παρακαλώ, μεγαλειοτάτη

Παίρνω αυτή τη μεγάλη ανάσα ξανά
εκπνέω

στ'αυτιά μου που έρχονται λόγια 
στα χέρια μου πληγές
στα μάτια μου στάχτη
στην καρδιά μου βρώμικο αίμα

ο αέρας δεν ανακυκλώνεται εδώ μέσα
αλλά δεν πνίγομαι,
συνήθισα

τα πόδια μου κρύα 
σαν το σεντόνι που ξένο ακουμπάει πάνω μου κάθε βράδυ

άνθρωποι
άνθρωποι
άνθρωποι
δεν τους αντέχω

δεν με αντέχω

δεν σε αντέχω
έχεις κατασκηνώσει μέσα μου
αν φύγεις, θα αποδεσμευτώ
πριν φύγεις όμως,

θάψε με
θάψε με καλά
βαθιά
θάψε με όπου κι αν πας
στις πέτρες που θα βρεις
στη ζεστή άμμο που θα βουλιάξεις
στα θαλασσινά νερά που θα κολυμπήσεις
στους ήλιους που θα αντικρύσεις
στις μυρωδιές που θα ακούσεις
στα άδεια σαλόνια
στα γεμάτα υπνοδωμάτια
στα θορυβώδη στέκια
στις ερημικές παραλίες
στις ρομαντικές ταράτσες
στους βαρετούς καφέδες
στα περιπετειώδη ταξίδια
στις πληκτικές πόλεις
στις ζεστές ανάσες
στα κρύα λόγια
στα γνωστά χάδια
στα ξένα φιλιά
στους έντονους ψίθυρους
στις κενές κουβέντες
στα μοναχικά βράδια
στις κόκκινες νύχτες
στα αναπάντητα τηλεφωνήματα
στα γεμάτα απάντηση βλέμματα
στους ζωντανούς καυγάδες
στα νεκρά μέλη.




αλλά,
τα κλειδιά είναι στην πόρτα,
πάρτα πριν κλείσεις.