εν συντομία

είναι ανυπόφορο το πόσο μου λείπεις.

κάθε πρωί που ξημερώνει ελπίζω σ'ένα καλοκαίρι
σ΄ένα καλοκαίρι που δεν θα σιχαίνομαι όπως σιχαίνομαι το τώρα (σου)

το άκουσα χτες σε μία ταινία που είδα και έμεινα ακίνητη από σεβασμό για την αιωνιότητα της στιγμής του,
μετά έκλαψα όπως ποτέ ξανά.


σιχαίνομαι αυτό
το σιχαίνομαι 
(και μπορώ να γεμίσω όλη τη σελίδα με αυτή τη λέξη)
έφυγα για να φτιάξεις εσένα όσο εγώ θα φτιάχνω εμένα αλλά μάλλον η ιδέα του να φτιάχνεις κάτι με άλλους φαντάζει ιδανικότερη
τουλάχιστον μην το κάνετε μπροστά στα μάτια μου



μακάρι να ήξερες
ή καλύτερα, μακάρι να μπορούσα να σου πω.
αυτό που μπορείς να πιστέψεις είναι πολύ λίγο μπροστά σε ότι θα ήθελα να σου πω,
αλλά για μία ακόμη φορά θα τα κρατήσω μέσα μου μέχρι να σκάσω.

να,σαν την τρομπέτα και εγώ τώρα

τουλάχιστον έτσι (εγώ) δεν θα μας σκοτώσω ποτέ.

always returning-brian eno

-Kαι από αναπνοές πως είσαι;
-Ούτε από αυτές έχω.
Πλέον, δεν μου ανήκει κανείς.

είσαι ευάλωτος,
δίχως τέλος και όρια ανοχής,
κρίνεσαι.

φοβάμαι, 
ότι και να γίνει θα φοβάμαι.
Εξάλλου,
είναι η σειρά σου να μην φοβηθείς.


όχι δεν λούζομαι το φως σου

διαλέγω να επιπλέω στα σκοτάδια σου 

και έτσι επιλέγω να σε κρατάω σταθερά κοντά μου 

μέχρι να έρθει η μέρα που θα φύγουμε μαζί απ'αυτόν τον κόσμο.

the arrival of birds (cinematic orchestra)

και ήταν καλοκαίρι κάπου στο ξημέρωμα και εγώ χυνόμουν στα σπλάχνα σου

ακουμπούσα το στήθος σου και το στόμα μου ήταν πάνω στο δικό σου

σε ένιωθα διαρκώς εξαρτημένη

περιμέναμε, ενωμένες σαν ένα σώμα βουλιαγμένο στο αυτό στρώμα, το επόμενο πρωί για να διασχίσουμε νέες αποστάσεις

να ζήσουμε δίχως σύμπαν, δίχως ραγίσματα

και έξω ο ουρανός αγέλαστος να χώνεται ορμητικά στα δικά μας χαμόγελα.

αλληλοσυμπληρωνόμαστε και αλληλοσυγκρουόμαστε

αλλά ακόμη δεν πετύχαμε τον σκοπό μας.

αυτοάνοσο

Και αν ποτέ με ρωτήσουν

τι έκανα τις νύχτες ,

όταν το σώμα μου

μαζευόταν στην άκρη του κρεβατιού,

θα τους πω

πως μετρούσα την ευτυχία μου,

με τα δάχτυλα.

Σαν τα δάχτυλα που απλώνονται και ζητούν εξηγήσεις.

σε σκέφτομαι να με φιλάς και διχάζομαι

και μετά να μου μιλάς για αυτά τα μικρά μυστικά που μόνο εσύ γνωρίζεις

και εγώ να γυρνώ και να σε κοιτώ μοιρολατρικά.

το πως απομακρύνομαι και συνθλίβομαι,

σε αιφνιδιάζει

ίσως απ'την άλλη να συμβάλλει στην απομυθοποίησή μου.

εξαίσια εκτεθειμένοι

έχω κουραστεί

από τη θλίψη

τον ύπνο

το θρόισμα των ποδιών στο πάτωμα

το είδωλο στον καθρέφτη

που δεν λυπάται

είναι μόνο

κομμάτια ακινησίας

ένα τόσο δα μπορεί να μου ανήκει

.

αυτή τη στιγμή και φοβάμαι και κρυώνω 

αλλά θα σκεπαστώ καλύτερα και θα προσπαθήσω να κοιμηθώ 

και δεν θα σε πάρω τηλέφωνο να έρθεις.

a vacant hell

ακούω αυτό και κάνω τσιγάρο στο κενό σπίτι μου.

Είναι τέτοια η απελπισία στο να κρύβεις τις λέξεις που θες να πεις
που δεν είναι καλύτερο να αποτυγχάνεται η προσπάθεια 
απ’ το να μη γίνεται καθόλου;

"disarming"

ο ύπνος είναι μάλλον το μόνο καταφύγιο.μου θυμίζει τουλάχιστον ότι υπάρχει κάποια ισορροπία.μαλακίες.αν ήταν έτσι δεν θα ονειρευόμουν τις μέρες που θα πάρουμε απόφαση να κοιτάξουμε πέρα από το φόβο.πάλι μαλακίες.οι μέρες αυτές δεν θα ρθουν. τις καταδίκασες. σε σκέφτονται να της λες ονειρέψου λουλούδια και ξερνάνε πάνω μας. τι εγωιστικό τέρας που είσαι.

και μέχρι να καταλάβουμε αν είμαστε μέσα σε αυτό που συμβαίνει εντελώς ή απλώς μας σκηνοθετούμε έτσι εγωιστικά, εγώ θα είμαι κάπου εκεί έξω μακριά από την αρρώστια. 

I am disabled by fears concerning which course to take

στοίχημα

Τις μέρες που δεν έχει κέφι κλείνει το τηλέφωνό της, φοράει τα πιο άχαρα παπούτσια της και ένα ζαρωμένο τζιν, βάφει πρόχειρα το ένα μάτι, μετά το μετανιώνει πριν αρχίσει το άλλο,περπατάει νευρικά, και φτάνει αργοπορημένη, πριν προλάβει να δεχτεί επιπόλαιες ματιές από αγχωμένους συμφοιτητές , έχει μπει στο ασανσέρ με την πλάτη στον καθρέφτη, δεν έχει νέα να μοιραστεί, ούτε κουβέντες με τον πρωινό καφέ, θα αποχωρήσει με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο ήρθε, θα μπει στη σελίδα διαχείρισης του μπλογκ της και θα πατά συνέχεια ανανέωση να δει εισερχόμενους συνδέσμους και επισκέψεις, με μια υπόκωφη μανία, ύστερα θα πει -στον εαυτό της- ότι ξέχασε τη δουλειά που της ανατέθηκε, δεν έχει πάρει ανάσα αυτές τις μέρες. Μετά ίσως βρει χρόνο να τα σκεφτεί όλα από την αρχή.

όταν οι άνθρωποι γίνονται άδικοι μαζί σου υπάρχουν δύο λύσεις:
είτε καταπολεμάς την αδικία 
είτε αφήνεις την κοινωνία να κατατρώει τα συστατικά της στοιχεία.

σχήμα οξύμωρο

Ο δρόμος ήταν γεμάτος αυτοκίνητα. Εγώ δεν ήξερα πού πήγαινα, απλά ελισσόμουν ανάμεσά τους.
Πέρασα πολύ ώρα χωρίς να σκέφτομαι. Ξεχείλιζα από την παρουσία σου κι αυτό ήταν αρκετό.
Δεν θα έβρισκα κάποιον εκεί, ήμουν μόνη και αυτό μου άρεσε, αυτό ήθελα, παρόλο που ζητούσα αυτήν την ασφάλεια των φίλων.Αυτό το μέρος είναι δικό μου πλέον και κάθε φορά θα καταλήγω εκεί.
Έκλεισα τα μάτια, ένιωσα το φθινοπωρινό κρύο και μπήκα σε σκέψεις.
-σκεφτόμουν ονόματα τόπων, και υποθέσεις και συμβάντα αποκαλυπτικά, σώματα και διαδηλώσεις αισθημάτων, και λεωφόρους και θερινά σινεμά, και ιδρωμένα στήθη και γέλια από μπύρα, έρωτες και δάκρυα και την παγίδα που έστησες μέσα μου-
ένα σεντόνι δεν έχει παρά μόνο την ιστορία των ζεστών κορμιών που τύλιξε.
- παύση. κάνω εικόνα το κορμί σου πάνω στο δικό της και αρρωσταίνω,φωνάζω, δε θέλω-
ένα παράθυρο δεν έχει παρά μόνο την ιστορία του βλέμματος που άνοιξε. 
Ο ουρανός έχει την πράξη του έρωτα και του ανοίγματος. 
Έχει και το σεντόνι και το παράθυρο. Το βλέμμα και το χέρι που το άνοιξε. 
Κάτω από αυτόν τον ουρανό συναντιόμαστε.

Και θυμήθηκα όλες τις στιγμές. 

-https://www.youtube.com/watch?v=FgNDRs6W3L8
σε σκέφτομαι να παίζεις μουσική με ένα πρόσωπο πιο όμορφο από ποτέ
να σε κοιτάω και να με κοιτάς πίσω 
και να μην υπάρχει παρά μόνο ο δικός μας χωροχρόνος-

Και όταν άνοιξα τα μάτια μου δεν μπορούσα να  αποφασίσω αν έπρεπε να συνεχίσω τη μέρα, γιατί τίποτα δεν λειτουργούσε κανονικά και ήμουν ακόμα μεθυσμένη, ναι ήμουν εντελώς μεθυσμένη.

 Όταν κάποτε χτύπησε το τηλέφωνο, σηκώθηκα, δεν ξέρω αν απάντησα ούτε για πού ξεκίνησα μετά.

twist in my sobriety

Η χειρότερη εκδοχή είναι 

να μην βλέπεις την αλήθεια σου.

είμαστε όλα όσα δεν ειπώθηκαν 

και δεν πρόκειται να ειπωθούν ποτέ.  

σκόρπιο

Και όταν θα μιλάνε για ΄σενα,

θα κρύβομαι,

μην τύχει και καταλάβω

το κρυφό μούδιασμα των χειλιών μου.

Χρωστάω ένα βλέμμα.
Χρωστάς κάτι παραπάνω απ'αυτό.

η μικρότερη απόσταση ανάμεσα σε δύο σημεία δεν είναι απαραίτητο να είναι ευθεία

Και ύστερα σκέφτομαι αν πρέπει να (ξανα)φύγω, για περισσότερο αυτή τη φορά. ότι και να λέω θα το κάνω εξάλλου σύντομα.

σκέφτομαι αν έκανα καλά που γύρισα.

όχι πως το μετάνιωσα ή θα το μετανιώσω, ούτε μια φορά ως τώρα δεν τον μετάνιωσα το γυρισμό μου σε αυτήν την πόλη.Ίσως είναι κάτι σαν αυτή την αίσθηση παγωμένης σφαλιάρας που τρως ξαφνικά όταν φεύγεις από κάπου πολύ ζεστά.

κι έτσι, όμως, θέλω μάλλον να χειμωνιάσει.

ο χειμώνας είναι καλό άλλοθι. Η -παροδική έστω- μελαγχολία συμβαδίζει με την μουντάδα μιας κλασσικής όμορφης αντικοινωνικής Κυριακής.

...

Μετανιώνω για ένα χαμόγελο και μια καλημέρα που δεν μου βγήκαν σήμερα. Έδωσα προφανώς λάθος εντύπωση σε λάθος άνθρωπο αυτή τη φορά, αφήνοντάς τον μόνο με ένα όνομα, το δικό μου, που έτσι κι αλλιώς είναι ένα μυστήριο από μόνο του.Όπως και να χει, ένα κομμάτι μου έμεινε εκεί, κάπου ανάμεσα στα ζεστά σεντόνια και τα κρύα ποτήρια μπύρας.

Με διασκεδάζουν οι αντιφατικές απόψεις των ανθρώπων για τον χαρακτήρα μου. Κάποιες, μάλιστα, είναι εκ διαμέτρου αντίθετες μεταξύ τους. Δεν μπαίνω στον κόπο να διαψεύσω την μια ή την άλλη, έτσι κι αλλιώς είναι όλες εγώ.

...

Παρατηρώ ότι πλέον προσέχω σε σημείο εξονυχιστικό την μουσική- την έκταση του ήχου,το βάθος, την χροιά της φωνής, την λεπτομέρεια του οργάνου- μάλλον είναι ένα από αυτά τα πράγματα που μου θυμίζουν εσένα. Δεν με πειράζει αυτό,αντίθετα, κάθε που πιάνω τον εαυτό μου να το κάνει χαμογελώ.

απορώ κάτι στιγμές αλλά δεν με νοιάζει η δική μου θύμηση. για πολλούς λόγους που μάλλον φαντάζεσαι.

πάντως το πρώτο πράγμα που θα παρατηρούσες πάνω μου είναι πως μάκρυναν (πολύ) τα μαλλιά μου.

...

Γεμίζω την κούπα μου με ζεστό ελληνικό καφέ και βγαίνω να κάνω τσιγάρο στο γεμάτο παιδικές φωνές μπαλκόνι μου. 

κάπου ανάμεσα στο γκρι και το άσπρο

φιλούσε και κάπνιζε.
εναλλάξ.
τα πόδια της,ακουμπισμένα το ένα πάνω στ'άλλο,σχημάτιζαν δύο τρία γράμματα του λατινικού αλφάβητου.
στα δεξιά της, ένα γαλάζιο μεταλλικό τραπεζάκι,στρωμένο λιτά. Ένα καραφάκι ούζο, ένας μεζές που είχε κρυώσει και μια χρυσή κασετίνα. όλα μονά.
όλα μονά μέχρι εκείνο το βράδυ.

είναι φθινόπωρο και εδώ έχει κρύο με ήλιο.ίσως και σ'άλλες πόλεις.δεν με ενδιαφέρει και πολύ.
είναι ωραία εδώ. εκτός από χτες που σε ονειρεύτηκα. 


-Κάποτε ήμασταν κομπλέ τώρα κομμάτια, θυμάσαι;
-Θυμάμαι.
-Ε τότε κοίτα με στα μάτια, και πες μου μια λέξη.
-Τί θες να σου πω;
-Πού έχεις μπλέξει;
-Ξέχασε με, δεν είναι τόσο απλό όσο νομίζεις.
-Έλα κοντά.
-Δε ζήτησα να με βοηθήσεις.
-Άφησε με να το κάνω αλήθεια δε θα πονέσεις.
-Γαμημένες υποσχέσεις, δε θέλω να μ'αγαπάς θέλω απλά να με πιστέψεις.
-Τί να πιστέψω ρε, τόσα χρόνια το ίδιο ψέμα;
-Δε το έκανα για σένα μα για μένα.
-Ναι καλά, δεν έχεις κάνει τίποτα και για κανέναν.
-Α ναι; Κι όλα τα δάκρυα; Όλα τα βράδια που μείναν άδεια; Που τα ουρλιαχτά μου έπνιγα με μαξιλάρια κι έχανα τον εαυτό μου κοιτώντας ξένα ταβάνια κι έκλεινα τα δυο μου μάτια για να μη σε δω ποτέ να με ξεσκίζεις σε κομμάτια;
-Ψέματα.
-Κι όταν σ'άφηνα να με πατάς και ένιωθα σαν έντομο κι ό,τι ζήσαμε έντονο το σκέπαζες με το ίδιο νεκροσέντονο που θα σκεπάσουν κάποτε και μένα;
-Άλλο ένα ψέμα.
-Κι όταν σου ζήταγα να μου χαρίσεις μόνο λίγα χάδια απαντούσες βιαστικά να σβήσω γρήγορα τη λάμπα κι εγώ βυθιζόμουν μόνος στα σκοτάδια. Τόσα σκοτάδια, πήγανε τσάμπα;

ύστατη ατασθαλία

Νομίζω πως το κλειδί για την προσωπική ακμή μας,
είναι το μόνιμο “είμαι”, χωρίς παρελθοντικούς ή μελλοντικούς χρόνους.

μην νομίσεις ούτε δευτερόλεπτο ότι είμαι χαζή.

https://www.youtube.com/watch?v=W9y8aUi3qFY

Bury all your secrets in my skin
Come away with innocence, and leave me with my sins
The air around me still feels like a cage
And love is just a camouflage for what resembles rage again

So if you love me, let me go.

And run away before I know

My heart is just too dark to care

I can't destroy what isn't there

Deliver me into my fate 

If I'm alone I cannot hate

I don't deserve to have you

My smile was taken long ago
If I can change I hope I never know
I still press your letters to my lips
And cherish them in parts of me that savor every kiss
I couldn't face a life without your lights
But all of that was ripped apart when you refused to fight

So save your breath, I will not hear

I think I made it very clear

You couldn't hate enough to love

Is that supposed to be enough?

I only wish you weren't my friend
Then I could hurt you in the end
I never claimed to be a saint

Ooh, my own was banished long ago

It took the death of hope to let you go

So break yourself against my stones
And spit your pity in my soul
You never needed any help
You sold me out to save yourself
And I won't listen to your shame
You ran away - you're all the same
Angels lie to keep control

Ooh, my love was punished long ago

If you still care, don't ever let me know

If you still care, don't ever let me know.

heart of stone

-"Μερικές φορές συμβαίνει κάτι που σου κόβει τη ζωή στα δύο.Υπάρχει ένα πριν και ένα μετά.Αν όμως το χρησιμοποιήσεις σωστά, το κακό που σου συνέβη, θα σε κάνει καλύτερο,δυνατότερο.Σου δίνει κάτι που οι περισσότεροι ίσως δεν έχουν.όσο κακό και αν είναι αυτό,όσο λάθος και αν είναι, αυτός ο πόνος μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.Αυτό κάνει ο πόνος.Σου δείχνει τι υπήρχε μέσα.Και μέσα σε σένα υπάρχει ατόφιο χρυσάφι.Καθαρό, ατόφιο χρυσάφι. Αυτό έχεις." είπε...

και ίσως για λόγους ταξικούς

το συναίσθημα όταν κάποιος  ξαφνικά ανοίγει μια πόρτα μέσα σου σαν διαρρήκτης, που φεύγοντας δεν παίρνει κάτι αλλά αντίθετα αφήνει μια γλυκιά μυρωδιά ρόδου. Σ'ευχαριστώ άγνωστε.

La grande bellezza, ή αλλιώς λα ρεβολουθιον

Μαρέσει τόσο αυτό το κομμάτι.

Ο Μπρύκνερ λέει ότι οι άνθρωποι δεν πάσχουμε από έλλειψη συναισθημάτων αλλά από υπερβολική ανάγκη για αυτά.
όταν όμως οι άνθρωποι επιλέγουν να παίζουν εκεί δεν χωρούν ανάγκες.

τα ξέρω όλα.

s11e18

-I think I'm falling in love, and I'm really afraid that it's gonna destroy me.

-It wouldn't be love if it didn't.

offline

Έχω πολύ καιρό να γράψω.Κάτι με έχει πιάσει και δεν μου βγαίνει λέξη.Γι'αυτό τις στιγμές που τα καταφέρνω νιώθω ένα περίεργο μελαγχολικό αλλά όμορφα μελαγχολικό συναίσθημα.Ίσως φταίει πως κάθε που γράφω παίζει μόμπι από πίσω.Ίσως πάλι γιατί τα κρατάω όλα μέσα μου μέχρι να μην χωράει τίποτα περισσότερο και μπαμ ξεσπάνε σε λέξεις, άσχετες ή και σχετικές, πράγμα που μου δημιουργεί μια κάποια αναστάτωση. Μου αρέσει αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή, και μπορεί να είναι ανούσιο για εσένα να διαβάζεις αυτήν την ανάρτηση που ίσως σου θυμίζει ημερολόγιο αλλά εγώ νιώθω πως επικοινωνώ.Μου αρέσει που έχω μισόκλειστο το μεγάλο φως του δωματίου μου και ψιλοφωτίζονται οι κόκκινοι τοίχοι μου, μου αρέσει η αφή του πληκτρολογίου μου, η μελαγχολική μουσική που ακούω και που μου ξυπνάει αυτό το απερίγραπτο συναίσθημα που νιώθεις όταν βλέπεις το ηλιοβασίλεμα το σούρουπο του καλοκαιριού όντας ερωτευμένος. Μ'αρέσει η μοναξιά που νιώθω αυτή τη στιγμή που είναι γλυκιά και μου θυμίζει πόσο πολύ μου λείπεις και πόσο θέλω τη ζωή μου μαζί σου,μόνο μαζί σου, πάντα μαζί σου. Μ'αρέσει που κλαίω γιατί έτσι είμαι εγώ, κλαίω γιατί όλα όσα κρύβω μέσα μου με ξεπερνούν,μ'ενθουσιάζουν, με τρομάζουν, με κάνουν πιο πολύ εγώ, όπως με έκανες και κάνεις εσύ. Και κάπως έτσι κατέληξα πάλι να μιλάω για σένα και την τρομερή σου επίδραση πάνω μου.
Είμαι ένα παιδί μάλλον. Βασικά σίγουρα είμαι ακόμα παιδί γιατί νιώθω αυτήν την ψευδαίσθηση πως μπορώ να τα κάνω όλα, πως έχω τόσα πράγματα μέσα μου ακόμη και πως παρόλο που απογοητεύομαι από τον κόσμο ονειρεύομαι ξανά και ξανά. 

these open doors

Κάθε που φεύγεις ακούω κλασική μουσική γιατί μου θυμίζει εσένα και τον κόσμο σου,και μου επιτρέπει να χωθώ εκεί μέσα,μακριά απ'όλους και όλα.Μου αρέσει ο κόσμος σου, όσο μπερδεμένος και πολύπλοκος είναι.Μ'αρέσει που δεν ανοίγεις εύκολα τις πόρτες σου, και πιο πολύ μαρέσει που σε έχω κερδίσει.Κοιτώ τον κόκκινο τοίχο μου και σε φαντάζομαι να μου μιλάς ακατάπαυστα για τις κοινωνίες και τους ανθρώπους που ονειρεύεσαι και εγώ να σε κοιτώ με θαυμασμό.Είναι μεγάλο πράγμα αυτό που έχουμε κάνει.

Οσονούπω

Σκέψου να ήσουν ένας θεατής.

Παρατηρείς, βαδίζεις αργά τη μία κοιτάζοντας γύρω σου την άλλη με το κεφάλι να φιλάει την άσφαλτο.Περιπλανώμενος, απλά παρακολουθείς την θλιβερή ύπαρξη του διπλανού σου, ακόμα και αυτήν ανίκανη να την νικήσεις.Βάθος μπροστά σου και εσύ δεν έχεις σωσίβιο, έχασες μόλις το τελευταίο της μοιρασιάς.Χρόνος;Tι θα πει αυτή η λέξη; Έχεις ξεχάσει, ή καλύτερα έχεις επιλέξει να ξεχάσεις.Τον αφήνεις να περνάει από πάνω σου όπως τα άλογα πηδάνε πάνω από τα εμπόδια. Μπορεί και να σου πάρει και κάτι στο κάθε πιθανό άλμα. Αισθάνεσαι παγιδευμένος ήδη;

Δεν μπορείς ούτε να κρυφτείς. Μία ύπαρξη πίσω από μία γυάλα. Ένα άδειο πρόσωπο μπροστά σε ένα καθρέφτη.

Δεν είμαστε μεγάλοι, τι να κάνουμε τώρα;Και έπειτα τι είναι τα μεγάλα να σου έρθουν έτσι κατακέφαλα; Ένας έρωτας σου ρχεται και δεν ξέρεις να τον διαχειριστείς, πώς θα μπορούσες να μιλήσεις για κάτι μεγαλύτερο;

Σκέψου να ήσουν ένας θεατής.

όσο μου λείπεις τόσο φοβάμαι.

Over the hill: too old (for something)

Why?
Tell me, why?
You don't call me anymore
Don't you want me anymore?
Black
It's all black
It's the colour of my heart
It's the colour of my eyes
But I'm here
Yes I'm here
Everybody seems to mean so much
Everybody seems to think I'm fine
Late
It's too late
I am punishing myself
By admitting it's too late
Laugh
You may laugh
You can laugh at me for days
You may spit me if you want
Cause I'm here
I'm still here
Everybody seems to mean so much
Everybody seems to think I'm fine
Look at me
There were more to see
There were more to be proud of...

πάλι

ευτυχία

Θα γράψουμε κάτι μαζί και θα βάλουμε τίτλο ευτυχία.
Γράφε.
Μη βάζεις τόνους να χαρείς.
Από κάτω.
Κρατς κρατς από ποπ κορν.

Το ωραίο είναι ότι δεν μπορείς να καταλάβεις πότε σου λέω κάτι για να το γράψεις ή απλά σου δίνω εντολή πριν από κάθε πρόταση.

τελεία
παίζεις μαζί μου αυτό το χαζό άτυπο παιχνίδι και χαίρεσαι.
και γω σε ταίζω ποπ κορν.

και αναρωτιέμαι αν αυτά που είναι στο μυαλό πρέπει να ειπωθούν ή αντίθετα, αν και αυτά πρέπει να σε μπερδεύουν για το αν πρέπει να τα ακούσεις ή να τα θυμάσαι και να δημιουργείς εμπιστοσύνη.

μέχρι να έρθει η σειρά σου να γράψεις θα συζητήσουμε λίγο τα πιο πάνω και θα πιούμε λίγο νερό.
τι καταλαβαίνεις. όχι φτάνει.

ντρέπομαι γιατί στο μυαλό μου τα πράγματα είναι πιο απλά και οι προτάσεις δεν χρειάζονται συνδέσμους ή μόρια.
η αλήθεια είναι κάτι που πλάθεις για να πιστέψεις
δεν πιστεύω τόσο στα μαθηματικά όσο στο συναίσθημα
και μην μου πεις ότι το συναίσθημα είναι μαθηματικά.
είναι επικίνδυνο να κυνηγάς την αλήθεια δηλαδή τα μαθηματικά κατ'εσέ δηλαδή το χάος
"εγκωσα"
αν έχεις καταλάβει ποτέ δεν επιτρέπω στον αναγνώστη μου να καταλάβει ακριβώς πως νιώθω.
όπως εξάλλου κάνεις και εσύ.
το ξεκάθαρο είναι σχετικό.
και το σχετικό παραπέμπει στην υποκειμενική θέαση μιας κατάστασης.
κάπως έτσι νιώθεις όταν είσαι μπερδεμένος
δεν καταλαβαίνω πως κάποιος αλλάζει

σουρεάλ

Ψάχνει κάτω από σιωπές, ανάμεσα σε χαλασμένες πόρτες, πίσω από έρημες σκάλες, μέσα σε ήσυχες πλατείες στο κέντρο της πόλης.

Mάταιο.

Όλοι γελάνε.

https://www.youtube.com/watch?v=iPYd17KH4qQ

I used to cry but now I don't have the time

καμιά φορά ξυπνάω τη νύχτα με μια ανάγκη να σε σφίξω να μην μου ξαναφύγεις.
πίνω πολύ νερό για να μη στεγνώνει το στόμα μου
και τελικά καταλήγω να σφίγγω μια βαθιά πληγή μέσα στην παλάμη μου.