Κάτι και σήμερα

Μπορώ να γίνω αυτό που θες και ακόμη περισσότερα.

Να μοιάσω με σκουπιδιάρα που χωνεύει όλα τα άχρηστά σου και τις πληγές.

Μπορώ να κρύψω μέσα μου εκατομμύρια μπαταρίες επαναφορτιζόμενες,

να σου βρίσκονται πάντα θεοί από μηχανής,να στηρίζεις όλες σου τις εκφάνσεις.

Ένα χέρι ανακατεύει το μέσα μου και μακριά καλώδια με ενώνουν επιτέλους με τη γη.

Τη γη όπου οι άνθρωποι βουτάν τη γλώσσα τους χυδαία στο σήμερα και αφήνουν κάτω τα νεκρά τους κύτταρα,γλείφουν με λαχτάρα το σώμα του έρωτα και των ιδανικών.

Ώρα για τις ανήσυχες σκέψεις να πάρουν δρόμο,δε νομίζεις;