σχήμα οξύμωρο

Ο δρόμος ήταν γεμάτος αυτοκίνητα. Εγώ δεν ήξερα πού πήγαινα, απλά ελισσόμουν ανάμεσά τους.
Πέρασα πολύ ώρα χωρίς να σκέφτομαι. Ξεχείλιζα από την παρουσία σου κι αυτό ήταν αρκετό.
Δεν θα έβρισκα κάποιον εκεί, ήμουν μόνη και αυτό μου άρεσε, αυτό ήθελα, παρόλο που ζητούσα αυτήν την ασφάλεια των φίλων.Αυτό το μέρος είναι δικό μου πλέον και κάθε φορά θα καταλήγω εκεί.
Έκλεισα τα μάτια, ένιωσα το φθινοπωρινό κρύο και μπήκα σε σκέψεις.
-σκεφτόμουν ονόματα τόπων, και υποθέσεις και συμβάντα αποκαλυπτικά, σώματα και διαδηλώσεις αισθημάτων, και λεωφόρους και θερινά σινεμά, και ιδρωμένα στήθη και γέλια από μπύρα, έρωτες και δάκρυα και την παγίδα που έστησες μέσα μου-
ένα σεντόνι δεν έχει παρά μόνο την ιστορία των ζεστών κορμιών που τύλιξε.
- παύση. κάνω εικόνα το κορμί σου πάνω στο δικό της και αρρωσταίνω,φωνάζω, δε θέλω-
ένα παράθυρο δεν έχει παρά μόνο την ιστορία του βλέμματος που άνοιξε. 
Ο ουρανός έχει την πράξη του έρωτα και του ανοίγματος. 
Έχει και το σεντόνι και το παράθυρο. Το βλέμμα και το χέρι που το άνοιξε. 
Κάτω από αυτόν τον ουρανό συναντιόμαστε.

Και θυμήθηκα όλες τις στιγμές. 

-https://www.youtube.com/watch?v=FgNDRs6W3L8
σε σκέφτομαι να παίζεις μουσική με ένα πρόσωπο πιο όμορφο από ποτέ
να σε κοιτάω και να με κοιτάς πίσω 
και να μην υπάρχει παρά μόνο ο δικός μας χωροχρόνος-

Και όταν άνοιξα τα μάτια μου δεν μπορούσα να  αποφασίσω αν έπρεπε να συνεχίσω τη μέρα, γιατί τίποτα δεν λειτουργούσε κανονικά και ήμουν ακόμα μεθυσμένη, ναι ήμουν εντελώς μεθυσμένη.

 Όταν κάποτε χτύπησε το τηλέφωνο, σηκώθηκα, δεν ξέρω αν απάντησα ούτε για πού ξεκίνησα μετά.