καποιος ειπε...

«Τα αισθήματα που ξαναέρχονται είναι αισθήματα που δεν έφυγαν ποτέ»     

είπε κάποιος… 

Γιατί τέτοιοι είμαστε…

Καταπιέζουμε αυτά που νιώθουμε, κρατάμε τους «τύπους» και σκάμε και κανά χαμόγελο που και που για να μην μας θεωρήσουν λυπημένους.

Κλείνουμε μάτια, αυτιά, σφίγγουμε την καρδιά μας στα χέρια μας και την διαλύουμε.

Πνιγόμαστε και δεν το καταλαβαίνουμε ή μάλλον το καταλαβαίνουμε και φοβόμαστε να κάνουμε κάτι. 

Δειλία; 

Φόβος;

Ντροπή; 

Τι είναι;

Γυρνάμε το κεφάλι σε ματιές που μας σκοτώνουν κρατώντας την αναπνοή μας και κάνουμε σα να μη συνέβησαν ποτέ. 

Αλλά πόσο σίγουρος είσαι ότι υπήρξαν;

Σηκώνεις τους ώμους, κάνεις και μια καμιά γκριμάτσα και χάνεσαι στη σιωπή σου. 

Είναι πιο εύκολα εκεί.…
Γιατί όταν έπρεπε να μιλήσουμε, να φωνάξουμε, να ξεσπάσουμε, μείναμε άπραγοι.

Αυτοί οι «εγωισμοί μας» και το «Τι θα σκεφτούν για μας;» μας έφεραν σε αυτή τη θέση. 

Kαι όμως,  κανείς μας δε μιλά.
-«Ποιος έχει το κουράγιο;»
-«Μάλλον, αυτός που πονάει περισσότερο…»

Γύρισε την πλάτη σου και θα υποκριθώ με ένα χαμόγελο πως είμαι καλά!

Μην κοιτάξεις πίσω ή μη ψάξεις να με βρεις, να ξέρεις πως αυτό πονάει πιο πολύ. 

Ξέχασε με! 

Άφησε με, να ζήσω-να αναπνεύσω! 

Θα σε σκέφτομαι!!