"Regarde attentivement car ce que tu vas voir n'est plus ce que tu viens de voir."

-Τι καιρό κάνει εκεί;

-Λήθη.

Οι λέξεις παίζουν μεταξύ τους και μπερδεύονται.Τα χέρια ακολουθούν τις μηχανικές κινήσεις που τους στέλνει ο εγκέφαλος.Οι αισθήσεις ατροφούν.Οι σκέψεις ένα χάος,αλλά από την άλλη τόσο απόλυτα ξεκάθαρες.

Κάποιος παίζει μαζί μου.

Και για να εξηγήσω την προτελευταία πρότασή μου,φαντάσου να είσαι σε ένα δωμάτιο όπου το φως αναβοσβήνει ανα μεγάλα χρονικά διαστήματα.Σκέψου το συναίσθημα του φόβου και του πανικού κάθε φορά που ένα χέρι σου επιβάλλει το σκοτάδι.Ή εκείνο της ανακούφισης και της ηρεμίας κάθε φορά που συμβαίνει το αντίστροφο.Αλλά αν το καλοσκεφτείς τη στιγμή που κάθε ίχνος φωτός λείπει ίσως τρεμοπαίζει ένα μικρό συναίσθημα ανυπομονησίας για την επόμενη στιγμή που αυτό σου έχει υποσχεθεί ότι θα έρθει.Και αντίστροφα,ένα συναίσθημα αγωνίας που ελλοχεύει κάθε που το φως επικρατεί,μόνο στην εικόνα του σκοτεινού δωματίου  που θα φέρει το επόμενο χ λεπτό.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει μέσα στο μυαλό μου.Ίσως,όμως,ο παραλληλισμός να μην είναι τόσο καλός και να χεις μπερδευτεί.Δεν πειράζει γιατί εγώ έχω τη σταθερά μας στο νου κάθε που κλείνουν τα φώτα και με ηρεμεί αυτή τη φορά,παρά τις μεταβλητές.Μάλλον είναι πιο δυνατή τώρα,ώστε να τις ξεπερνά.

Ενιγουει,μου λείπεις.
"Tώρα,πριν,χτες,αύριο".