εν συντομία

είναι ανυπόφορο το πόσο μου λείπεις.

κάθε πρωί που ξημερώνει ελπίζω σ'ένα καλοκαίρι
σ΄ένα καλοκαίρι που δεν θα σιχαίνομαι όπως σιχαίνομαι το τώρα (σου)

το άκουσα χτες σε μία ταινία που είδα και έμεινα ακίνητη από σεβασμό για την αιωνιότητα της στιγμής του,
μετά έκλαψα όπως ποτέ ξανά.


σιχαίνομαι αυτό
το σιχαίνομαι 
(και μπορώ να γεμίσω όλη τη σελίδα με αυτή τη λέξη)
έφυγα για να φτιάξεις εσένα όσο εγώ θα φτιάχνω εμένα αλλά μάλλον η ιδέα του να φτιάχνεις κάτι με άλλους φαντάζει ιδανικότερη
τουλάχιστον μην το κάνετε μπροστά στα μάτια μου



μακάρι να ήξερες
ή καλύτερα, μακάρι να μπορούσα να σου πω.
αυτό που μπορείς να πιστέψεις είναι πολύ λίγο μπροστά σε ότι θα ήθελα να σου πω,
αλλά για μία ακόμη φορά θα τα κρατήσω μέσα μου μέχρι να σκάσω.

να,σαν την τρομπέτα και εγώ τώρα

τουλάχιστον έτσι (εγώ) δεν θα μας σκοτώσω ποτέ.

always returning-brian eno

-Kαι από αναπνοές πως είσαι;
-Ούτε από αυτές έχω.
Πλέον, δεν μου ανήκει κανείς.

είσαι ευάλωτος,
δίχως τέλος και όρια ανοχής,
κρίνεσαι.

φοβάμαι, 
ότι και να γίνει θα φοβάμαι.
Εξάλλου,
είναι η σειρά σου να μην φοβηθείς.


όχι δεν λούζομαι το φως σου

διαλέγω να επιπλέω στα σκοτάδια σου 

και έτσι επιλέγω να σε κρατάω σταθερά κοντά μου 

μέχρι να έρθει η μέρα που θα φύγουμε μαζί απ'αυτόν τον κόσμο.