Σκέψου να ήσουν ένας θεατής.
Παρατηρείς, βαδίζεις αργά τη μία κοιτάζοντας γύρω σου την άλλη με το κεφάλι να φιλάει την άσφαλτο.Περιπλανώμενος, απλά παρακολουθείς την θλιβερή ύπαρξη του διπλανού σου, ακόμα και αυτήν ανίκανη να την νικήσεις.Βάθος μπροστά σου και εσύ δεν έχεις σωσίβιο, έχασες μόλις το τελευταίο της μοιρασιάς.Χρόνος;Tι θα πει αυτή η λέξη; Έχεις ξεχάσει, ή καλύτερα έχεις επιλέξει να ξεχάσεις.Τον αφήνεις να περνάει από πάνω σου όπως τα άλογα πηδάνε πάνω από τα εμπόδια. Μπορεί και να σου πάρει και κάτι στο κάθε πιθανό άλμα. Αισθάνεσαι παγιδευμένος ήδη;
Δεν μπορείς ούτε να κρυφτείς. Μία ύπαρξη πίσω από μία γυάλα. Ένα άδειο πρόσωπο μπροστά σε ένα καθρέφτη.
Δεν είμαστε μεγάλοι, τι να κάνουμε τώρα;Και έπειτα τι είναι τα μεγάλα να σου έρθουν έτσι κατακέφαλα; Ένας έρωτας σου ρχεται και δεν ξέρεις να τον διαχειριστείς, πώς θα μπορούσες να μιλήσεις για κάτι μεγαλύτερο;
Σκέψου να ήσουν ένας θεατής.
όσο μου λείπεις τόσο φοβάμαι.
