Δε μου αρέσει πλέον να γυρνάω σπίτι.Με φοβίζει.Νιώθω σαν ψάρι σε γυάλα.Κατασκευάζω και πουλάω κάθε φορά και ένα καλοφτιαγμένο διαφορετικό ψέμα.Πριν χτυπήσω το κουδούνι πρέπει πρώτα να φορέσω το ίδιο φίμωτρο που έχω κρυμμένο κάτω απο τα σκαλιά,καθώς οι λέξεις που θέλω να βγάλω απο μέσα μου είναι απαγορευμένες.Ορισμένες φορές το χαμόγελο είναι πλαστό,άλλες αληθινό αλλά και πάλι τι σημασία να έχει αφού θα πρέπει να φορέσει μία ψεύτικη εξήγηση.Tα βήματα είναι συγκεκριμένα(είσοδος,δύο στο σαλόνι-παύση,τέσσερα στην κουζίνα-παύση,σκάλες στο δωμάτιο-πάυση,τρία στο μπάνιο-παύση,σκάλες στο σαλόνι-παύση,έξοδος).Ακόμη και το τζάκι πλέον αποτελεί εχθρό γιατί η μολυσμένη ατμόσφαιρα που κυριαρχεί είναι ικανή να περάσει απο τον τοίχο ασφαλείας που έχω δημιουργήσει με την πλάτη μου.
Λυπάμαι γι'αυτό.Λυπάμαι για κάθε ψέμα που έχω αναγκαστεί να σου πω.Ίσως κάποια μέρα σταματήσει να χρειάζεται αυτό το ηλίθιο παρασκήνιο με τις προσεγμένες μάσκες.Σιχαίνομαι να μη βλέπεις πόσο και γιατί πραγματικά ανθίζω.
Συγγνώμη που δεν είμαι εδώ,αλλά ο κόσμος μου είναι εκεί πλέον.Και δε σκοπεύω να τον αλλάξω.Κάποια στιγμή ελπίζω να καταλάβεις.Σαγαπώ.
Προς απάντησή Σου,
δεν είναι απαραίτητες οι κατευθυντήριες γραμμές,διότι η σταθερά του καθενός αποτελεί την πηγή των κινήσεων,πριν αυτές περάσουν από τον έλεγχο της λογικής και ίσως αλλάξουν δρόμο ή δεν αποκτήσουν καν.
εεε δεν εχω λογια....
ΑπάντησηΔιαγραφήκρατω τη σιωπη της ετικετας....