Do I compel you like you compel me?

So put your warm little hands where I can see them

Put those hands on my face

Tell me you love me

And no one else
Or close those little hands
Now they're fists
Now they're little fists

Punch a hole in me with those fists
If you ever wanted to punch a hole in me
And find out what's in me

Still you and no one else

And I'll explain my love for you
On another day

Σε βλέπω κάθε βράδυ στον ύπνο μου

ξυπνάω με δάκρυα και θυμό

πίνω ένα καφέ και κάνω ένα τσιγάρο

αλλά υπάρχεις

υπάρχεις παντού

στο δυσλειτουργικό μου κεφάλι

στο νεκρό μου σώμα

υποφέρω να σε βγάλω

άρα απλώς σε παγώνω

χάριν λειτουργικότητας.

μου'χεις κάψει το κεφάλι

γενικά το σύστημα

κάπως μπλε σκούρο

Το ερώτημα είναι εσύ νιώθεις αιχμάλωτη;

αν όχι, 

να είσαι ευτυχής με αυτό.

αν ναι, 

δεν είναι κρίμα να νιώθουμε και οι δύο έτσι;

κίτρινο

δεν 

πειράζει,

εσύ 

προσπαθείς 

να 

κρυφτείς 

πίσω 

απ'το

 "δάχτυλό" 

σου.

Pass me that lovely little gun
My dear, my darling one

διάλεξε και πάρε

Mπορώ να περπατάω στο δρόμο και να προσποιούμαι ότι δεν τρέχει τίποτα, χωρίς να ξέρεις πόσο σε σκέφτομαι

Μπορώ να ξεκινήσω και να αφήσω στη μέση χιλιάδες αναρτήσεις που να αναφέρονται σε σένα, ώστε να μην χρειαστεί να τις διαβάσεις ποτέ

Μπορώ να "ξεχνάω" το κινητό μου στο σπίτι κάθε που πίνω παραπάνω για να σε γλιτώσω από την παραμικρή ενόχληση

Μπορώ ακόμη να εξαφανίσω εντελώς την ύπαρξή μου, έτσι ώστε εσύ να απελευθερωθείς για πάντα από μένα

Το θέμα είναι είναι ότι σε όλες τις παραπάνω πιθανές επιλογές για μένα ο παρονομαστής είναι κοινός.

"Η εργασία απελευθερώνει" ..

Το τραγικό είναι πως η ιστορία επαναλαμβάνεται και τα κτήνη συνεχίζουν να αναπνέουν.

yes, we are going to suffer

Σε βλέπω στον ύπνο μου και ξυπνάω ιδρωμένη.

αστάθεια παντού

εκτός απτην ενέργεια που συνεχίζει να ρέει και η ύλη ν'ανακυκλώνεται

Θα ξημέρωνε. Με το πρώτο φως θα ξυπνούσα, θα έβρισκα πάνω σε ένα ξύλινο τραπέζι τα χέρια σου, απαλά, ν'ακουμπούν μια ζεστή κούπα καφέ, δίπλα ένα ψωμί μαύρο με σπόρους (το αγαπημένο μου), ένα καλάθι με φρούτα και ακόμη μία ζεστή κούπα, για μένα όλα όπως θα ψυθίριζες. Θα καθόμουν ακριβώς απέναντι σου, θα σε κάρφωνα με τα μάτια, καθαρίζοντας ένα μανταρίνι, θα έψαχνα με τα γόνατα μου τα δικά σου και ύστερα καθώς θα μου έσκαγες ένα από εκείνα τα χαμόγελα, τα στραβά, τα γεμάτο νοήματα, εγώ -μετά από δευτερόλεπτα σιγής- θα σου έλεγα γεμάτη ενθουσιασμό να φάμε το ζεστό ψωμί πριν κρυώσει.

Για όλα τα πρωινά σαν κι'αυτό

που θα γράφω για σένα

με ένα τσιγάρο στο χέρι.

πορτοκαλί

Βαρέθηκα τις σαπίλες τους. Οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι όπως και το γάλα που αγοράζω κάθε βδομάδα. Η πόλη μυρίζει χειμώνας και τζάκι και εγώ σκεπάζομαι με το βρώμικο πάπλωμα.  Ο λαιμός μου πάλι είναι σκατά και το στόμα μου μυρίζει θάνατος. Η σειρά που παίζει δεν λέει και πολλά. Κάποιος φωνάζει μέσα αλλά δεν έχω κουράγιο να σηκωθώ. Ίσως και να χει κατσαρίδα κάτω απτό κρεβάτι. Δεν με νοιάζει τι ώρα είναι. Που και που κοιτάω έξω, μάλλον αντανακλαστικά. 

Μ'αρέσει αυτή η προσωπική μου σαπίλα. 

Οι ερωτήσεις που δημιουργούνται είναι εύκολο να απαντηθούν υπό αυτές τις συνθήκες. Ή και να μην απαντηθούν καθόλου. Με κάποιο τρόπο όλη αυτή η ατομική μου σαπίλα φέρνει το νου μου σε κατάσταση εγρήγορσης. Και η ικανότητα του νου όταν βρίσκεται σε εγρήγορση είναι τρομερή.

Σε σκέφτομαι περισσότερο έτσι.
Σε σκέφτομαι τόσο που μπαίνω σε διαδικασία να βρω το κινητό μου.

Μπορώ να το αποφύγω βέβαια, 

είναι αρκετές οι καθημερινές μου επιλογές. 

Αλλά μαρέσει αυτή η προσωπική μου σαπίλα. Πολύ θα έλεγα.