()

()

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Στο δικο μου δρομο για την Ιθακη

Τωρα καταλαβαινω οτι για να ξαναγεννηθεις,πρεπει να μην εχει μεινει τιποτα μεσα σου.
Να τα εχεις χαρισει ολα.
Οσοι περασανε απο τη ζωη μου μου αφησανε κενα.Οταν εφευγαν επαιρναν σαν δωρο ενα κομματι του εαυτου μου,χωρις να με ρωτησουν αν το ειχα για χαρισμα.
Πρωτα μαθαινεις και επειτα μαθαινεις να ξεχνας.
Μα στα αληθεια ακυρωνονται τα ονειρα?
Πλεον,οι ζωγραφιες μου που μοιαζαν με ασπρομαυρα σχεδια εχουν αποκτησει χρωμα.Η ξεκινουν τουλαχιστον.
Και εκει που δεν προλαβαινα να γινω εγω,
Με οδηγησες εσυ να γινω.
Με εκανες υγιη.
Και μετα συνειδητοποιησα οτι το κενο υπαρχει οσο δεν πεφτεις μεσα του.
Και οτι το μεγαλυτερο βημα ειναι ενα.Το πρωτο.
Και ετσι με εναν απλο αλλα περιεργο τροπο μου θυμησες πως ειναι.
1 λεξη.Εξι γραμματα.



Ισως η δικη μου Ιθακη να σου μοιαζει τελικα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου