"Regarde attentivement car ce que tu vas voir n'est plus ce que tu viens de voir."

-Τι καιρό κάνει εκεί;

-Λήθη.

Οι λέξεις παίζουν μεταξύ τους και μπερδεύονται.Τα χέρια ακολουθούν τις μηχανικές κινήσεις που τους στέλνει ο εγκέφαλος.Οι αισθήσεις ατροφούν.Οι σκέψεις ένα χάος,αλλά από την άλλη τόσο απόλυτα ξεκάθαρες.

Κάποιος παίζει μαζί μου.

Και για να εξηγήσω την προτελευταία πρότασή μου,φαντάσου να είσαι σε ένα δωμάτιο όπου το φως αναβοσβήνει ανα μεγάλα χρονικά διαστήματα.Σκέψου το συναίσθημα του φόβου και του πανικού κάθε φορά που ένα χέρι σου επιβάλλει το σκοτάδι.Ή εκείνο της ανακούφισης και της ηρεμίας κάθε φορά που συμβαίνει το αντίστροφο.Αλλά αν το καλοσκεφτείς τη στιγμή που κάθε ίχνος φωτός λείπει ίσως τρεμοπαίζει ένα μικρό συναίσθημα ανυπομονησίας για την επόμενη στιγμή που αυτό σου έχει υποσχεθεί ότι θα έρθει.Και αντίστροφα,ένα συναίσθημα αγωνίας που ελλοχεύει κάθε που το φως επικρατεί,μόνο στην εικόνα του σκοτεινού δωματίου  που θα φέρει το επόμενο χ λεπτό.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει μέσα στο μυαλό μου.Ίσως,όμως,ο παραλληλισμός να μην είναι τόσο καλός και να χεις μπερδευτεί.Δεν πειράζει γιατί εγώ έχω τη σταθερά μας στο νου κάθε που κλείνουν τα φώτα και με ηρεμεί αυτή τη φορά,παρά τις μεταβλητές.Μάλλον είναι πιο δυνατή τώρα,ώστε να τις ξεπερνά.

Ενιγουει,μου λείπεις.
"Tώρα,πριν,χτες,αύριο".

2 ή 3 εβδομάδες πριν

Και έχω αυτό το κακό.

Το κακό της σύγκρισης.

Σύγκρισης καταστάσεων,συμπεριφορών,συναισθημάτων,ανθρώπων.

Πολύ μεγάλο κακό,αν και ίσως ανθρώπινο,καθημερινό.

Περιμένω την καλύτερη στιγμή της μέρας.Ή του μήνα.

Το κακό,όμως,στο να πλαγιάζουμε μαζί,είναι πως πολλές φορές χωράει άλλος ένας στο κρεβάτι μας,ανάμεσα μας.

Ο κακός μας εαυτός.

Έχουμε ζήσει τόσα μαζί που,πλέον,έχουμε ένα δέρμα,το οποίο,αγάπη μου,είναι μάταιο να τραβάμε.

head vs heart

σκεφτομαι τη λεξη δεσμιος...

φυλακισμενος

εγκλωβισμενος

ανελευθερος

εγκλειστος

δεσμωτης

αιχμαλωτος

σκλαβος

δεν ξερω αν ολοι μας ειμαστε ετσι,αλλα εμενα οι σκεψεις και οι φοβοι μου δεν μου επιτρεπουν να κανω αλλιως.αναρωτιεμαι.

πως γινεται να μιλαμε για ελευθερια οταν εμεις οι ιδιοι φυλακιζουμε το ιδιο μας το ειναι?πως να απολαυσεις κατι αν φοβασαι συνεχως οτι θα στο παρουν?τι γινεται οταν φυτρωνουν ακαταπαυστα οι δευτερες σκεψεις και σε καθιστουν ανημπορο να σκεφτεις οτιδηποτε αλλο?πως αντιμετωπιζεις τον φοβο, οταν τον εχεις ζησει αδιαλλειπτως και εχεις μαθει να ζεις με αυτον?πως να περιμενεις κατι αλλο οταν το ψεμα και η απατη σε εχουν στοιχειωσει?οταν εχεις μαθει πως τα φιλια δεν ειναι συμβολαια,η συντροφικοτητα δεν σημαινει ασφαλεια,το εδαφος του αυριο ειναι πολυ επιφοβο για σχεδια και πως τα ονειρα παντα γκρεμιζονται στη μεση της διαδρομης?

οταν εχεις καταληξει να σκεφτεσαι ετσι σημαινει οτι οι ηττες ξεπερνουν τις νικες σου.και σημαινει οτι εχεις συνδεσει τη ζωη και ειδικοτερα,τη σχεση,τον ερωτα,την αγαπη η οπως αλλιως το εχουνε πει, με μια αποτυχια.

πες μου λοιπον,πως γινεται να μην κολωνω οταν το μυαλο μου στροβιλιζεται γυρω απο ενα "αν" που συνηθεστερα περναει στην απεναντι οχθη του ποταμου η ακομα χειροτερα,πεφτει μεσα?

ποιος τολμα αλλωστε να απαντησει, οταν ξερει πως η απαντηση δεν θα ειναι συνηθως αυτη που επιθυμει να ακουσει.

μαλλον αυτο που χρειαζεται ο καθενας μας σε αυτες τις περιπτωσεις ειναι ενα σκουντημα.

ενα μικρο μπαστουνι.

μια μικρη ωθηση.

ενα εναυσμα.

θελω να σπασεις τον καθρεφτη που εχω μπροστα μου.

αυτον που αντικατοπτριζει το κουρασμενο και αηδιασμενο απο τις μικροτητες και τον πονο του παρελθοντος προσωπο μου.

αυτον που κρυβει την μελαγχολια και τις δευτερες σκεψεις.

αυτον μεσω του οποιου μου μιλαει ο φοβος.

που δεν με αφηνει να αφεθω.

να αναπνευσω.

να σε εμπιστευτω.

θα ναι κριμα να κατηγοριοποιηθουμε σε αυτο που καποιος ονομασε "ανεκπληρωτοι ερωτες"

και ξερεις γιατι...

http://www.youtube.com/watch?v=9F2du-pliDo

καποιος ειπε...

«Τα αισθήματα που ξαναέρχονται είναι αισθήματα που δεν έφυγαν ποτέ»     

είπε κάποιος… 

Γιατί τέτοιοι είμαστε…

Καταπιέζουμε αυτά που νιώθουμε, κρατάμε τους «τύπους» και σκάμε και κανά χαμόγελο που και που για να μην μας θεωρήσουν λυπημένους.

Κλείνουμε μάτια, αυτιά, σφίγγουμε την καρδιά μας στα χέρια μας και την διαλύουμε.

Πνιγόμαστε και δεν το καταλαβαίνουμε ή μάλλον το καταλαβαίνουμε και φοβόμαστε να κάνουμε κάτι. 

Δειλία; 

Φόβος;

Ντροπή; 

Τι είναι;

Γυρνάμε το κεφάλι σε ματιές που μας σκοτώνουν κρατώντας την αναπνοή μας και κάνουμε σα να μη συνέβησαν ποτέ. 

Αλλά πόσο σίγουρος είσαι ότι υπήρξαν;

Σηκώνεις τους ώμους, κάνεις και μια καμιά γκριμάτσα και χάνεσαι στη σιωπή σου. 

Είναι πιο εύκολα εκεί.…
Γιατί όταν έπρεπε να μιλήσουμε, να φωνάξουμε, να ξεσπάσουμε, μείναμε άπραγοι.

Αυτοί οι «εγωισμοί μας» και το «Τι θα σκεφτούν για μας;» μας έφεραν σε αυτή τη θέση. 

Kαι όμως,  κανείς μας δε μιλά.
-«Ποιος έχει το κουράγιο;»
-«Μάλλον, αυτός που πονάει περισσότερο…»

Γύρισε την πλάτη σου και θα υποκριθώ με ένα χαμόγελο πως είμαι καλά!

Μην κοιτάξεις πίσω ή μη ψάξεις να με βρεις, να ξέρεις πως αυτό πονάει πιο πολύ. 

Ξέχασε με! 

Άφησε με, να ζήσω-να αναπνεύσω! 

Θα σε σκέφτομαι!!