2 χρόνια πίσω ή και λιγότερο.
Σκέφτομαι: "Πολύ μπερδεμένα τα πράγματα."
Κατεβάζω το κεφάλι στεγνά,ίσως ηττημένη,σκέφτομαι,ξανασκέφτομαι,γράφω,σβήνω,καπνίζω,αναστενάζω,δαγκώνω τη μύτη του μολυβιού μου,ανοίγω το youtube,πατάω το play,και μετά το repeat,έπειτα σηκώνομαι και το κλείνω.Δεν υποφέρεται ο θόρυβος των λέξεων σου στο κεφάλι μου.Δάκρυα.Ξανασηκώνομαι και ανοίγω τη μουσική.Μέσα στο χάος κάπως,πάντα για ένα αδιανόητο λόγο στο τέλος σε δικαιολογώ.Και πάλι απο την αρχή σου επιτρέπω το ίδιο λάθος,πληκτρολογώντας τον αριθμό σου.
Ακόμη και το "τέρμα!" που φώναζες,για μένα ηχούσε σα ψιθύρους ζώων.
Σήμερα.
Εγώ φταίω για όλα.Εσύ απλώς έσβηνες ένα προς ένα τα λάθη σου πάνω μου,με τέτοιο τρόπο ώστε να μου περνάει απαρατήρητο.Έξυπνο και βολικό.Μπορεί και εγώ να το έκανα.Ή ίσως και να το χω κάνει αργότερα.Έχεις δίκιο τελικά.Εσύ δε φτιας.Καλά,φταις,απλώς όχι έτσι όπως έχεις στο μυαλό σου.
Ξέρεις,μετά την συνειδητοποιημένη συχνή επανάληψη της ίδιας παθολογικής κατάστασης εγκλωβίζεσαι στην παγίδα του δεδομένου.Μαθαίνεις να συμπεριφέρεσαι παθολογικά.Νομίζεις πως μόνο αυτός ο τρόπος υφίσταται.Σταδιακά ξεθωριάζει ο σωστός τρόπος συμπεριφοράς και υιοθετείται ο λάθος,ο οποίος στα μάτια σου και μου φαντάζει να αρμόζει.Ξαμολάμε λοιπόν το βρώμικο κομμάτι μας,το οποίο λόγω της προαναφερθείσας συχνής επανάληψης εκπαιδεύεται να βγαίνει πρώτο στην επιφάνεια και να εξαφανίζει τους "λεκέδες" του καθαρού.
Εγώ επέτρεπα αυτή την άθλια βρώμικη επανάληψη.Με αποτέλεσμα να μην υπήρξα ποτέ υγιής και καθαρή απέναντί σου.Έβλεπες την εξαρτημένη και αδύναμη εικόνα μου και εγώ την εγωιστική και επιπόλαιη φιγούρα σου και ο άρρωστος συνδυασμός μας,σαν εξίσωση,δημιουργούσε έναν εξισορροπητικό παράγοντα που δεν επέτρεπε τη λύση αυτού του κόμπου.Μία ζυγαριά.Ή μία ψευδαίσθηση.Αυτό ήμασταν.Όσο πιο πολλά βαρίδια έβαζες στη δική σου ζυγαριά τόσο πλησίαζες στη γέννηση,στέλνοντας εμένα στο αντίθετο μονοπάτι.Μέχρι που ο αριθμός των αντικειμένων που τοποθετούσες πλέον αρκετά συχνά είχε αυξηθεί απειλητικά,αφήνοντας με μεγάλη διαφορά πίσω τη δική μου ζυγαριά,που ακόμη και με απελπισμένες προσπάθειες εξισορρόπησης δε θα πρόφταινε τη δική σου,και κρεμάστηκα.
Όλα είναι τόσο καθαρά τώρα.Μάλλον έπρεπε να κρεμαστώ.Δε μετανιώνω.Τα λόγια βγαίνουν εύκολα πλέον,διαλευκάνοντας το εύρος του μεγάλου αυτού ψέματος.Κανένας πόνος.Αναλογίσου το αν θες.Και πανω εκεί που έχω πειστεί οτι ο κόμπος έχει σπάσει,διαμορφώνοντας μας ελεύθερους και αποδεσμευμένους,μου αποδεικνύεις υπεραπλουστατευτικά οτι η κοροιδία του παραπάνω συστήματος δεν καταργήθηκε ποτέ.Αξιολύπητο.
Ο απότομος θάνατος ισοδυναμεί με μια απότομη γέννηση..Εγώ βρήκα τη γεννησή μου.Θυμήσου με τι ισοδυναμεί αυτή στη δική σου ζυγαριά.Ελπίζω να κάνω λάθος.
Σκέφτομαι: "Πολύ μπερδεμένα τα πράγματα."
Κατεβάζω το κεφάλι στεγνά,ίσως ηττημένη,σκέφτομαι,ξανασκέφτομαι,γράφω,σβήνω,καπνίζω,αναστενάζω,δαγκώνω τη μύτη του μολυβιού μου,ανοίγω το youtube,πατάω το play,και μετά το repeat,έπειτα σηκώνομαι και το κλείνω.Δεν υποφέρεται ο θόρυβος των λέξεων σου στο κεφάλι μου.Δάκρυα.Ξανασηκώνομαι και ανοίγω τη μουσική.Μέσα στο χάος κάπως,πάντα για ένα αδιανόητο λόγο στο τέλος σε δικαιολογώ.Και πάλι απο την αρχή σου επιτρέπω το ίδιο λάθος,πληκτρολογώντας τον αριθμό σου.
Ακόμη και το "τέρμα!" που φώναζες,για μένα ηχούσε σα ψιθύρους ζώων.
Σήμερα.
Εγώ φταίω για όλα.Εσύ απλώς έσβηνες ένα προς ένα τα λάθη σου πάνω μου,με τέτοιο τρόπο ώστε να μου περνάει απαρατήρητο.Έξυπνο και βολικό.Μπορεί και εγώ να το έκανα.Ή ίσως και να το χω κάνει αργότερα.Έχεις δίκιο τελικά.Εσύ δε φτιας.Καλά,φταις,απλώς όχι έτσι όπως έχεις στο μυαλό σου.
Ξέρεις,μετά την συνειδητοποιημένη συχνή επανάληψη της ίδιας παθολογικής κατάστασης εγκλωβίζεσαι στην παγίδα του δεδομένου.Μαθαίνεις να συμπεριφέρεσαι παθολογικά.Νομίζεις πως μόνο αυτός ο τρόπος υφίσταται.Σταδιακά ξεθωριάζει ο σωστός τρόπος συμπεριφοράς και υιοθετείται ο λάθος,ο οποίος στα μάτια σου και μου φαντάζει να αρμόζει.Ξαμολάμε λοιπόν το βρώμικο κομμάτι μας,το οποίο λόγω της προαναφερθείσας συχνής επανάληψης εκπαιδεύεται να βγαίνει πρώτο στην επιφάνεια και να εξαφανίζει τους "λεκέδες" του καθαρού.
Εγώ επέτρεπα αυτή την άθλια βρώμικη επανάληψη.Με αποτέλεσμα να μην υπήρξα ποτέ υγιής και καθαρή απέναντί σου.Έβλεπες την εξαρτημένη και αδύναμη εικόνα μου και εγώ την εγωιστική και επιπόλαιη φιγούρα σου και ο άρρωστος συνδυασμός μας,σαν εξίσωση,δημιουργούσε έναν εξισορροπητικό παράγοντα που δεν επέτρεπε τη λύση αυτού του κόμπου.Μία ζυγαριά.Ή μία ψευδαίσθηση.Αυτό ήμασταν.Όσο πιο πολλά βαρίδια έβαζες στη δική σου ζυγαριά τόσο πλησίαζες στη γέννηση,στέλνοντας εμένα στο αντίθετο μονοπάτι.Μέχρι που ο αριθμός των αντικειμένων που τοποθετούσες πλέον αρκετά συχνά είχε αυξηθεί απειλητικά,αφήνοντας με μεγάλη διαφορά πίσω τη δική μου ζυγαριά,που ακόμη και με απελπισμένες προσπάθειες εξισορρόπησης δε θα πρόφταινε τη δική σου,και κρεμάστηκα.
Όλα είναι τόσο καθαρά τώρα.Μάλλον έπρεπε να κρεμαστώ.Δε μετανιώνω.Τα λόγια βγαίνουν εύκολα πλέον,διαλευκάνοντας το εύρος του μεγάλου αυτού ψέματος.Κανένας πόνος.Αναλογίσου το αν θες.Και πανω εκεί που έχω πειστεί οτι ο κόμπος έχει σπάσει,διαμορφώνοντας μας ελεύθερους και αποδεσμευμένους,μου αποδεικνύεις υπεραπλουστατευτικά οτι η κοροιδία του παραπάνω συστήματος δεν καταργήθηκε ποτέ.Αξιολύπητο.
Ο απότομος θάνατος ισοδυναμεί με μια απότομη γέννηση..Εγώ βρήκα τη γεννησή μου.Θυμήσου με τι ισοδυναμεί αυτή στη δική σου ζυγαριά.Ελπίζω να κάνω λάθος.
