2 χρόνια στο repeat

And so it is
Just like you said it would be
Life goes easy on me
Most of the time
And so it is
The shorter story
No love, no glory
No hero in her sky

σκέψου κάποια πράγματα

Πόσα δέρματα να αλλάξω για να σου ταιριάζω;
H λαχτάρα μου να σε ευχαριστώ συναγωνίζεται τη θλίψη μου που πια δεν ευχαριστιέσαι με τίποτα.

γαμημένη λήθη

https://www.youtube.com/watch?v=RvMeOllo_Vo

Αυτή;

Κατοικεί μέσα σου.

Δεν σου αφήνει περιθώριο να αναπνεύσεις.

Κοιτάς στον καθρέφτη και να, η γελοία προσωποποίηση της.

Παλεύεις αλλά τίποτα, μένει στάσιμη.

Πονάς και γελάει μαζί σου.

Εγώ;

Είμαι ένα δώρο σε πάρτι γενεθλίων που περισσεύει, 

ευρισκόμενο ανάμεσα σε σένα και σε κάτι για το οποίο λες ότι μόχθησες.

Αβάσταχτο να μην μπορώ να σου αρνηθώ το παραμικρό και εσύ να μην μου ζητάς τίποτα

Είναι μία στιγμή το αν θα επιτρέψεις ή όχι. Σε όλα τα πράγματα. Κάποιες φορές όμως οι στιγμές αυτές τέμνονται και εκεί πρέπει να επιλέξεις ποια θα ευθυγραμμίσεις.

Έτσι και με το μεθύσι. Είναι εκεί λίγο πριν παραδοθείς τελείως στο αλκοόλ κάτι που σε ρωτάει "να προχωρήσω ή όχι;" Εκείνη τη στιγμή, λοιπόν, εγώ χτες σκέφτηκα να στα πάρω όλα πίσω.

Τα ατελείωτα χάδια.

Το τεράστιο δόσιμο.

Τα γλυκά απογεύματα.

Τους πορτοκαλί ουρανούς στο λιμάνι.

ίσως αν έχανες τα πάντα να αποκτούσες επιτέλους κάτι.

Βέβαια αυτό δεν ευνοούσε κανέναν. Μάλλον. Ούτε καν το μεθύσι μου, που παρακαλούσε να εξαπλωθεί και να σε φέρει πίσω.

Οπότε το κεφάλι μου ευθυγραμμίστηκε σε ένα βαρύ βράδυ, αφήνοντας τις βαριές αποφάσεις για άλλα ανάλογα βράδια.

Μη με ρωτάς για τον ήλιο.

Τεράστιος πάνω από το κεφάλι μου με καίει,

αλλά εγώ πάντα θα προτιμώ τη σκιά σου.

Αυτό εννοώ

Κυριακή, 13 Απριλίου 2014

Σοταρεις το κουκουναρι και το βαζεις στη σαλατα!

    Ειναι κριμα να κοιμαμαι... Ειναι κριμα να κοιμαμαι αντι να ειμαι ξυπνια μαζι σου. Χανουμε τις ωρες κατα καποιο τροπο. Τις ωρες μεχρι αυριο που φευγω.

    Δε θελω να φυγω, θελω να μεινω μαζι σου και να σου ανοιγω τα ποδια μου ξανα και ξανα και να σε βαζω αναμεσα τους καθε που νυχτωνει ή ξημερωνει. Θελω να ειμαστε μαζι τα απογευματα και να πινουμε κρυο καφε στο λευκο πυργο ή γαλλικο πανω στα καστρα. Θελω να μεινω για να κανουμε μπανιο μαζι και να μου σαπουνιζεις την πλατη που δε φτανω. Θελω να μεινω για να φτιαχνουμε σαλατες κι ολο να μου λες οτι δεν ειναι φαι αυτο. 

    Να μεινω για να σε βλεπω να ισιωνεις τα μαλλια σου, να βαζεις κραγιον, να βγαζεις το φουτερ σου, να φορας τα τζιν μου. Θελω να μεινω για να πινουμε κοκτειλ σπιτι, για να σε χαζευω στη βαλαωριτου, για να χορευουμε σα να παιζουμε μπασκετ ή σα να βαζουμε ηλεκτρικη σκουπα. Για να σε βλεπω να γελας και να κλαις απο τα νευρα σου, για να κλαιω κι εγω μπροστα σου και πανω σου και να μη με νοιαζει να κρυφτω γιατι εισαι εσυ. 

    Θελω να μεινω για να ξυπναμε μαζι, για να σε ξυπναω, για να φτιαχνεις τοστ, για να φτιαχνεις καφεδες, για να ειμαστε αγκαλια, για να σε φιλαω απο πανω μεχρι κατω, για να σε φυλαω απο τον αερα τον ηλιο τα ξενα ματια τις ξενες φωνες. Θελω να μεινω για να μη φυγω απο το σπιτι στο κεντρο, για να μη φυγω απο το κρεβατι με τα πολλα μαξιλαρια. Θελω να μεινω για να σε μυριζω, να σε μυριζω να σε μυριζω να σε μυριζω. ολη την ωρα....

   Θελω να μεινω για να διαβαζουμε μαζι. Να καθαριζουμε μαζι, να μιλαμε γαλλικα μαζι, να γκρινιαζουμε μαζι, να βλεπουμε ταινιες μαζι, να ερωτευομαστε μαζι. 

   Αυτη την ομορφη ηρεμια θελω, σαν τη θαλασσα το καλοκαιρι οταν εχει απνοια.

   Υπαρχουν οι ανθρωποι που σου δινουν μια ευκαιρια για υγεια, οπως ενα σπιτι στη θαλασσα ή ψηλα στο βουνο. 

   Εισαι ολα τα χρωματα μαζι, εκτος απο αυτο που δε σ αρεσει και το φουξια, και η σκεψη μου χαωνεται και δε μπορω να γραψω... Και ερχομαι διπλα σου να σε χαιδεψω, να σε ξυπνησω, να κανουμε ενα μπανιο, να σε ντυσω και να παμε στο μεγαρο.

#Βρες τον ανθρωπο που οταν ανοιγεις τα ποδια σου σ αυτον ή οταν τελειωνεις μεσα του, "κατι γινεται", κατι σπουδαιο, κατι που σε αλλαζει και σε ομορφαινει απο μεσα και σε κανει πιο πλουσιο. Βρες τον και κρατα τον.

και φυσικα εχω σκαλωσει με τη φραση "ανοιγω τα ποδια", γι αυτο το γραφω αρκετα συχνα. Ξερεις σε ευχαριστω γι αυτο... Σ ευχαριστω που με ταξιδευεις ετσι. Ερχομαι στο κρεβατι σου...

ROOMS TO LET

(http://ektosapototelos.blogspot.gr/2014/04/blog-post_4129.html)

~

Μα όσους έρωτες και να δω μπροστά μου ζωγραφισμένους και άυλους ή ζωντανούς και αληθινούς κανείς δεν θα μιλά όσο ο δικός μας.

Πεθαίνω στον φόβο μην έχει πεθάνει αυτό που κάποτε είχαμε, ξέρεις αυτό το κάτι (σου) που θυμίζει γλυκό παραμύθι, γιατί μαζί του πεθαίνω και εγώ.

Πρώτη Στάση

Είμαι ένα παγάκι. Ξέρεις,αυτή η φτωχή και γυμνή αναισθησία που εκπέμπω ονομάζεται παθολογία και εξάρτηση. Δεν είμαι τόσο δυνατή να την κουβαλάω μαζί μου ξανά. Ή,τουλάχιστον,όχι χωρίς να έχει κάποιο γαμημένο νόημα. Πνίγομαι στο ίδιο μου το ψύχος. Νιώθω άρρωστη. Είμαι άρρωστη,μάλλον, με το παρελθόν. Δεν αντέχω κάποια κατάστασή του να υπερνικά οποιαδήποτε κατάσταση του παρόντος. Μόνο εγώ σε νιώθω αλλιώτικη; Σαν να κρύωσες και εσύ...

Είμαι από μόνη μου ένα βάρος για τους άλλους,οπότε σε παρακαλώ μην με κάνεις να νιώθω ένα και για σένα. Δεν θα αποφύγω το λιώσιμο έτσι. Θα ενσωματωθώ κάπου στην ατμόσφαιρα χωρίς ζέστη και βία. Εκτός αν...

Αν αφαιρέσουμε το στόμα, τα χέρια και το γρήγορο βήμα, τίποτα ολοδικό μου.

Στον έρωτα,δυστυχώς,
δεν μπορεί να υπάρξει η μέθοδος των τριών αγάπη μου. 
Κι'αν υπάρξει, μόνο "απλή" δεν την λες.