Και ύστερα σκέφτομαι αν πρέπει να (ξανα)φύγω, για περισσότερο αυτή τη φορά. ότι και να λέω θα το κάνω εξάλλου σύντομα.
σκέφτομαι αν έκανα καλά που γύρισα.
όχι πως το μετάνιωσα ή θα το μετανιώσω, ούτε μια φορά ως τώρα δεν τον μετάνιωσα το γυρισμό μου σε αυτήν την πόλη.Ίσως είναι κάτι σαν αυτή την αίσθηση παγωμένης σφαλιάρας που τρως ξαφνικά όταν φεύγεις από κάπου πολύ ζεστά.
κι έτσι, όμως, θέλω μάλλον να χειμωνιάσει.
ο χειμώνας είναι καλό άλλοθι. Η -παροδική έστω- μελαγχολία συμβαδίζει με την μουντάδα μιας κλασσικής όμορφης αντικοινωνικής Κυριακής.
...
Μετανιώνω για ένα χαμόγελο και μια καλημέρα που δεν μου βγήκαν σήμερα. Έδωσα προφανώς λάθος εντύπωση σε λάθος άνθρωπο αυτή τη φορά, αφήνοντάς τον μόνο με ένα όνομα, το δικό μου, που έτσι κι αλλιώς είναι ένα μυστήριο από μόνο του.Όπως και να χει, ένα κομμάτι μου έμεινε εκεί, κάπου ανάμεσα στα ζεστά σεντόνια και τα κρύα ποτήρια μπύρας.
Με διασκεδάζουν οι αντιφατικές απόψεις των ανθρώπων για τον χαρακτήρα μου. Κάποιες, μάλιστα, είναι εκ διαμέτρου αντίθετες μεταξύ τους. Δεν μπαίνω στον κόπο να διαψεύσω την μια ή την άλλη, έτσι κι αλλιώς είναι όλες εγώ.
...
Παρατηρώ ότι πλέον προσέχω σε σημείο εξονυχιστικό την μουσική- την έκταση του ήχου,το βάθος, την χροιά της φωνής, την λεπτομέρεια του οργάνου- μάλλον είναι ένα από αυτά τα πράγματα που μου θυμίζουν εσένα. Δεν με πειράζει αυτό,αντίθετα, κάθε που πιάνω τον εαυτό μου να το κάνει χαμογελώ.
απορώ κάτι στιγμές αλλά δεν με νοιάζει η δική μου θύμηση. για πολλούς λόγους που μάλλον φαντάζεσαι.
πάντως το πρώτο πράγμα που θα παρατηρούσες πάνω μου είναι πως μάκρυναν (πολύ) τα μαλλιά μου.
...
Γεμίζω την κούπα μου με ζεστό ελληνικό καφέ και βγαίνω να κάνω τσιγάρο στο γεμάτο παιδικές φωνές μπαλκόνι μου.
