Οσονούπω

Σκέψου να ήσουν ένας θεατής.

Παρατηρείς, βαδίζεις αργά τη μία κοιτάζοντας γύρω σου την άλλη με το κεφάλι να φιλάει την άσφαλτο.Περιπλανώμενος, απλά παρακολουθείς την θλιβερή ύπαρξη του διπλανού σου, ακόμα και αυτήν ανίκανη να την νικήσεις.Βάθος μπροστά σου και εσύ δεν έχεις σωσίβιο, έχασες μόλις το τελευταίο της μοιρασιάς.Χρόνος;Tι θα πει αυτή η λέξη; Έχεις ξεχάσει, ή καλύτερα έχεις επιλέξει να ξεχάσεις.Τον αφήνεις να περνάει από πάνω σου όπως τα άλογα πηδάνε πάνω από τα εμπόδια. Μπορεί και να σου πάρει και κάτι στο κάθε πιθανό άλμα. Αισθάνεσαι παγιδευμένος ήδη;

Δεν μπορείς ούτε να κρυφτείς. Μία ύπαρξη πίσω από μία γυάλα. Ένα άδειο πρόσωπο μπροστά σε ένα καθρέφτη.

Δεν είμαστε μεγάλοι, τι να κάνουμε τώρα;Και έπειτα τι είναι τα μεγάλα να σου έρθουν έτσι κατακέφαλα; Ένας έρωτας σου ρχεται και δεν ξέρεις να τον διαχειριστείς, πώς θα μπορούσες να μιλήσεις για κάτι μεγαλύτερο;

Σκέψου να ήσουν ένας θεατής.

όσο μου λείπεις τόσο φοβάμαι.

5.

Εχω στα ποδια μου ενα βιβλιο.Δωρο.Το διαβαζω ξαπλωμενη και μου μιλαει για ερωτικα τριγωνα..
Και θυμαμαι..Θυμαμαι τοτε..
Και κοιταζω το τωρα,
και λεω μεσα μου "δες,επιτελους εχεις αυτο που θες."
Και καπως ετσι ηρεμω..

Συγγνωμη.
Θα τα διορθωσω ολα.
Σε 5 μερες.
Υποσχεσου οτι θα με αφησεις να σε γιατρεψω.

Καλημερα απο την πολη μας ..

Άδεια πόλη η δική μου

Και λες δεν καταλαβαινω.

Εσυ καταλαβαινεις οτι περπαταω στους αδειους δρομους,μπαινω στο αδειο σπιτι,καθομαι στον αδειο καναπε,κοιταζω τους αδειους τοιχους,καπνιζω το αδειο εργοστασιακο μου τσιγαρο μπας και γεμισω καποια αδεια μου αισθηση,μυριζω την αδεια ατμοσφαιρα,αγγιζω το αδειο κρεβατι,κοιταζω μεσα στον αδειο καθρεφτη που τωρα αδειο καθρεφτιζει το αλλοτε γεματο δωματιο,ανοιγω την σομπα για να ζεστανει την αδεια μου ψυχη,διαβαζω το βιβλιο που εχω ξεχασμενο σε εκεινο το ραφι αδειαζοντας καθε σκεψη,κλεινω τα ματια για να πνιξω τα αδεια μου δακρυα;

ακου

(And you are the wolf

And I am the moon

And in the endless sky we are but one

We are alive

In my dreams wolf and I

How many days and nights will come and go
While the only light you'll see is from my glow)

Μαλλον οι περισσοτερες απο τις σκιες αυτης της ζωης

προκαλουνται επειδη στεκομαστε κοντα στην ιδια τη λιακαδα μας.

"Στιγμές"

Η στιγμη που οι φαυλοι κυκλοι ξεσυννεφιαζουν απο πανω μου (οι μαυροι κατω απο τα ματια ωστοσο δε λενε να με αφησουν ησυχη),που η απελπισια εχει σταματησει να μου πεταει μικρα φιλια,η απογνωση εχει κοψει καθε φιλικο δεσμο,ο πονος αποσυγκολλαται  απο εκεινο το μικρο κοκκινο αιματωδες "πραγματακι",ο φοβος μαζευει ενα ενα τα πλοκαμια του απο το κεφαλι μου,η λυπη ,ναι,μαλλον ατροφει,και οι πληγες πλεον εχουν συνηθισει το πολυ αλατι πανω τους.Η στιγμη αυτη επιτελους ηρθε.Πλεον δεν αποτελει μακρινη γκριζοχρωμη φιγουρα.Πλεον ειναι πολυ κοντα μου,τη βλεπω,οχι καθαρα,αλλα τοσο καθαρα ωστε να διακρινω οτι ειναι ομορφη και χρωματιστη.Ζωντανη και χαμογελαστη.Αισιοδοξη.Ευτυχισμενη.
 Ενας φοβος μονο με απασχολει.Εκεινος που μοιαζει με σατανικο ον,που εισβαλλει στον οργανισμο μου και διασκορπιζει τα νερα του σε ολο μου το ειναι,με ενα αποτελεσμα: να με αποτρεπει κατι στιγμες(οχι τετοιες οπως η πανεμορφη προηγουμενη στιγμη μου,αλλα κατι στιγμες ασχημες,μουντρουχες,απαισιοδοξες,ασπρομαυρες,δυστυχισμενες) απο την πληρη απολαυση του ποθου,αυτου που παντα αναζητουσα.Οταν μου χτυπαει την πορτα αυτος ο σατανας βυθιζομαι μεσα του,τοσο ωστε να αχρηστευεται καθε μου αισθηση που ισως θα μπορουσε να με απεγκλωβισει, πλυμμηρισμενη απο τη σκεψη της πιθανης ερχομενης απωλειας αυτου που τωρα εχω.Για να το θεσω αλλιως.Φοβος οτι καποια μερα θα χασω αυτο το κομματι που κρατω στα χερια μου,το οποιο θελω να με κατακλυει οπως τωρα.Υπαρχει λοιπον το για παντα?
Οι ανθρωποι τρεμουν σε αυτο το φοβο.Δεν αντεχουν την απωλεια,ακομη και αν αυτη δεν απειλει.Ξεφυσουν μπροστα στις ξεχασμενες αναμνησεις του αυριο,που θα τρεμοσβηνουν ποτε ποτε στις χαραμαδες του μυαλου τους.Εκεινες που θα τους μιλουν για το χθες,προσφεροντας τιποτα παρα μονο ενα πικρο χαμογελο συνδυασμενο με ενα πετρινο κομπο στο στομαχι.
Αλλα απο την αλλη,αξιζει να χανεις δευτερολεπτα,ακομη,με το να αναλογιζεσαι αυτους τους φοβους,χανοντας κατι μοναδικο,μαγικο και ξεχωριστο εξαιτιας μια καταραμενης δειλιας και ενος ανικανοποιητου εγωισμου?
Θαρρω πως οχι.

 -σε διαδικασια απορριψης των φοβων μου-

Τελικα κατεληξα το για παντα δεν υπαρχει.Ειναι σχετικο.

Αν υπαρχει κατι για παντα,αυτο ειναι ψευδαισθηση.

Ομως χωρις αυτην,κανεις μας δεν μπορει να επιβιωσει.

Το ονειρο,η ελπιδα οτι θα εχουμε καποιον για παντα.

Το για παντα χτιζεται,δεν ερχεται,και στην ουσια δεν οριζεται.

Δυο μικρες λεξεις ειναι που μας βοηθανε να προχωραμε.

Μια ιερη επαναληψη και αναγκη ειναι που απλα βιωνεται,οπως τα τραπεζια της μανας μας.

Τραπεζια γεματα βλεμματα και σκεψεις.

Παντα θα επενδυουμε,παντα θα ελπιζουμε και παντα θα ονειρευομαστε.

Και παντα ο ερωτας θα ειναι η μονη αιτια τελικα που ο κοσμος αυτος θα συνεχισει να υπαρχει.

Θα συνεχισει να γυριζει.

Ερωτας.

Απλα τα παντα.

Ακομη και αν δεν ειναι σιγουρο οτι θα κρατησει για παντα σε αυτον τα χρωσταμε ολα.

Στον ερωτα και στις σκεψεις.

Σκεψεις για προσωπα που θα υπαρχουν,που θα κουβαλαμε,που θα μας αλλαζουν,

και που με ενα τροπο θα ειναι παντα εκει,κοντα μας.

Για παντα.

-Χ.Παπακαλιατης

come undone

Οταν αυτο που εχεις στο πισω μερος του μυαλου σου,

ξαφνικα,μετατοπιζεται στο μπροστα.

head vs heart

σκεφτομαι τη λεξη δεσμιος...

φυλακισμενος

εγκλωβισμενος

ανελευθερος

εγκλειστος

δεσμωτης

αιχμαλωτος

σκλαβος

δεν ξερω αν ολοι μας ειμαστε ετσι,αλλα εμενα οι σκεψεις και οι φοβοι μου δεν μου επιτρεπουν να κανω αλλιως.αναρωτιεμαι.

πως γινεται να μιλαμε για ελευθερια οταν εμεις οι ιδιοι φυλακιζουμε το ιδιο μας το ειναι?πως να απολαυσεις κατι αν φοβασαι συνεχως οτι θα στο παρουν?τι γινεται οταν φυτρωνουν ακαταπαυστα οι δευτερες σκεψεις και σε καθιστουν ανημπορο να σκεφτεις οτιδηποτε αλλο?πως αντιμετωπιζεις τον φοβο, οταν τον εχεις ζησει αδιαλλειπτως και εχεις μαθει να ζεις με αυτον?πως να περιμενεις κατι αλλο οταν το ψεμα και η απατη σε εχουν στοιχειωσει?οταν εχεις μαθει πως τα φιλια δεν ειναι συμβολαια,η συντροφικοτητα δεν σημαινει ασφαλεια,το εδαφος του αυριο ειναι πολυ επιφοβο για σχεδια και πως τα ονειρα παντα γκρεμιζονται στη μεση της διαδρομης?

οταν εχεις καταληξει να σκεφτεσαι ετσι σημαινει οτι οι ηττες ξεπερνουν τις νικες σου.και σημαινει οτι εχεις συνδεσει τη ζωη και ειδικοτερα,τη σχεση,τον ερωτα,την αγαπη η οπως αλλιως το εχουνε πει, με μια αποτυχια.

πες μου λοιπον,πως γινεται να μην κολωνω οταν το μυαλο μου στροβιλιζεται γυρω απο ενα "αν" που συνηθεστερα περναει στην απεναντι οχθη του ποταμου η ακομα χειροτερα,πεφτει μεσα?

ποιος τολμα αλλωστε να απαντησει, οταν ξερει πως η απαντηση δεν θα ειναι συνηθως αυτη που επιθυμει να ακουσει.

μαλλον αυτο που χρειαζεται ο καθενας μας σε αυτες τις περιπτωσεις ειναι ενα σκουντημα.

ενα μικρο μπαστουνι.

μια μικρη ωθηση.

ενα εναυσμα.

θελω να σπασεις τον καθρεφτη που εχω μπροστα μου.

αυτον που αντικατοπτριζει το κουρασμενο και αηδιασμενο απο τις μικροτητες και τον πονο του παρελθοντος προσωπο μου.

αυτον που κρυβει την μελαγχολια και τις δευτερες σκεψεις.

αυτον μεσω του οποιου μου μιλαει ο φοβος.

που δεν με αφηνει να αφεθω.

να αναπνευσω.

να σε εμπιστευτω.

θα ναι κριμα να κατηγοριοποιηθουμε σε αυτο που καποιος ονομασε "ανεκπληρωτοι ερωτες"

και ξερεις γιατι...

http://www.youtube.com/watch?v=9F2du-pliDo

αγαπη οπως ελαττωμα

ο καπνος κατεβαινε αργα και βασανιστικα χορευοντας μεσα της.
επινε τις τελευταιες γουλιες του καφε της.
στο μυαλο της ολα ετοιμα.

το βλεμμα της καρφωμενο στο παραθυρο.
"ειμαι σιγουρη?"
"οχι,πρεπει να ειμαι σιγουρη"
"ναι,ειμαι σιγουρη"

ειχε δωσει στον εαυτο της αρκετο χρονο για να παρει την αποφαση της.
και τωρα επρεπε απλα να το πει.
στην τελικη ηταν απλα μια αποφαση.  η δικη της.
"δεν με πειραζει που φευγεις,με πειραζει που θα χει λιγο παραπανω κρυο."

Κι αν δεν αντεξουμε?

Ξεκλειδωσε,οπως παντα αυτη πρωτα εκανε,αφησε το κλειδι πανω στο ψυγειο,κοιταξε απο το παραθυρο για μια ακομα φορα και εφυγε.
εξω το κρυο χαιδευε το προσωπο της. οι τσακωμοι,τα γελια,οι φωνες,οι σιωπες,η αγκαλια.

ουτε που καταλαβε πως τα ποδια της εφτασαν εξω απο την πορτα. παλι εκει.
ετοιμη να χτυπησει..
μια βαθια ανασα.
χτυπησε.
τα ματια της γεμισαν.
"εδω μεσα ειναι ο κοσμος,αγαπη μου,αλλα παντα κατι θα λειπει"

τεσσερις τοιχοι. και αυτοι οι δυο.
κοκκινο.
βλεμματα,αγγιγματα,υποσχεσεις.
σπαει το σχοινι.
ουλη που γινεται πληγη..

"δεν θα σε αφησω μονη σου ξανα",σκεφτεται.
μα μονη της αφηνεται...

http://www.youtube.com/watch?v=u5CVsCnxyXg

wake up call

το μισω αυτο το συναισθημα.

ο εγκεφαλος θολωνει.
το στομαχι κλεινει.
τα χερια ακουμπανε.
μπουκωνομαι.
τα δακρυα τρεχουν ποταμι.
και κλεινομαι εκει,στο δικο μου καβουκι.
και δεν μιλαω με κανεναν,ουτε καν με τον εαυτο μου.

γιατι επιλεγουμε να μην μιλαμε για οσα πονανε.
αλλα,χωνουμε το προσωπο μας τοσο βαθια στο μαξιλαρι ωστε να χανονται ολες οι αισθησεις.
ολη η επαφη με τον εξω κοσμο.


μπορεις να φωναξεις απεναντι στην επιλογη του αλλου?
οχι...

ξερω.

δεν υπαρχει πιο δυνατος κροτος απο την πορτα που κλεινει απαλα πισω της.

 http://www.youtube.com/watch?v=p-ca1ocriv0

καποιος ειπε...

«Τα αισθήματα που ξαναέρχονται είναι αισθήματα που δεν έφυγαν ποτέ»     

είπε κάποιος… 

Γιατί τέτοιοι είμαστε…

Καταπιέζουμε αυτά που νιώθουμε, κρατάμε τους «τύπους» και σκάμε και κανά χαμόγελο που και που για να μην μας θεωρήσουν λυπημένους.

Κλείνουμε μάτια, αυτιά, σφίγγουμε την καρδιά μας στα χέρια μας και την διαλύουμε.

Πνιγόμαστε και δεν το καταλαβαίνουμε ή μάλλον το καταλαβαίνουμε και φοβόμαστε να κάνουμε κάτι. 

Δειλία; 

Φόβος;

Ντροπή; 

Τι είναι;

Γυρνάμε το κεφάλι σε ματιές που μας σκοτώνουν κρατώντας την αναπνοή μας και κάνουμε σα να μη συνέβησαν ποτέ. 

Αλλά πόσο σίγουρος είσαι ότι υπήρξαν;

Σηκώνεις τους ώμους, κάνεις και μια καμιά γκριμάτσα και χάνεσαι στη σιωπή σου. 

Είναι πιο εύκολα εκεί.…
Γιατί όταν έπρεπε να μιλήσουμε, να φωνάξουμε, να ξεσπάσουμε, μείναμε άπραγοι.

Αυτοί οι «εγωισμοί μας» και το «Τι θα σκεφτούν για μας;» μας έφεραν σε αυτή τη θέση. 

Kαι όμως,  κανείς μας δε μιλά.
-«Ποιος έχει το κουράγιο;»
-«Μάλλον, αυτός που πονάει περισσότερο…»

Γύρισε την πλάτη σου και θα υποκριθώ με ένα χαμόγελο πως είμαι καλά!

Μην κοιτάξεις πίσω ή μη ψάξεις να με βρεις, να ξέρεις πως αυτό πονάει πιο πολύ. 

Ξέχασε με! 

Άφησε με, να ζήσω-να αναπνεύσω! 

Θα σε σκέφτομαι!!

Personae

1ος
2ος
3ος

οι θεσεις σε εναν αγωνα.
σε νοιαζουν.
σε νοιαζουν γιατι παλευεις για την πρωτια.
μερες,μηνες προετοιμαζεσαι να φτασεις εκει πανω,εκει που ολοι στοχευουν,και να κλεψεις αυτο που τοσο επιθυμουσες.
αν τα καταφερεις,ισως ολοι οι υπολοιποι λοιπον δε μοχθησαν αρκετα.
ισως εσυ δεν τα εβαλες κατω.
σημασια εχει οτι επαιξες και κερδισες.
αλλα αν δεν τα καταφερεις?εκει τι γινεται?

1ος
2ος
3ος

οι θεσεις στις σχεσεις των ανθρωπων.
σε νοιαζουν.
σιγουρα σε νοιαζουν.
αλλα εδω τι κανεις?και παλι παλευεις για την πρωτια?ακονιζεις τα νυχια σου για να αρπαξεις την θεση του αλλου και να την κανεις δικη σου?
η παραμενεις σαν αβουλο θεριο στην θεση σου,πονωντας και ελπιζοντας να κοπει απο μονη της η κοκκινη κορδελα του τερματισμου?
μπερδευεσαι.τα χανεις.κουραζεσαι.τα βαζεις με τον εαυτο σου.
τι σημασια εχει λοιπον αυτος ο ανταγωνισμος,το αγχος,η διπλωματια,η πονηρια οταν μιλαμε για ανθρωπους...?
τι εδωσα και τι θα παρω.
τι πηρα και τι θα δωσω.
γιατι να μην ειναι ολα απλουστευμενα και ομορφα?
για να μην βαριομαστε?
για να ζουμε?

οι ανθρωποι δεν εχουμε φτιαχτει για να ζουμε ετσι.

ο ερωτας ειναι εγω και εσυ.

μονο.

κανεις αλλος.

κανεις τριτος.

κανενα ερωτηματικο.

καμια αμφιβολια.

κανενα αλλα.

κανενα παρελθον και κανενα μελλον.

μονο ενα τωρα.

και οδευεις...

δεν σε νοιαζει που,τι και πως.

αλλα οδευεις,κρατωντας το χερι του αλλου.

και καπου εκει βρισκεις την ευτυχια.

ισως ολα αυτα ειναι ουτοπικα και στον αιωνα μας,εναν αιωνα μες στο ψεμα και τη διπροσωπια να ακουγονται γελοια.

αλλα χωρις τα ονειρα και την ελπιδα δεν θα επιζησουμε εδω.

σκεψου το.

ακου με.