Είναι μία στιγμή το αν θα επιτρέψεις ή όχι. Σε όλα τα πράγματα. Κάποιες φορές όμως οι στιγμές αυτές τέμνονται και εκεί πρέπει να επιλέξεις ποια θα ευθυγραμμίσεις.
Έτσι και με το μεθύσι. Είναι εκεί λίγο πριν παραδοθείς τελείως στο αλκοόλ κάτι που σε ρωτάει "να προχωρήσω ή όχι;" Εκείνη τη στιγμή, λοιπόν, εγώ χτες σκέφτηκα να στα πάρω όλα πίσω.
Τα ατελείωτα χάδια.
Το τεράστιο δόσιμο.
Τα γλυκά απογεύματα.
Τους πορτοκαλί ουρανούς στο λιμάνι.
ίσως αν έχανες τα πάντα να αποκτούσες επιτέλους κάτι.
Βέβαια αυτό δεν ευνοούσε κανέναν. Μάλλον. Ούτε καν το μεθύσι μου, που παρακαλούσε να εξαπλωθεί και να σε φέρει πίσω.
Οπότε το κεφάλι μου ευθυγραμμίστηκε σε ένα βαρύ βράδυ, αφήνοντας τις βαριές αποφάσεις για άλλα ανάλογα βράδια.
Μη με ρωτάς για τον ήλιο.
Τεράστιος πάνω από το κεφάλι μου με καίει,
αλλά εγώ πάντα θα προτιμώ τη σκιά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου