Το τέρας Ζ

Υπερμέγεθες … το δυσκολεύω ν’ αναπνεύσω, ανοίγοντας μια αντλία από ιδρώτα που μου πάγωνε το στήθος, μ’ ένα δεν πειράζει πιο χρωματιστό κι από το κατακόκκινο παντελόνι μου, τινάζοντας μακριά το τρομάζω.Ίσως,όμως, να έγινε αντιληπτό το αιωρούμενο ίχνος και στέγνωσε η πάχνη, χάθηκε κάπου στο κατόπι του ξημερώματος κάνοντας τα νυσταγμένα μάτια της εικόνας μου έντονες μεγάλες μπάλες. Τύλιξα την ανάσα σαν μπαλόνι τσιχλόφουσκας κι άρχισα αργά ν’ αναμασώ τον κόμπο μέχρι να γίνει πολτός,γυροφέρνοντας με δυο βατραχοπέδιλα σωσίβια πόδια.