Kάθομαι και διαβάζω ένα από τα βιβλία που έχω προσθέσει στη λίστα. Τις περισσότερες φορές συγκεντρώνομαι και τα καταφέρνω να βγάλω 50 σελίδες τη φορά. Ιδιαίτερα με τον απογευματινό καφέ στο μπαλκόνι. Αφού νιώσω ότι έχω συμπληρώσει ένα ικανοποιητικό αριθμό σελίδων, χωρίς να αφήνω τα μάτια μου από το βιβλίο, αφήνω τον οργανισμό μου εκτεθειμένο σε σκέψεις διαφόρων συχνοτήτων. Συνήθως, οι συχνότητες κολλάνε σε εσένα. Έχω φυλάξει μια ιστορία κρυμμένη εκεί και κάθε φορά την επαναφέρω ολόκληρη, ακέραιη. Στο τέλος της ιστορίας μου,βέβαια, εγώ πεθαίνω, οπότε δεν είναι καθόλου ευχάριστο. Αλλά, πεθαίνω πλήρης, γνωρίζοντας πως υπήρξα μόνο δική σου, -όχι πραγματικά δική σου δυστυχώς γιατί δεν με ξαναδέχτηκες πίσω, παρά μόνο όταν ήταν ήδη πολύ αργά- και εξάλλου, είχα συνηθίσει να πεθαίνω για σένα. Η πληρότητα γεμίζει όμως και σένα που με κοιτάς κλαίγοντας, καθώς τώρα ξέρεις ότι θα είμαι μόνο δική σου για πάντα, ότι κέρδισες αυτό το παιχνίδι μεταξύ μας.
Κάποιος θόρυβος της πραγματικότητας θα με αποσπάσει ύστερα. Θα σκουπίσω το γεμάτο δάκρυα πρόσωπό μου και θα σκεφτώ μήπως την επόμενη φορά αλλάξω την ιστορία, αλλά δε γίνεται η ιστορία μας να τελειώνει παρά μόνο με θάνατο.
https://www.youtube.com/watch?v=atyvdC15HFA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου