Κρυφτό

Δε μ'αρέσουν τα καλούπια.Με σφίγγουν.
Ούτε ο αυτόματος πιλότος.Θέλω εγώ να έχω τον έλεγχο στο τιμόνι.
Μισώ τους κόμπους που δεν έδεσα εγώ.Γιατί αυτούς μάλλον δεν ξέρω να τους λύνω.
Σιχαίνομαι τα ψεύτικα λόγια σε μεγέθυνση.Προτιμώ τις αληθείς "ατροφικές" πράξεις.
Δεν αρκούμαι σε βλέμματα που ακούν βολικές αλήθειες και αυτιά που βλέπουν μόνο μέχρι εκεί που αντέχουν.
Δε θέλω να προσφεύγω σε αυτιστικές επιλογές που εξουσιάζουν τις εσωτερικές ελλείψεις.Οι τελευταίες απλώς αρνούνται να ονομαστούν κενά,ώστε να εξουσιαστούν από δυνάμεις του είναι μου.
Απεχθάνομαι να φοβάμαι.Θέλω να μπορώ να ασθμαίνω την ιδέα του και να ορίζω την ανάσα μου.
Δε σκέφτομαι  την πιθανότητα το πάθος να ξεφτίζει.Συγκεντρώνομαι στην έναρξη μιας νέας κατάστασης.
Τρέμω στην απομυθοποιήση του έρωτα.Τον προτιμώ εξιδανικευμένο.
Δε μου αρέσει το α' ενικό ή αλλιώς το "εγώ".Νιώθω πως μόνο του αιωρείται.Σε κάθε αιωνιότητα που έρχεται θα επέλεγα το "εμείς".

Γιατί καταργείς τα καλούπια,αποσυνδέεις τον αυτόματο πιλότο,λύνεις τους κόμπους,πετάς στα σκουπίδια τα ψεύτικα λόγια,επιλέγεις βλέμματα πέρα απο την όραση και ήχους πέρα από την ακοή,καλύπτεις τα κενά όταν εμφανίζονται,παίρνεις αγκαλιά τους φόβους που κρύβει το μέλλον,το πότε,το τέλος,το μακάρι,το λάθος,ο χρόνος.Είσαι αερικό (ή αλλιώς κάνεις κύκλους όπως λες και εσύ),επομένως το πάθος δε καταφέρνει να ξεφτίσει και ο έρωτας αντί να απομυθοποιείται,βαφτίζεται.

Πέντε,δέκα,δεκαπέντε...
"Άνθρωπος"
Είκοσι,είκοσι πέντε...
Και τα εισαγωγικά;
Tριάντα,τριάντα πέντε...
Φοβικό συρματόπλεγμα ασφάλειας.
Σαράντα.
Φτου και βγαίνω,και μη κρύβεσαι στα εισαγωγικά..Θα σε βρω..

                                                                             .