head vs heart

σκεφτομαι τη λεξη δεσμιος...

φυλακισμενος

εγκλωβισμενος

ανελευθερος

εγκλειστος

δεσμωτης

αιχμαλωτος

σκλαβος

δεν ξερω αν ολοι μας ειμαστε ετσι,αλλα εμενα οι σκεψεις και οι φοβοι μου δεν μου επιτρεπουν να κανω αλλιως.αναρωτιεμαι.

πως γινεται να μιλαμε για ελευθερια οταν εμεις οι ιδιοι φυλακιζουμε το ιδιο μας το ειναι?πως να απολαυσεις κατι αν φοβασαι συνεχως οτι θα στο παρουν?τι γινεται οταν φυτρωνουν ακαταπαυστα οι δευτερες σκεψεις και σε καθιστουν ανημπορο να σκεφτεις οτιδηποτε αλλο?πως αντιμετωπιζεις τον φοβο, οταν τον εχεις ζησει αδιαλλειπτως και εχεις μαθει να ζεις με αυτον?πως να περιμενεις κατι αλλο οταν το ψεμα και η απατη σε εχουν στοιχειωσει?οταν εχεις μαθει πως τα φιλια δεν ειναι συμβολαια,η συντροφικοτητα δεν σημαινει ασφαλεια,το εδαφος του αυριο ειναι πολυ επιφοβο για σχεδια και πως τα ονειρα παντα γκρεμιζονται στη μεση της διαδρομης?

οταν εχεις καταληξει να σκεφτεσαι ετσι σημαινει οτι οι ηττες ξεπερνουν τις νικες σου.και σημαινει οτι εχεις συνδεσει τη ζωη και ειδικοτερα,τη σχεση,τον ερωτα,την αγαπη η οπως αλλιως το εχουνε πει, με μια αποτυχια.

πες μου λοιπον,πως γινεται να μην κολωνω οταν το μυαλο μου στροβιλιζεται γυρω απο ενα "αν" που συνηθεστερα περναει στην απεναντι οχθη του ποταμου η ακομα χειροτερα,πεφτει μεσα?

ποιος τολμα αλλωστε να απαντησει, οταν ξερει πως η απαντηση δεν θα ειναι συνηθως αυτη που επιθυμει να ακουσει.

μαλλον αυτο που χρειαζεται ο καθενας μας σε αυτες τις περιπτωσεις ειναι ενα σκουντημα.

ενα μικρο μπαστουνι.

μια μικρη ωθηση.

ενα εναυσμα.

θελω να σπασεις τον καθρεφτη που εχω μπροστα μου.

αυτον που αντικατοπτριζει το κουρασμενο και αηδιασμενο απο τις μικροτητες και τον πονο του παρελθοντος προσωπο μου.

αυτον που κρυβει την μελαγχολια και τις δευτερες σκεψεις.

αυτον μεσω του οποιου μου μιλαει ο φοβος.

που δεν με αφηνει να αφεθω.

να αναπνευσω.

να σε εμπιστευτω.

θα ναι κριμα να κατηγοριοποιηθουμε σε αυτο που καποιος ονομασε "ανεκπληρωτοι ερωτες"

και ξερεις γιατι...

http://www.youtube.com/watch?v=9F2du-pliDo