χωρίς παραλήπτη

"Θυμάμαι όταν άρχισα να σ'ερωτεύομαι σαν να ήταν χτες βράδυ. Ξαπλωμένη γυμνή δίπλα σου σ'εκείνο το μικρό δωμάτιο με το φως του ήλιου να προσπαθεί να παραβιάσει τα παράθυρα και να μας επαναφέρει στην πραγματικότητα. Ξαφνικά συνειδητοποιούσα ότι ήμουν μέρος από κάτι μεγαλύτερο. Όπως οι γονείς μας, οι γονείς των γονιών μας. Πριν ζούσα την ζωή μου σαν να ήξερα τα πάντα. Ώσπου, ξαφνικά, μία λάμψη με πλημμύρισε και με ξύπνησε. Αυτή η λάμψη ήσουν εσύ. Τα πάντα που νόμιζα πως ήξερα έμοιαζαν τώρα ένα τίποτα. Τελικά κατάλαβα πως ήμουν απλώς ένα κοριτσάκι. Και μέχρι σήμερα, όπως κάθε μέρα, μ' έκανες να νιώσω όπως το κορίτσι που ήμουν όταν πρωτάναψες το φως που με ξύπνησε.

Ξέρεις, κάποιες φορές νιώθω ότι έχω αισθανθεί όσα ήθελα να αισθανθώ. Και από εδώ και πέρα δεν θα αισθανθώ κάτι καινούριο, μόνο μικρότερες δόσεις όλων αυτών που έχω ήδη αισθανθεί. Είναι αλήθεια τρομακτικό. Αλλά ταυτόχρονα με κάνει να νιώθω περήφανη.

Θα ήθελα να βρίσκεσαι εδώ μαζί μου σε αυτό το δωμάτιο τώρα. Θα σ' αγκάλιαζα. Θα άγγιζα το πρόσωπό σου με τις άκρες των δαχτύλων μου. Θα έχωνα την μουσούδα μου στο λαιμό σου για να νιώσω τη ζεστή μυρωδιά σου. Πολύ απαλά. Θα έπαιρνα το κεφάλι σου στα χέρια μου. Θα σε φιλούσα στο στόμα πολύ γλυκά. Θα περνούσα τα δάχτυλά μου απ'το λαιμό σου μέχρι το στήθος σου. Θα φιλούσα το πανέμορφο στήθος σου. Θα ανάπνεα πάνω σου. Θα γευόμουν κάθε σημείο του σώματός σου. Θα έμπαινα αργά μέσα σου. Θα γινόμασταν ένα και θα σου έκανα έρωτα μέχρι να τελειώσουμε μαζί.
Και μετά θα σε κοιτούσα στα μάτια, χαμένη, σαν να έχουν όλα εξαφανιστεί και έχουμε μείνει μόνο εγώ και εσύ στον κόσμο.

 ΥΓ. Λατρεύω τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο, κι'αν κάτι μου λείπει περισσότερο είναι να βλέπω τον κόσμο μέσα απ'τα μάτια σου."