω παρα πολυ κοριτσι :)
ΔιαγραφήΣου ευχομαι το ιδιο!!
έχει μέχρι και πλάκα, το πώς οι στιγμές των ανθρώπων μοιάζουν..
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι νοερά και πραγματικά, πολύ ωραίο κείμενο, και πολύ ζωντανό,μπράβο =)
Ο κοσμος μας ειναι πολυ μικρος..
ΔιαγραφήΣευχαριστω παρα πολυ :)