Τις μέρες που δεν έχει κέφι κλείνει το τηλέφωνό της, φοράει τα πιο άχαρα παπούτσια της και ένα ζαρωμένο τζιν, βάφει πρόχειρα το ένα μάτι, μετά το μετανιώνει πριν αρχίσει το άλλο,περπατάει νευρικά, και φτάνει αργοπορημένη, πριν προλάβει να δεχτεί επιπόλαιες ματιές από αγχωμένους συμφοιτητές , έχει μπει στο ασανσέρ με την πλάτη στον καθρέφτη, δεν έχει νέα να μοιραστεί, ούτε κουβέντες με τον πρωινό καφέ, θα αποχωρήσει με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο ήρθε, θα μπει στη σελίδα διαχείρισης του μπλογκ της και θα πατά συνέχεια ανανέωση να δει εισερχόμενους συνδέσμους και επισκέψεις, με μια υπόκωφη μανία, ύστερα θα πει -στον εαυτό της- ότι ξέχασε τη δουλειά που της ανατέθηκε, δεν έχει πάρει ανάσα αυτές τις μέρες. Μετά ίσως βρει χρόνο να τα σκεφτεί όλα από την αρχή.
όταν οι άνθρωποι γίνονται άδικοι μαζί σου υπάρχουν δύο λύσεις:
είτε καταπολεμάς την αδικία
είτε αφήνεις την κοινωνία να κατατρώει τα συστατικά της στοιχεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου