αγαπη οπως ελαττωμα

ο καπνος κατεβαινε αργα και βασανιστικα χορευοντας μεσα της.
επινε τις τελευταιες γουλιες του καφε της.
στο μυαλο της ολα ετοιμα.

το βλεμμα της καρφωμενο στο παραθυρο.
"ειμαι σιγουρη?"
"οχι,πρεπει να ειμαι σιγουρη"
"ναι,ειμαι σιγουρη"

ειχε δωσει στον εαυτο της αρκετο χρονο για να παρει την αποφαση της.
και τωρα επρεπε απλα να το πει.
στην τελικη ηταν απλα μια αποφαση.  η δικη της.
"δεν με πειραζει που φευγεις,με πειραζει που θα χει λιγο παραπανω κρυο."

Κι αν δεν αντεξουμε?

Ξεκλειδωσε,οπως παντα αυτη πρωτα εκανε,αφησε το κλειδι πανω στο ψυγειο,κοιταξε απο το παραθυρο για μια ακομα φορα και εφυγε.
εξω το κρυο χαιδευε το προσωπο της. οι τσακωμοι,τα γελια,οι φωνες,οι σιωπες,η αγκαλια.

ουτε που καταλαβε πως τα ποδια της εφτασαν εξω απο την πορτα. παλι εκει.
ετοιμη να χτυπησει..
μια βαθια ανασα.
χτυπησε.
τα ματια της γεμισαν.
"εδω μεσα ειναι ο κοσμος,αγαπη μου,αλλα παντα κατι θα λειπει"

τεσσερις τοιχοι. και αυτοι οι δυο.
κοκκινο.
βλεμματα,αγγιγματα,υποσχεσεις.
σπαει το σχοινι.
ουλη που γινεται πληγη..

"δεν θα σε αφησω μονη σου ξανα",σκεφτεται.
μα μονη της αφηνεται...

http://www.youtube.com/watch?v=u5CVsCnxyXg