Απόψε...

κλεινεις το φως και λες στον εαυτο σου οτι δεν θα σκεφτεις τιποτα.
και παιρνεις το βιβλιο σου και ξεκινας να διαβαζεις αργα δινοντας απολυτη προσοχη σε καθε λεξη.
σβηνοντας την παραμικρη σκεψη που θα ερθει σαν ζιζανιο και θα σου δηλητηριασει την τοση αφοσιωση.
και χαιρεσαι που τα καταφερνεις.
ωσπου το σκεφτεσαι οτι τα καταφερνεις και εκει ερχονται οι σκεψεις παλι.

μα τι νοημα εχει αυτο?

αφου ολα ειναι ενας κυκλος.

εγω δεν ξερω απο σχηματα και αριθμους αλλα τουλαχιστον ξερω αυτο.

ακουω πυξ λαξ ξανα πλεον.ειμαι δυνατη και χαμογελω με μενα.το ξερω οτι ειμαι.το απεδειξα στον εαυτο μου με τον καλυτερο τροπο.
λενε οτι μονο αυτοι που πονεσαν ισως ειναι οι μονοι που μπορουν πραγματικα να γινουν ευτυχισμενοι γιατι μονο αυτοι εχασαν,μονο αυτοι εμαθαν πως για να εχεις τα παντα πρεπει να ξερεις να μην θες τιποτα.
η ευτυχια του να μην θες τιποτα.τιποτα αλλο.
μα καθε φορα ετσι ξεκιναω,και μετα τα θελω ολα.
ολα απο σενα.
αλλα αστοχεις.αλλου θελεις να πεταξεις τα βελη και αλλου τα πετας.

οποτε δεν πετας τιποτα?
και μενεις ετσι?
αραγε ειναι χειροτερο να δινεις και να μην το παιρνουνε η να θελεις κατι και να μην σου το δινουνε?

ξερεις,δεν ζοριζεσαι μονο εσυ.

(...)

μα εγω γιατι νιωθω περιεργα?

οταν εισαι διπλα μου δεν ξερω τι σκεφτεσαι και με φοβιζει αυτο.

με εμποδιζεις...

με εμποδιζεις να σου δειξω...

και ειναι τοσο κριμα γιατι ο κηπος μου ειναι τοσο μεγαλος και πλουσιος...και ειμαι σιγουρη πως και ο δικος σου ειναι,αλλα αντι να κοιτας αυτον προτιμας να κοιτας τον ηλιο,

ξες,πανω...

και ειναι μετα που με κοιτας ετσι και τα ξεχναω ολα.

και μετα,παλι φευγεις και βυθιζομαι στη νυχτα και στις σκεψεις.

απορω που με οδηγεις...