κάπου ανάμεσα στο γκρι και το άσπρο

φιλούσε και κάπνιζε.
εναλλάξ.
τα πόδια της,ακουμπισμένα το ένα πάνω στ'άλλο,σχημάτιζαν δύο τρία γράμματα του λατινικού αλφάβητου.
στα δεξιά της, ένα γαλάζιο μεταλλικό τραπεζάκι,στρωμένο λιτά. Ένα καραφάκι ούζο, ένας μεζές που είχε κρυώσει και μια χρυσή κασετίνα. όλα μονά.
όλα μονά μέχρι εκείνο το βράδυ.

είναι φθινόπωρο και εδώ έχει κρύο με ήλιο.ίσως και σ'άλλες πόλεις.δεν με ενδιαφέρει και πολύ.
είναι ωραία εδώ. εκτός από χτες που σε ονειρεύτηκα. 


-Κάποτε ήμασταν κομπλέ τώρα κομμάτια, θυμάσαι;
-Θυμάμαι.
-Ε τότε κοίτα με στα μάτια, και πες μου μια λέξη.
-Τί θες να σου πω;
-Πού έχεις μπλέξει;
-Ξέχασε με, δεν είναι τόσο απλό όσο νομίζεις.
-Έλα κοντά.
-Δε ζήτησα να με βοηθήσεις.
-Άφησε με να το κάνω αλήθεια δε θα πονέσεις.
-Γαμημένες υποσχέσεις, δε θέλω να μ'αγαπάς θέλω απλά να με πιστέψεις.
-Τί να πιστέψω ρε, τόσα χρόνια το ίδιο ψέμα;
-Δε το έκανα για σένα μα για μένα.
-Ναι καλά, δεν έχεις κάνει τίποτα και για κανέναν.
-Α ναι; Κι όλα τα δάκρυα; Όλα τα βράδια που μείναν άδεια; Που τα ουρλιαχτά μου έπνιγα με μαξιλάρια κι έχανα τον εαυτό μου κοιτώντας ξένα ταβάνια κι έκλεινα τα δυο μου μάτια για να μη σε δω ποτέ να με ξεσκίζεις σε κομμάτια;
-Ψέματα.
-Κι όταν σ'άφηνα να με πατάς και ένιωθα σαν έντομο κι ό,τι ζήσαμε έντονο το σκέπαζες με το ίδιο νεκροσέντονο που θα σκεπάσουν κάποτε και μένα;
-Άλλο ένα ψέμα.
-Κι όταν σου ζήταγα να μου χαρίσεις μόνο λίγα χάδια απαντούσες βιαστικά να σβήσω γρήγορα τη λάμπα κι εγώ βυθιζόμουν μόνος στα σκοτάδια. Τόσα σκοτάδια, πήγανε τσάμπα;