Αυτό εννοώ

Κυριακή, 13 Απριλίου 2014

Σοταρεις το κουκουναρι και το βαζεις στη σαλατα!

    Ειναι κριμα να κοιμαμαι... Ειναι κριμα να κοιμαμαι αντι να ειμαι ξυπνια μαζι σου. Χανουμε τις ωρες κατα καποιο τροπο. Τις ωρες μεχρι αυριο που φευγω.

    Δε θελω να φυγω, θελω να μεινω μαζι σου και να σου ανοιγω τα ποδια μου ξανα και ξανα και να σε βαζω αναμεσα τους καθε που νυχτωνει ή ξημερωνει. Θελω να ειμαστε μαζι τα απογευματα και να πινουμε κρυο καφε στο λευκο πυργο ή γαλλικο πανω στα καστρα. Θελω να μεινω για να κανουμε μπανιο μαζι και να μου σαπουνιζεις την πλατη που δε φτανω. Θελω να μεινω για να φτιαχνουμε σαλατες κι ολο να μου λες οτι δεν ειναι φαι αυτο. 

    Να μεινω για να σε βλεπω να ισιωνεις τα μαλλια σου, να βαζεις κραγιον, να βγαζεις το φουτερ σου, να φορας τα τζιν μου. Θελω να μεινω για να πινουμε κοκτειλ σπιτι, για να σε χαζευω στη βαλαωριτου, για να χορευουμε σα να παιζουμε μπασκετ ή σα να βαζουμε ηλεκτρικη σκουπα. Για να σε βλεπω να γελας και να κλαις απο τα νευρα σου, για να κλαιω κι εγω μπροστα σου και πανω σου και να μη με νοιαζει να κρυφτω γιατι εισαι εσυ. 

    Θελω να μεινω για να ξυπναμε μαζι, για να σε ξυπναω, για να φτιαχνεις τοστ, για να φτιαχνεις καφεδες, για να ειμαστε αγκαλια, για να σε φιλαω απο πανω μεχρι κατω, για να σε φυλαω απο τον αερα τον ηλιο τα ξενα ματια τις ξενες φωνες. Θελω να μεινω για να μη φυγω απο το σπιτι στο κεντρο, για να μη φυγω απο το κρεβατι με τα πολλα μαξιλαρια. Θελω να μεινω για να σε μυριζω, να σε μυριζω να σε μυριζω να σε μυριζω. ολη την ωρα....

   Θελω να μεινω για να διαβαζουμε μαζι. Να καθαριζουμε μαζι, να μιλαμε γαλλικα μαζι, να γκρινιαζουμε μαζι, να βλεπουμε ταινιες μαζι, να ερωτευομαστε μαζι. 

   Αυτη την ομορφη ηρεμια θελω, σαν τη θαλασσα το καλοκαιρι οταν εχει απνοια.

   Υπαρχουν οι ανθρωποι που σου δινουν μια ευκαιρια για υγεια, οπως ενα σπιτι στη θαλασσα ή ψηλα στο βουνο. 

   Εισαι ολα τα χρωματα μαζι, εκτος απο αυτο που δε σ αρεσει και το φουξια, και η σκεψη μου χαωνεται και δε μπορω να γραψω... Και ερχομαι διπλα σου να σε χαιδεψω, να σε ξυπνησω, να κανουμε ενα μπανιο, να σε ντυσω και να παμε στο μεγαρο.

#Βρες τον ανθρωπο που οταν ανοιγεις τα ποδια σου σ αυτον ή οταν τελειωνεις μεσα του, "κατι γινεται", κατι σπουδαιο, κατι που σε αλλαζει και σε ομορφαινει απο μεσα και σε κανει πιο πλουσιο. Βρες τον και κρατα τον.

και φυσικα εχω σκαλωσει με τη φραση "ανοιγω τα ποδια", γι αυτο το γραφω αρκετα συχνα. Ξερεις σε ευχαριστω γι αυτο... Σ ευχαριστω που με ταξιδευεις ετσι. Ερχομαι στο κρεβατι σου...

ROOMS TO LET

(http://ektosapototelos.blogspot.gr/2014/04/blog-post_4129.html)

Χρόνια σου πολλά μικρή μου

Εσύ,
που μου έδωσες χώρο και χρόνο να τρέξω πίσω σου, 
που έσκαψες να βρεις τις μικρές ηλιαχτίδες μου ίσα ίσα να τρεμοσβήνουν
και τις τοποθέτησες σωστά σε ασφαλή κουτιά,
που μου έδωσες γλώσσες και δάχτυλα πρόθυμα να σκάψουν για απαντήσεις κάθε είδους, 
που με γέμισες στόματα και λέξεις να μη φοβάμαι και να γευτώ αλήθειες,
που 9 μήνες τώρα χαράζεις παράλληλα πλάι μου,
σώπασε και άκου το σφράγισμα μας.

..του τελ γιου χαου αι φιλ ~

Ξαπλώνω στο κρεβάτι μας.
Ένα κορμί θέλω-ακούς-και το θέλω μόνο δικό μου.
Να τ'ακουμπάω όταν διψάω,να του ταιριάζω όταν διαλύομαι και να μου δίνει αίμα.
7 μήνες και έχεις χτίσει ένα κόσμο για μένα.
Λίγο ακόμα,και θα χουμε ένα σύμπαν δικό μας.



Εδώ βρέχει και ακούω αυτό : 
https://www.youtube.com/watch?v=iW8rFho6In8
Σήμερα πέμπτη,που μας κάνει 9 και σήμερα.

Αnd in that moment I swear we were infinite

Rudolf Bonvie.

Ζόμπι

2 χρόνια πίσω ή και λιγότερο.

Σκέφτομαι: "Πολύ μπερδεμένα τα πράγματα."
Κατεβάζω το κεφάλι στεγνά,ίσως ηττημένη,σκέφτομαι,ξανασκέφτομαι,γράφω,σβήνω,καπνίζω,αναστενάζω,δαγκώνω τη μύτη του μολυβιού μου,ανοίγω το youtube,πατάω το play,και μετά το repeat,έπειτα σηκώνομαι και το κλείνω.Δεν υποφέρεται ο θόρυβος των λέξεων σου στο κεφάλι μου.Δάκρυα.Ξανασηκώνομαι και ανοίγω τη μουσική.Μέσα στο χάος κάπως,πάντα για ένα αδιανόητο λόγο στο τέλος σε δικαιολογώ.Και πάλι απο την αρχή σου επιτρέπω το ίδιο λάθος,πληκτρολογώντας τον αριθμό σου.
Ακόμη και το "τέρμα!" που φώναζες,για μένα ηχούσε σα ψιθύρους ζώων.

Σήμερα.

Εγώ φταίω για όλα.Εσύ απλώς έσβηνες ένα προς ένα τα λάθη σου πάνω μου,με τέτοιο τρόπο ώστε να μου περνάει απαρατήρητο.Έξυπνο και βολικό.Μπορεί και εγώ να το έκανα.Ή ίσως και να το χω κάνει αργότερα.Έχεις δίκιο τελικά.Εσύ δε φτιας.Καλά,φταις,απλώς όχι έτσι όπως έχεις στο μυαλό σου.
Ξέρεις,μετά την συνειδητοποιημένη συχνή επανάληψη της ίδιας παθολογικής κατάστασης εγκλωβίζεσαι στην παγίδα του δεδομένου.Μαθαίνεις να συμπεριφέρεσαι παθολογικά.Νομίζεις πως μόνο αυτός ο τρόπος υφίσταται.Σταδιακά ξεθωριάζει ο σωστός τρόπος συμπεριφοράς και υιοθετείται ο λάθος,ο οποίος στα μάτια σου και μου φαντάζει να αρμόζει.Ξαμολάμε λοιπόν το βρώμικο κομμάτι μας,το οποίο λόγω της προαναφερθείσας συχνής επανάληψης εκπαιδεύεται να βγαίνει πρώτο στην επιφάνεια και να εξαφανίζει τους "λεκέδες" του καθαρού.
Εγώ επέτρεπα αυτή την άθλια βρώμικη επανάληψη.Με αποτέλεσμα να μην υπήρξα ποτέ υγιής και καθαρή απέναντί σου.Έβλεπες την εξαρτημένη και αδύναμη εικόνα μου και εγώ την εγωιστική και επιπόλαιη φιγούρα σου και ο άρρωστος συνδυασμός μας,σαν εξίσωση,δημιουργούσε έναν εξισορροπητικό παράγοντα που δεν επέτρεπε τη λύση αυτού του κόμπου.Μία ζυγαριά.Ή μία ψευδαίσθηση.Αυτό ήμασταν.Όσο πιο πολλά βαρίδια έβαζες στη δική σου ζυγαριά τόσο πλησίαζες στη γέννηση,στέλνοντας εμένα στο αντίθετο μονοπάτι.Μέχρι που ο αριθμός των αντικειμένων που τοποθετούσες πλέον αρκετά συχνά είχε αυξηθεί απειλητικά,αφήνοντας με μεγάλη διαφορά πίσω τη δική μου ζυγαριά,που ακόμη και με απελπισμένες προσπάθειες εξισορρόπησης δε θα πρόφταινε τη δική σου,και κρεμάστηκα.
Όλα είναι τόσο καθαρά τώρα.Μάλλον έπρεπε να κρεμαστώ.Δε μετανιώνω.Τα λόγια βγαίνουν εύκολα πλέον,διαλευκάνοντας το εύρος του μεγάλου αυτού ψέματος.Κανένας πόνος.Αναλογίσου το αν θες.Και πανω εκεί που έχω πειστεί οτι ο κόμπος έχει σπάσει,διαμορφώνοντας μας ελεύθερους και αποδεσμευμένους,μου αποδεικνύεις υπεραπλουστατευτικά οτι η κοροιδία του παραπάνω συστήματος δεν καταργήθηκε ποτέ.Αξιολύπητο.

Ο απότομος θάνατος ισοδυναμεί με μια απότομη γέννηση..Εγώ βρήκα τη γεννησή μου.Θυμήσου με τι ισοδυναμεί αυτή στη δική σου ζυγαριά.Ελπίζω να κάνω λάθος.

All that I am,all that I ever was.

Καθόσουν σε ένα παγκάκι ανάμεσα στο λευκό και το θερμαϊκό.Κρατούσες παγωτό.Γεύση μπισκότο.Έτρεξα πάνω σου μα δε με γνώρισες.Έσμιξες τα φρύδια σου και μίκρυνες τα μάτια σου.
Δεν με ήξερες.
Γέλασα για να με καταλάβεις.Κούνησα τα χέρια μου χαρακτηριστικά.
Δεν με κράτησες.
Προσπάθησα να μιλήσω αλλά οι λέξεις μπλέχτηκαν,έμοιαζαν με κραυγές.Ήταν φανερό πως τα λόγια ήταν πλέον άχρηστα.
Δεν με κατάλαβες.
Κάθισα δίπλα σου και γέμισα το παγκάκι σου με νότες.Η μουσική θα βοηθούσε.Πάντα βοηθάει.Τραγούδησα ακόμη.
Δεν με άκουσες.
Έσκυψα πάνω σου,φέρνοντας το λαιμό μου στο πρόσωπο σου.
Αλλά δεν αναγνώρισες τη μυρωδιά μου.
Τώρα τα μάτια σου είχαν σχεδόν κλείσει.Το σώμα σου είχε δεθεί.
Δεν με είδες.
Κράτησα τα δάκρυα και ακούμπησα τα χείλη μου στα δικά σου.Αργά,μαλακά,να μην σε τρομάξω.Τη γεύση μου θα τη θυμόσουν.Σηκώθηκες,χαμογέλασες,μα το βλέμμα σου με είχε ήδη ξεπεράσει.Μου έδωσες το παγωτό σου,έγνεψες "ευχαριστώ" και έφυγες.Τώρα δεν ξεχώριζα καν τη σκιά σου.Μέχρι να χαθεί κάθε ίχνος σου,είχα κιόλας ξεχάσει.Έμεινε το μπισκότο λιωμένο στο χέρι μου και μία οικεία αίσθηση λύπης.
Αλλά δε θυμόμουν πια.

Περίεργο όνειρο(ή καλύτερα εφιάλτης),σκέφτομαι,καθώς σε αφήνω και σήμερα να βουτάς το κουτάλι σου στο δικό μου παγωτό μπισκότο.Kαι όταν θα το κάνω αύριο,και το καλοκαίρι και τον επόμενο χειμώνα και μέχρι να σταματήσει να μου αρέσει αυτή η γεύση παγωτού.Δηλαδή ποτέ.

Για πάντα,ναι;

Κρυφτό

Δε μ'αρέσουν τα καλούπια.Με σφίγγουν.
Ούτε ο αυτόματος πιλότος.Θέλω εγώ να έχω τον έλεγχο στο τιμόνι.
Μισώ τους κόμπους που δεν έδεσα εγώ.Γιατί αυτούς μάλλον δεν ξέρω να τους λύνω.
Σιχαίνομαι τα ψεύτικα λόγια σε μεγέθυνση.Προτιμώ τις αληθείς "ατροφικές" πράξεις.
Δεν αρκούμαι σε βλέμματα που ακούν βολικές αλήθειες και αυτιά που βλέπουν μόνο μέχρι εκεί που αντέχουν.
Δε θέλω να προσφεύγω σε αυτιστικές επιλογές που εξουσιάζουν τις εσωτερικές ελλείψεις.Οι τελευταίες απλώς αρνούνται να ονομαστούν κενά,ώστε να εξουσιαστούν από δυνάμεις του είναι μου.
Απεχθάνομαι να φοβάμαι.Θέλω να μπορώ να ασθμαίνω την ιδέα του και να ορίζω την ανάσα μου.
Δε σκέφτομαι  την πιθανότητα το πάθος να ξεφτίζει.Συγκεντρώνομαι στην έναρξη μιας νέας κατάστασης.
Τρέμω στην απομυθοποιήση του έρωτα.Τον προτιμώ εξιδανικευμένο.
Δε μου αρέσει το α' ενικό ή αλλιώς το "εγώ".Νιώθω πως μόνο του αιωρείται.Σε κάθε αιωνιότητα που έρχεται θα επέλεγα το "εμείς".

Γιατί καταργείς τα καλούπια,αποσυνδέεις τον αυτόματο πιλότο,λύνεις τους κόμπους,πετάς στα σκουπίδια τα ψεύτικα λόγια,επιλέγεις βλέμματα πέρα απο την όραση και ήχους πέρα από την ακοή,καλύπτεις τα κενά όταν εμφανίζονται,παίρνεις αγκαλιά τους φόβους που κρύβει το μέλλον,το πότε,το τέλος,το μακάρι,το λάθος,ο χρόνος.Είσαι αερικό (ή αλλιώς κάνεις κύκλους όπως λες και εσύ),επομένως το πάθος δε καταφέρνει να ξεφτίσει και ο έρωτας αντί να απομυθοποιείται,βαφτίζεται.

Πέντε,δέκα,δεκαπέντε...
"Άνθρωπος"
Είκοσι,είκοσι πέντε...
Και τα εισαγωγικά;
Tριάντα,τριάντα πέντε...
Φοβικό συρματόπλεγμα ασφάλειας.
Σαράντα.
Φτου και βγαίνω,και μη κρύβεσαι στα εισαγωγικά..Θα σε βρω..

                                                                             .

(Το) παρόν-μέλλον (μου)

Με φοβήθηκες τόσο πολύ που με συρρίκνωσες;
Δεν καταλαβαίνω.

Διαλέγεις να με καταπιείς και εγώ το υφίσταμαι αθώα,γλυκά και αμήχανα.
Δεν παραπονιέμαι.
Ρισκάρω.
Σε νικάω και ηττώμαι.
Με ξεγελάς και σε γεύομαι.
Με ελευθερώνεις και εγώ επιλέγω πάλι το κελί σου.
Κουμπώνω μαζι σου.Το νιώθεις μήπως;
Εξουσία και αδυναμία ταυτόχρονα.
Διεκδίκηση και νωθρότητα.
Σιγουριά και φόβος.
Απελευθέρωση και ταπείνωση.

Αντέχω να με χάσω ξανα.Αντέχεις να δοκιμάσουμε;

viaggio

Oι άνθρωποι προτιμούν να ερωτεύονται κρυμμένοι στη σκιά τους.

Αν θες μπορείς να το ακολουθήσεις και να με κάνεις αυτόματα να το ακολουθήσω και εγώ.

Όμως,θα πρότεινα να πράξεις κάτι χρήσιμο.

Χάραξε το σκοτάδι των σκιών μας.

Βάψε γαλάζιο το κρανίο μου.

Κίτρινη τη σπονδυλική μου στήλη.

Κόκκινους τους καρπούς μου.

Κάνε με να φωσφορίζω.

Έτοιμη;

5.

Εχω στα ποδια μου ενα βιβλιο.Δωρο.Το διαβαζω ξαπλωμενη και μου μιλαει για ερωτικα τριγωνα..
Και θυμαμαι..Θυμαμαι τοτε..
Και κοιταζω το τωρα,
και λεω μεσα μου "δες,επιτελους εχεις αυτο που θες."
Και καπως ετσι ηρεμω..

Συγγνωμη.
Θα τα διορθωσω ολα.
Σε 5 μερες.
Υποσχεσου οτι θα με αφησεις να σε γιατρεψω.

Καλημερα απο την πολη μας ..

If you want a lover

Γιατι δεν μπορεις ποτε να αρκεστεις να σερνεσαι,

οταν εχεις την ταση να πεταξεις.

(και εγω μαζι σου δε δεχομαι τιποτα λιγοτερο περα απο ουρανους)