"Επειδή λες όχι και ναι κι ύστερα όχι
και δεν παραιτείσαι, ντρέπομαι
για τα ίσως, τα μπορεί τα δικά μου,
μα δεν αλλάζω, όπως δεν αλλάζεις κι εσύ,
αν αλλάζαμε θα 'μαστε πάλι
δυο άγνωστοι και θ' αρχίζαμε
απ' το άλφα.
Επειδή περνάς δύσκολες μέρες
σκυμμένη σε χαρτιά και γκρεμούς
που δεν κλείνουν, κι εγώ πηδάω
τις νύχτες επί κοντώ λαχανιάζοντας,
δε θα πει πως δεν έχουμε
μοίρα στον ήλιο, έχουμε
τη δική μας μοίρα.
δε θα πει πως εγώ δε μπορώ
να γίνω κάτι απ' όλα αυτά ή και όλα μαζί,
κι αν είναι να περάσω
μια ζωή στη σκλαβιά --έτσι κι αλλιώς--
ας είμαι, λέω, σκλάβος της αγάπης."
περίμενα να σε δω κάπου εκεί στο μεθυσμένο πλήθος,
νηφάλια και θλιμμένη να ανεβαίνεις αργά τα σκαλιά,
με το βλέμμα σου στο κενό,
και δίπλα σου οι καινούριες σου φίλες να σου γελάνε,
ενώ ταυτόχρονα εγώ πιο νευρική από ποτέ να τρώω τα νύχια μου πίσω από τον υπολογιστή.
