Το τέρας έχει κοιμηθεί.

Με αφήνεις να βλέπω μέσα σου, μικρά κομμάτια, βήμα-βήμα κάθε φορά, και εγώ ότι βλέπω το τοποθετώ προσεκτικά στην πιο εξέχουσα θέση στις αποθήκες μου.
Έχω αποθηκευμένη εκεί μέσα ακόμη και την πιο σκονισμένη λέξη σου.
Και όλα αυτά εξοπλισμένα και ντυμένα με το σύνολο των αγγιγμάτων σου τόσο δυνατά, που με κρατούν παγιδευμένη και ακίνητη.

Κάθε που λείπεις η απώλεια σου συγκεντρώνεται κυρίως στο κρύο που επέρχεται.

(Τίποτα,απλά δυο λόγια για μερικά απο εκείνα που δεν μπορώ να αποτυπώσω σε λέξεις,χαρτί ή σε μία οθόνη,φοβούμενη μήπως υποβιβάσω την αξία τους.)