Θεατης

Υπαρχουν στιγμες που δεν μπορεις να κρυφτεις και το ξερεις.Και το χειροτερο ειναι οτι εσυ-και συνεπως και εγω- επιλεγεις για αλλη μια φορα να μην το αντιμετωπισεις.(Ας χρησιμοποιησω καλυτερα το α' πληθυντικο).Και αφηνουμε και οι δυο τον χρονο να περναει ετσι,νομιζοντας πως αυτη τη φορα θα ειναι ολα αλλιως.Και παγιδευομαστε σε αυτην την ψευδαισθηση,οτι δηλαδη καθε φορα ειναι και μια νεα φορα,μια νεα αρχη,που θα διορθωσει και θα εξαλειψει την προηγουμενη.Αλλα ξερεις τι?Πρεπει καποια στιγμη να καταλαβουμε οτι αυτο ειναι μια ψευδαισθηση.Και μενει στη λεξη ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ γιατι εμεις δεν το επιτρεπουμε να παει παρακατω.Σκεψου.Τι εχουμε κανει για να του αλλαξουμε περιεχομενο και υποσταση?Τιποτα περα απο το να παραβλεπουμε τα παλια μας λαθη,που οσο συσσωρευονται τοσο περισσοτερο πονανε και μας φθειρουν,και να προσποιουμαστε οτι ολα ειναι μελι γαλα.Και καταληγουμε παντα,δυο ατομα,που οντας φιλοι-φαινομενικα τουλαχιστον-προχωρουν αλλα ταυτοχρονα μενουν πισω.Και μενουν πισω γιατι αυτο που εζησαν δεν μπορει να ξεχαστει,να αποβληθει,να καταστραφει,να φθαρει.Γιατι ναι,ησουν ο πρωτος μου ερωτας και δεν ξερω αν ημουν και εγω-πιθανως οχι- αλλα τι εχεις κανει εσυ γιαυτο?Με αφηνες με ενα αντιο,και με τοσες ανοιχτες πληγες που τοσο με εχουν αλλαξει και με εχουν ξεχαρβαλωσει απο μενα,πληγες που για να κλεισουν ηθελαν κατι παραπανω απο ενα κλαψουρισμα του πρωτου μηνα,πληγες που με ειχαν/εχουν κανει ναι μεν δυνατη,ανεξαρτητη αλλα ανασφαλη,φοβισμενη,κλειστη,καχυποπτη,ανευ εμπιστοσυνης,παγωμενη συναισθηματικα,αποτομη,απαισιοδοξη,νευρικη και οξυθυμη,πληγες αρρωστες.Και μετα απο λιγο,για καποιο ανεξηγητο-η τουλαχιστον στα ματια μου ανεξηγητο-λογο ξαναεμφανιζοσουν και με ενα εμμεσο "οχι" μου σπαγες τα παντα που ειχα καταφερει να συναρμολογησω και εσκιζες καθε κλωστη με την οποια ειχα προλαβει να δεσω τις αμετρητες πληγες ΣΟΥ μεχρι τοτε και με κρατουσες με αυτον τον τροπο ζωντανη συναισθηματικα,παγιδευμενη σε μια θυελλα της λογικης και στις ιδιες μου τις αποφασεις,και τοσο ανημπορη ωστε να μην μπορει να βγει ενα ΟΧΙ απο τα χειλη μου.Και καπου εκει και καπως ετσι με ξανακερδιζες,και ας ειχα γδαρει με τα νυχια μου ολα εκεινα τα τειχη που μου ειχε χτισει η αγαπη σου ωστε να μπορεσω να αποφυλακιστω απο αυτην.Και ετσι,αυτα ξαναυψωνονταν ακοπα,ισως μονο με ενα σου φιλι.Αλλα συνηθως στις δευτερες ευκαιριες που δινουμε,ο αλλος τελειοποιει το λαθος του.Και τωρα,που εχουν δεσει σχεδον ολες οι πληγες γιατι ξερεις,οσες φορες εριχνες τα τειχη μου,εγω την επομενη φορα που ΞΑΝΑεφευγες,τα εχτιζα πιο δυνατα και σωστα ωστε να αντεχουν περισσοτερο την επομενη φορα που θα ερχοσουν,τωρα τι?

Δεν ειναι καλο να εθελοτυφλεις.(γενικο β' ενικο).Γιατι ετσι χανεις την πραγματικοτητα.Γιατι ετσι παγιδευεσαι στο ειναι και στο φαινεσθαι.Δε μπορουμε να το κανουμε αυτο σε εμας.Ειναι αδικο για εμας.Δε μπορουμε να υπαρχουμε ετσι ο ενας στη ζωη του αλλου.Ειναι μικρο.

Νιωθω ενας εξωτερικος θεατης πλεον.Και δεν μπορω αλλο να κινουμαι ετσι,εκ του ασφαλους.Θελω το παθος,την τρελα,την αληθεια,το συναισθημα,τη δυναμη.Να μη με νοιαζει.
Kαι εσυ περιμενεις την εποχη που δεν θα υπαρχουν κανονες.Την εποχη που θα σπασεις το κουτακι του μυαλου σου.Μα ο γυρισμος δεν ειχε ποτε κανονες.Οπως οταν εφευγες..

 "Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί."

(Γ.Σεφέρης)

αδιεξοδο.

Ποσα δεν ξερω χωρανε σε μια ζωη?
Ποσα γιατι?
Ποση εγκαταλειψη?
Ποσα δακρυα?
Ποσες διαδρομες?
Κενο.
Ολο και λιγοστευε το μεσα μου.Μεχρι που εφτασε στο κενο.
Και εσυ πηρες το μεγαλυτερο μου κομματι,το καλυτερο,αυτο που φυλαγα για μενα.
Σκεφτομαι ολα αυτα,ενω απομακρυνομαι-εσαι.
Κριμα.
Τιποτα δεν προλαβες να δεις.

(Και εσυ μην ανησυχεις.Ολη αυτη η αναρτηση δεν εχει να κανει με σενα.)