όσο εσύ χάνεσαι

(..)
Η αγάπη είναι συντροφιά.
Δε ξέρω πια να οδεύω μόνος μου στους δρόμους,
γιατί πια μόνος δεν μπορώ να οδεύω.
Μια σκέψη ορατή με κάνει να πηγαίνω πιο γρήγορα 
να βλέπω λιγότερο,
και μαζί να χαίρομαι που οδεύω βλέποντας τα πάντα.
Ακόμη κι η απουσία της είναι κάτι που είναι μαζί μου.
Κι εγώ την αγαπάω τόσο 
που δεν ξέρω πώς να την επιθυμώ.
Σαν δεν την βλέπω, 
τη φαντάζομαι κι είμαι δυνατός σαν τα ψηλά δέντρα.
Αλλά σαν την βλέπω τρέμω,
δεν ξέρω τί έγινε αυτό που αισθάνομαι στην απουσία της.
Ολόκληρος είμαι κάποια δύναμη που με εγκαταλείπει.
Όλη η πραγματικότητα με κοιτάζει 
σαν ένα ηλιοτρόπιο που χει στο κέντρο του το πρόσωπό της.

(..)
Πέρασα τη νύχτα ολόκληρη, χωρίς να μπορώ να κοιμηθώ,
βλέποντας αδιάκοπα τη μορφή της
βλέποντάς την πάντα με τρόπους διαφορετικούς απ'ότι τη συναντώ.
Κάνω σκέψεις με την ανάμνηση αυτού που είναι όταν μου μιλάει,
και σε κάθε σκέψη εκείνη αλλάζει σύμφωνα με την ομοιότητα της.
Αγαπώ είναι σκέφτομαι.
Σαν τη σκεφτώ, σχεδόν ξεχνάω να αισθάνομαι.
Δεν ξέρω τί θέλω, ακόμη κι απ'αυτήν,
κι εγώ μόνο αυτήν σκέφτομαι.
Μια μεγάλη αφηρημάδα ζωντανεύει μέσα μου.
Όταν επιθυμώ να τη συναντήσω,
σχεδόν επιθυμώ να μην την συναντήσω,
για να μην πρέπει να την αφήσω μετά.
Και προτιμάω να τη σκέφτομαι,
γιατί όπως είναι με κάνει και φοβάμαι.
Δεν ξέρω τί θέλω, 
ούτε θέλω να ξέρω τί θέλω.
Θέλω μόνο να τη σκέφτομαι.
Δεν ζητάω τίποτα από κανέναν, 
ούτε απ'αυτήν,
μόνο να σκέφτομαι.