Le vent nous a portέ

Φτερουγες πουλιων που ζωντανευουν κατω απο το χαδι σου.

Σαλευουν,τα χρωματα τους ανακατευονται,

οι αισθησεις μπερδευονται,

νηματα απεραντα που με τυλιγουν.

Ενα ατελειωτο κουβαρι απο χρωματιστες ριγες φλερταρει με τα ποδια μου,

ενα κουβαρι μεταξωτες κλωστες που με τυλιγει απο κατω μεχρι πανω,

ωσπου το βλεμμα μου να φυλακιστει στο δικο σου.

Τοτε οι παλμοι αυξανονται,η καρδια επιταχυνει,

βγαινει απο το στηθος μου.

Δε βλεπω.

Δεν ακουω.

Μοναχα τις κλωστες αισθανομαι που με πνιγουν,

που ξεχυνονται και φυλακιζουν τα μελη μου.

Και καπου εκει ελευθερωνομαι,

σπαω το πολυχρωμο κουκουλι μου 

και αναδυομαι σαν πεταλουδα.

(Αι αντι για ε)