Εν ολίγοις, συνειδητοποίηση

Σηκώνομαι το πρωί.

Βγαίνω από το σπίτι μου.

Υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.

Δεν την βλέπω
 και πέφτω μέσα.

Την επόμενη μέρα βγαίνω από το σπίτι μου,

ξεχνάω ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο,

και ξαναπέφτω μέσα.

Την τρίτη μέρα βγαίνω από το σπίτι μου,

προσπαθώντας να θυμηθώ ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.

Ωστόσο,δεν το θυμάμαι 
και πέφτω μέσα.

Την τέταρτη μέρα βγαίνω από το σπίτι μου, 

προσπαθώντας να θυμηθώ την τρύπα στο πεζοδρόμιο.

Τη θυμάμαι και, παρ'όλα αυτά, 

δεν την βλέπω 
και πέφτω μέσα.

Την πέμπτη μέρα βγαίνω από το σπίτι μου.

Θυμάμαι ότι πρέπει να έχω στο νου μου την τρύπα στο πεζοδρόμιο

και περπατάω κοιτάζοντας κάτω.

Την βλέπω και, παρόλο που την βλέπω,

πέφτω μέσα.

Την έκτη μέρα βγαίνω από το σπίτι μου.

Θυμάμαι την τρύπα στο πεζοδρόμιο.

Πηγαίνω ψάχνοντάς την με τα μάτια μου.

Την βλέπω, προσπαθώ να πηδήξω από πάνω,

αλλά πέφτω μέσα.

Την έβδομη μέρα βγαίνω από το σπίτι μου.

Βλέπω την τρύπα.

Παίρνω φόρα, πηδάω, φτάνω με την άκρη των ποδιών μου ως την άλλη μεριά,

αλλά όχι αρκετά μακριά,

και πέφτω μέσα.

Την όγδοη μέρα βγαίνω από το σπίτι μου,

βλέπω την τρύπα,

παίρνω φόρα,

πηδάω,

φτάνω στην άλλη άκρη!

Αισθάνομαι τόσο περήφανη που τα κατάφερα που χοροπηδάω από τη χαρά μου.

Και, έτσι όπως χοροπηδάω,

ξαναπέφτω μέσα.

Την ένατη μέρα βγαίνω από το σπίτι μου,

βλέπω την τρύπα,

παίρνω φόρα,

πηδάω,

και συνεχίζω τον δρόμο μου.

Την δέκατη μέρα, σήμερα μόλις,

συνειδητοποιώ ότι είναι πιο βολικό 

να περπατάω στο απέναντι πεζοδρόμιο.