πορτοκαλί

Βαρέθηκα τις σαπίλες τους. Οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι όπως και το γάλα που αγοράζω κάθε βδομάδα. Η πόλη μυρίζει χειμώνας και τζάκι και εγώ σκεπάζομαι με το βρώμικο πάπλωμα.  Ο λαιμός μου πάλι είναι σκατά και το στόμα μου μυρίζει θάνατος. Η σειρά που παίζει δεν λέει και πολλά. Κάποιος φωνάζει μέσα αλλά δεν έχω κουράγιο να σηκωθώ. Ίσως και να χει κατσαρίδα κάτω απτό κρεβάτι. Δεν με νοιάζει τι ώρα είναι. Που και που κοιτάω έξω, μάλλον αντανακλαστικά. 

Μ'αρέσει αυτή η προσωπική μου σαπίλα. 

Οι ερωτήσεις που δημιουργούνται είναι εύκολο να απαντηθούν υπό αυτές τις συνθήκες. Ή και να μην απαντηθούν καθόλου. Με κάποιο τρόπο όλη αυτή η ατομική μου σαπίλα φέρνει το νου μου σε κατάσταση εγρήγορσης. Και η ικανότητα του νου όταν βρίσκεται σε εγρήγορση είναι τρομερή.

Σε σκέφτομαι περισσότερο έτσι.
Σε σκέφτομαι τόσο που μπαίνω σε διαδικασία να βρω το κινητό μου.

Μπορώ να το αποφύγω βέβαια, 

είναι αρκετές οι καθημερινές μου επιλογές. 

Αλλά μαρέσει αυτή η προσωπική μου σαπίλα. Πολύ θα έλεγα.