τάιμ άουτ

καφές

τσιγάρο

κλάμα

ναυτία

εμετός
τσιγάρο

πόνος

κλάμα

ιδρώτας

τρέμουλο
τσιγάρο

αυπνίες
τσιγάρο

κλάμα

εμετός

εφιάλτες

εμετός

κλάμα

ουρλιαχτό

κλάμα

ουρλιαχτό

κλάμα

κλάμα

"η αυτοκαταστροφή μου η λύτρωσή σου"
είναι γνωστοί οι κανόνες του παιχνιδιού:

θα απενεργοποιήσω το κινητό μου για παν ενδεχόμενο
θα κατεβάσω μια βότκα να γλιτώσω
και 
θα περπατήσω ξυπόλυτη στη ζεστή άσφαλτο.

πάμε πάλι ένα ένα τα στάδια

"να χορταίνεις" 
είχες γράψει κάποτε στον τοίχο μου.
το μόνο που κατέληξα να χορταίνω είναι δάκρυα.

αυτός που μένει πάντα χάνει δεν έλεγες;
τουλάχιστον αυτή τη φορά δεν είσαι εσύ.

let's raise a glass or two 

to all the things I've lost on you. 

ποιος είναι ο θύτης και ποιος η λεία

βιτρίνα

και πάλι ανίκανη
να στο πω.

εγώ, η αξιολύπητη ρομαντική, 

είμαι ακόμη κάπου εκεί που με άφησες- σε άφησα 5 μήνες πριν.

εσύ, όμως, η ρεαλίστρια,

είσαι οπουδήποτε αλλού εκτός από εκεί.

σε αυτές τις περιπτώσεις,

ή το σκοτώνεις ή το κυνηγάς.

θα μάθεις σύντομα.

μέρα νο"έχω χάσει τις μέρες"

Θα ήθελα μια κούπα καφέ παρακαλώ, και ένα κουλουράκι από κείνα με την κανέλα, τα αγαπημένα μου. Όχι άλλα παυσίπονα. 

Μα γιατί με κοιτάζετε απορημένη; 

Δεν μου αρκεί πλέον μια προσωρινή παράλυση, ένα παροδικό, σαχλό μούδιασμα. Κουράστηκα να υφίσταμαι αυτή τη διάψευση. Τουλάχιστον η διάψευση του έρωτα, αν και καταλήγει στο αυτό αποτέλεσμα, είναι πιο διασκεδαστική. 

Μα γιατί δεν μιλάτε; Δεν έχετε ξαναδεί δάκρυα; Νομίζετε εσείς είστε περισσότερο ευτυχής; 

Πρέπει να είστε πολύ αφελείς αν το νομίζετε αυτό. Με εκνευρίζετε όλοι εσείς οι ευτυχείς που δεν ξέρετε ότι είστε δυστυχείς.

Πιστεύετε ότι είμαι τρελή, έτσι δεν είναι; 

To βλέπω στα μάτια σας, μη προσπαθείτε να με πείσετε για το αντίθετο. Για να σας απαντήσω, ναι μάλλον είμαι τρελή. Αλλά δεν καταλαβαίνετε ότι είμαστε όλοι μας τρελοί κατά κάποιο τρόπο. Βλέπετε, όλα γύρω μας είναι μια ψευδαίσθηση, ο έρωτας, η τέχνη, τα ναρκωτικά. Θα μου επιτρέψετε, λοιπόν, να ζητώ την απαλλαγή μου από τις υπηρεσίες σας για να βρω πίσω τη δική μου ονειρική ψυχεδέλεια. Δεν υπάρχει λόγος να μένω άλλο εδώ, δε νομίζετε; Με έχει κουράσει και αυτό το φως. Και το κρεβάτι έχει ξεκινήσει να παλιώνει. Τα κόκαλά μου το ξέρουν. Προχτές έπεσα κιόλας στην προσπάθειά μου να διώξω αυτό το όνειρο. Να, δείτε, έχουν μείνει κάποια σημάδια. Σας παρακαλώ, βγάλτε με από δω μέσα, είναι ανυπόφορο. Παρακαλώ, τουλάχιστον.. Όχι, όχι, περιμένετε λίγο, ακούστε με.. Θα ηρεμήσω, μην ανησυχείτε. Φέρτε την εδώ πριν μου μπήξετε αυτό το πράγμα..  Μ'ακούτε;  To όνομα της είναι.....

διείσδυση

Kάθομαι και διαβάζω ένα από τα βιβλία που έχω προσθέσει στη λίστα. Τις περισσότερες φορές συγκεντρώνομαι και τα καταφέρνω να βγάλω 50 σελίδες τη φορά. Ιδιαίτερα με τον απογευματινό καφέ στο μπαλκόνι. Αφού νιώσω ότι έχω συμπληρώσει ένα ικανοποιητικό αριθμό σελίδων, χωρίς να αφήνω τα μάτια μου από το βιβλίο, αφήνω τον οργανισμό μου εκτεθειμένο σε σκέψεις διαφόρων συχνοτήτων. Συνήθως, οι συχνότητες κολλάνε σε εσένα. Έχω φυλάξει μια ιστορία κρυμμένη εκεί και κάθε φορά την επαναφέρω ολόκληρη, ακέραιη. Στο τέλος της ιστορίας μου,βέβαια, εγώ πεθαίνω, οπότε δεν είναι καθόλου ευχάριστο. Αλλά, πεθαίνω πλήρης, γνωρίζοντας πως υπήρξα μόνο δική σου, -όχι πραγματικά δική σου δυστυχώς γιατί δεν με ξαναδέχτηκες πίσω, παρά μόνο όταν ήταν ήδη πολύ αργά- και εξάλλου, είχα συνηθίσει να πεθαίνω για σένα. Η πληρότητα γεμίζει όμως και σένα που με κοιτάς κλαίγοντας, καθώς τώρα ξέρεις ότι θα είμαι μόνο δική σου για πάντα, ότι κέρδισες αυτό το παιχνίδι μεταξύ μας. 

Κάποιος θόρυβος της πραγματικότητας θα με αποσπάσει ύστερα. Θα σκουπίσω το γεμάτο δάκρυα πρόσωπό μου και θα σκεφτώ μήπως την επόμενη φορά αλλάξω την ιστορία, αλλά δε γίνεται η ιστορία μας να τελειώνει παρά μόνο με θάνατο.

https://www.youtube.com/watch?v=atyvdC15HFA

δε μου επιτρέπεται αυτό που σκέφτομαι και ό,τι μου επιτρέπεται δε θέλω να το σκέφτομαι

όταν πέφτεις να σημαδεύεις το κενό, λένε.
κάθε φορά που πέφτω είναι επειδή σημάδευα εσένα.