κενο

και στεκοσουν εκει,και με κοιταξες.

και σε κοιταξα και εγω.

ξερεις,αυτο το τρεμουλο μαλλον δεν θα φυγει ποτε.

σαγαπω εσενα,τοσο πολυ,και το ξερω οτι εισαι τοσο λιγη για μενα,αλλα δεν.

οι ανθρωποι ειναι οι στιγμες τους,και οι δικες μας ειναι ολη μας η ζωη.

δεν θα φυγεις απο εκει μεσα.

αλλα τωρα πρεπει να σε διωξω.

το ξερω οτι μπορω πια,γιατι οι φτερουγες μου εχουν σχεδον ανοιξει,ετοιμες να πεταξουν.

ασε με να πεταξω..διπλα σου,μαζι σου,κοντα σου.

με κοιτας,και χανομαι.

νιωθω σαν φωτια,που την μια της πετας οινοπνευμα και δυναμωνει τοσο πολυ και την αλλη της πετας λιγο νερο και χαμηλωνει.

μα θελω να σε ακολουθησω εκει εξω.

και οπου μας βγει.

εισαι ομορφη ξερεις...





τιποτα σημαντικο,ζω μοναχα εν λευκω.