like the whispering wind you sent to me like the hopeless time you gave to me I watched your dreams all slip away I watched your dreams all slip away there's a hopeless place inside my heart when I look inside I see where we are like the whispering wind in the top of my trees i will watch the sky come following me like the rain on my windows late every night like the hope I have for us every time it's like the whispering wind in the top of the trees I see it sway as you come for me
there's a whispering wind I feel it inside like a place I can feel but never will see let a whisper come touch you come touch every thing I stand in the way of the things I can be let the whispering wind come lift us away let it push us apart if we wish to stay you're my sweetness my baby my love for all time like the whispering wind it makes you all mine like the whispering wind you stand here with me
Η στιγμη που οι φαυλοι κυκλοι ξεσυννεφιαζουν απο πανω μου (οι μαυροι κατω απο τα ματια ωστοσο δε λενε να με αφησουν ησυχη),που η απελπισια εχει σταματησει να μου πεταει μικρα φιλια,η απογνωση εχει κοψει καθε φιλικο δεσμο,ο πονος αποσυγκολλαται απο εκεινο το μικρο κοκκινο αιματωδες "πραγματακι",ο φοβος μαζευει ενα ενα τα πλοκαμια του απο το κεφαλι μου,η λυπη ,ναι,μαλλον ατροφει,και οι πληγες πλεον εχουν συνηθισει το πολυ αλατι πανω τους.Η στιγμη αυτη επιτελους ηρθε.Πλεον δεν αποτελει μακρινη γκριζοχρωμη φιγουρα.Πλεον ειναι πολυ κοντα μου,τη βλεπω,οχι καθαρα,αλλα τοσο καθαρα ωστε να διακρινω οτι ειναι ομορφη και χρωματιστη.Ζωντανη και χαμογελαστη.Αισιοδοξη.Ευτυχισμενη. Ενας φοβος μονο με απασχολει.Εκεινος που μοιαζει με σατανικο ον,που εισβαλλει στον οργανισμο μου και διασκορπιζει τα νερα του σε ολο μου το ειναι,με ενα αποτελεσμα: να με αποτρεπει κατι στιγμες(οχι τετοιες οπως η πανεμορφη προηγουμενη στιγμη μου,αλλα κατι στιγμες ασχημες,μουντρουχες,απαισιοδοξες,ασπρομαυρες,δυστυχισμενες) απο την πληρη απολαυση του ποθου,αυτου που παντα αναζητουσα.Οταν μου χτυπαει την πορτα αυτος ο σατανας βυθιζομαι μεσα του,τοσο ωστε να αχρηστευεται καθε μου αισθηση που ισως θα μπορουσε να με απεγκλωβισει, πλυμμηρισμενη απο τη σκεψη της πιθανης ερχομενης απωλειας αυτου που τωρα εχω.Για να το θεσω αλλιως.Φοβος οτι καποια μερα θα χασω αυτο το κομματι που κρατω στα χερια μου,το οποιο θελω να με κατακλυει οπως τωρα.Υπαρχει λοιπον το για παντα? Οι ανθρωποι τρεμουν σε αυτο το φοβο.Δεν αντεχουν την απωλεια,ακομη και αν αυτη δεν απειλει.Ξεφυσουν μπροστα στις ξεχασμενες αναμνησεις του αυριο,που θα τρεμοσβηνουν ποτε ποτε στις χαραμαδες του μυαλου τους.Εκεινες που θα τους μιλουν για το χθες,προσφεροντας τιποτα παρα μονο ενα πικρο χαμογελο συνδυασμενο με ενα πετρινο κομπο στο στομαχι. Αλλα απο την αλλη,αξιζει να χανεις δευτερολεπτα,ακομη,με το να αναλογιζεσαι αυτους τους φοβους,χανοντας κατι μοναδικο,μαγικο και ξεχωριστο εξαιτιας μια καταραμενης δειλιας και ενος ανικανοποιητου εγωισμου? Θαρρω πως οχι. -σε διαδικασια απορριψης των φοβων μου-
Τελικα κατεληξα το για παντα δεν υπαρχει.Ειναι σχετικο.
Αν υπαρχει κατι για παντα,αυτο ειναι ψευδαισθηση.
Ομως χωρις αυτην,κανεις μας δεν μπορει να επιβιωσει.
Το ονειρο,η ελπιδα οτι θα εχουμε καποιον για παντα.
Το για παντα χτιζεται,δεν ερχεται,και στην ουσια δεν οριζεται.
Δυο μικρες λεξεις ειναι που μας βοηθανε να προχωραμε.
Μια ιερη επαναληψη και αναγκη ειναι που απλα βιωνεται,οπως τα τραπεζια της μανας μας.
Τραπεζια γεματα βλεμματα και σκεψεις.
Παντα θα επενδυουμε,παντα θα ελπιζουμε και παντα θα ονειρευομαστε.
Και παντα ο ερωτας θα ειναι η μονη αιτια τελικα που ο κοσμος αυτος θα συνεχισει να υπαρχει.
Θα συνεχισει να γυριζει.
Ερωτας.
Απλα τα παντα.
Ακομη και αν δεν ειναι σιγουρο οτι θα κρατησει για παντα σε αυτον τα χρωσταμε ολα.
Στον ερωτα και στις σκεψεις.
Σκεψεις για προσωπα που θα υπαρχουν,που θα κουβαλαμε,που θα μας αλλαζουν,
και που με ενα τροπο θα ειναι παντα εκει,κοντα μας.
ΑΛΛΑΖΩ Ρημα. 1.Μεταβατικο: κανω ενα πραγμα διαφορετικο π.χ. Ο Χ αλλαζει συνεχως τα πιστευω του. Η Ε αλλαζει ρουχα και φευγει. 2.Αμεταβατο: Γινομαι διαφορετικος π.χ. Ο Υ αλλαξε μετα απο το σοκ που υπεστη. Τα παιδια αλλαζουν οσο μεγαλωνουν. Συνωνυμα: αλλοιωνω,μεταβαλλω,μετατρεπω.
Η ζωη μας παει η την παμε? Αναρωτιεμαι.Δεν ειναι καθολου ευκολο να αλλαξεις.Η μηπως ειναι? Η βιωση καθημερινα καταστασεων,σημαντικων η και οχι,η τριβη με αλλους ανθρωπους,η αυτοαναζητηση,μας επιβαλλουν να προσαρμοσουμε τους τροπους συμπεριφορας και τις συνηθειες μας.Αλλοι ανθρωποι,αλλες καταστασεις,αλλες απαιτησεις,παντα χρειαζεται να προσαρμοστεις.Προσαρμοζεσαι αρα,σιγα σιγα,αλλαζεις.Βλεπεις τον κοσμο με διαφορετικη ματια απ'οτι πριν.Αλλιως καθρεφτιζονται τα δεδομενα στην αντιληψη σου.Μπορει που και που να λαμβανεις τα ιδια μηνυματα αλλα πλεον τα μεταφραζεις με αλλο τροπο.Υιοθετεις αντιληψεις,συνηθειες,συμπεριφορες που δεν ειχες.Βλεπεις πιο μακρια,πιο ουσιαστικα.Διαφοροποιεισαι.Ακολουθεις την αναγκη σου για εξελιξη.Σκεφτεσαι οτι αυτο ειναι κατι εντελως φυσιολογικο και ευλογο,αν οχι απαραιτητο,για τον ανθρωπο.Στασιμος σημαινει κενος,αδειος,αμορφωτος.Φευγεις απο αυτο.Αναζητας κατι βαθυτερο απο αυτο που εχεις."Γυμναζεις" την ψυχη σου και το πνευμα σου.Βρισκεις τον εαυτο σου και τον σεβεσαι,τον εκπαιδευεις να κατανοει,να συνυπαρχει,να δεχεται.Και μετα? Μετα ειτε γευεσαι τους καρπους αυτης της αλλαγης μεσω της αναγνωρισης της απο τους υπολοιπους ειτε προβληματιζεσαι.Προβληματιζεσαι γιατι πλεον,καποιος δεν μπορει να συμβαδισει με το καινουριο σου "εγω",δεν σε ακολουθουν η δεν τους ακολουθεις.Αντιφασεις.Συγκρουσεις.Αρκει η αγαπη για να αντεξουν οι σχεσεις, η μηπως στο περασμα του ο χρονος παιρνει μαζι του και το παρελθον καθιερωνοντας ενα καινουριο παρον που δεν μας χωραει ολους? Ουτε μετρημα στη ζυγαρια,ουτε προσκολληση σε εγωισμους,ουτε επιλογη της ευκολοτερης λυσης,της φυγης(γιατι ετσι δειχνεις την αξια που ειχε για σενα). ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ.Κρατας ισορροπιες και προχωρας.Αντιλαμβανεσαι και αποδεχεσαι.Σεβεσαι και προσπαθεις.Δαμαζεις εσενα και χαιδευεις τους υπολοιπους(στο μετρο που επιτρεπει ο νομος της κατανοησης).Και στο τελος καρπωνεσαι. Ετσι ωστε να αποκρυσταλλωθει η παγιωμενη αντιληψη του μικροκοσμου και η αναγκη της κατανοησης να υπερνικησει την αναγκη της ικανοποιησης του εγω. Ότι δινεις παιρνεις,θυμησου. Bob Dylan-Like a rolling stone How does it feel How does it feel To be on your own With no direction home Like a complete unknown Like a rolling stone ?
Πληροφοριακα,ολο και περισσοτερο ξετρυπωνω απο εκεινο το καβουκι που με ειχε κατακλυσει.Ναι,εκεινο για το οποιο σου εχω μιλησει αμετρητες φορες,ξανα και ξανα σε καθε συζητηση η καβγα.Το καβουκι της αρρωστημενης,αυτοκαταστροφικης συνειδησης.
Μαλλον δεν καταλαβαινεις.Δεν καταλαβαινεις ποση δυναμη και ωθηση μου δινει η θεληση σου,το δικο σου "δουναι",ο τροπος που αγαπας.
Μου οδηγει τη σκεψη,μου την κατευθυνει σε μια σωστη πεποιθηση για τους ανθρωπους.Μου εξυγιαινει την εννοια που ειχα για την αγαπη,τον ερωτα,την ειλικρινεια,ξες ολα αυτα τα απαραιτητα "τουβλα" μιας σοβαρης και ωριμης σχεσης.Μου ξεδιαλυνει το πως πρεπει να συμπεριφερομαι.Μου μαθαινει ενα σωρο ομορφα πραγματα με τετοιο τροπο ωστε εγω να βγαινω πιο εξυπνη απο ολο αυτο.Με μεγαλωνει.Με ομορφαινει.Με βγαζει απο την αρρωστια του παρελθοντος,με ηρεμει.Με κανει πλουσιοτερη συναισθηματικα,ηθικα,πνευματικα.Με εκπαιδευει να σκεφτομαι αλλιως.Οχι ετσι ωστε να καταπινει αυτο που ειμαι και να με αναδιαπλαθει,αλλα ετσι ωστε να ρουφαει τα λαθη που εχουν γαντζωθει πανω μου-η καλυτερα μεσα μου- και να προσθετει ενα καινουριο κομματι του εαυτου μου.Με κανει ανθρωπο.Ανθρωπο ικανο να δει παραπερα.
Μικρες μικρες δοσεις η χαστουκια.
Σκεφτομαι οτι μου αξιζει αυτο.
Και στο τελος,θα γινω απολυτα υγιης.
Αρκει να μην δηλητηριαζομαι(μαστε) και αρρωσταινω εκ νεου.
Κούρδισέ με στην πρωινή σου αργοπορία. Ξέπλυνέ με στις νυσταγμένες σου παλάμες. Βούρτσισέ με στο σμάλτο των σφραγισμένων σου δοντιών. Φιλτράρισέ με στην καυτή σου καφετιέρα. Μαγνήτισέ με στην πόρτα του ψυγείου σου.
Ταξίδεψέ με στις ράγες του μεταλλικού σου φερμουάρ. Πέρασέ με στις φιλντισένιες χάντρες του κολιέ σου. Στρίμωξέ με στο ακατάστατο τσαντάκι σου. Κλείδωσέ με στην κυλινδρική σου κλειδαριά.
Ανάφλεξέ με στη μουτζουρωμένη μηχανή σου. Ζάλισέ με στις αλουμινένιες ζάντες σου. Δάγκωσέ με στα κεραμικά σου φρένα.
Στάθμευσέ με στην τροχήλατη καρέκλα σου. Άγχωσέ με στους ξέφρενους ρυθμούς των ραντεβού σου. Πάχυνέ με στις οριζόντιες ρίγες του ημερολογίου σου. Τσαλάκωσέ με στις μουτζουρωμένες σημειώσεις σου.
Ζέστανέ με στο μεσημεριανό σου γεύμα. Άπλωσέ με στο γυάλινο τραπέζι σου. Λέρωσέ με στην άνοστη σάλτσα σου.
Βύθισέ με στην πορσελάνινη μπανιέρα σου. Εξάτμισέ με στα αιθέρια έλαιά σου. Φύσηξέ με στα γρανιτένια σου πλακάκια. Δάκρυσέ με στο θολό σου τον καθρέφτη.
Κυνήγησέ με, στα πλήκτρα του ξεκούρδιστου πιάνου σου. Βίδωσέ με στο πορτοκαλί σου πορτατίφ. Άναψέ με στη ζημιογόνα λάμπα σου. Διάβασέ με στο πυκνογραμμένο σου βιβλίο.
Νύσταξέ με στον καρό σου καναπέ, κλείσε τα μάτια και ξαναδίπλωσέ με…
Γιατι να εχουμε καταληξει σε αυτην την ασυγκρατητη και ασταματητη διαμαχη?
Γιατι,δηλαδη,να σκεφτομαστε τι θα πει ο περιγυρος,η κοινωνια-πες το οπως θες-?
Γιατι να δινουμε τοση βαρυτητα στα πρεπει,στα ιδανικα,στις νομοτελειες των αλλων?
Γιατι να δειχνουμε με το δαχτυλο και να ψυθιριζουμε πισω απο τις πλατες?
Γιατι να απολογεισαι για τα πιστευω σου,τα ονειρα σου,τις επιλογες σου,τα θελω σου?
Γιατι να απομυθοποιεις τις καταστασεις και να κρινεις πριν ξερεις?
Δεν ξερω τι περιμενει ο κοσμος,τι επιδιωκει ο κοσμος.Δεν λειτουργουμε ετσι σωστα,δε συνυπαρχουμε,δεν ειμαστε βιωσιμοι.Τιθονται τα θεμελια ενος ψυχολογικου πολεμου ασυνειδητα -η και οχι- και δεν προχωραμε ολοι μαζι,αλλα ενας ενας.Και μετα μιλαμε για μοναχικοτητα και αποξενωση.Εγω ξερω οτι ειμαστε ολοι τοσο ιδιοι και τοσο διαφορετικοι ταυτοχρονα.Διαφορετικοι γιατι ο καθενας φοραει ενα διαφορετικο προσωπειο,βαση του οποιου λειτουργει και συμπεριφερεται.Ιδιοι γιατι κατα βαθος ολοι το ιδιο ψαχνουμε.Την πτωση του προσωπειου.Ισως σε διαφορετικη στιγμη και τοπο αλλα με τον ιδιο τροπο.Εχω μια εικονα στο νου:
Οταν πλεον νιωσεις εσυ οτι δεν το αντεχεις και δεν το θες,το πετας κατω.
Ειτε με θυμο,ξεσπωντας και απελευθερωνοντας ολα τα φυλακισμενα κυτταρα του μυαλου σου,
ειτε ηρεμα και με αυτοσυγκρατηση παρασυρομενος απο την προκαλουμενη μαγεια της στιγμης.
-θα το παρομοιαζα με χορο-
Αφηνεις το πραγματικο ΕΓΩ σου να ξεπροβαλλει.
Αγγιζεις το μεχρι τωρα ασπρομαυρο και παραλυτο απο καθε εκφραση προσωπο σου.
Λυνεις τα μαλλια σου νευρικα η απαλα-οπως συνηθιζεις-
και βρισκουν με εναν παραδοξα αρμονικο τροπο τους ωμους σου.
Βγαζεις τα ρουχα σου και τα αφηνεις ενα ενα να πεσουν στο πατωμα.
Κλεινεις τα αυτια σου εκει που δεν πρεπει να ακουν και τα ανοιγεις εκει που πρεπει.
Ξερνας την τοξικοτητα που κουβαλας και αναπνεεις.
Πετας τις παρωπιδες που σε τυφλωνουν.
Α!
Βλεπεις.Ακους.
Σεβεσαι.
Πανω απο ολα για σενα.Οχι γιαυτους.Γιατι μονο ετσι νιωθεις τα σημαδια του αλλου καλυτερα.Αγγιζει τα πληκτρα σου εντονοτερα.Γινεστε ΕΝΑ γρηγοροτερα και βαθυτερα.
Σαν δυο κουβαδες με μπογια που τους πετας ψηλα και ενωνονται στον αερα.
Ετσι.
Αλλα μετα ξερεις?
Μετα,τα χρωματα εχουν αναμειχθει και δεν μπορουν να διαχωριστουν...
Παντα διαβαζα οτι φερνει τα πραγματα στα μετρα του.Οτι απλως βρισκει την πορτα μισανοιχτη και μπαινει,χωρις ερωτησεις και αμφιβολιες.Οτι δεν του χρειαζεται καμια δικαιολογια,καμια συμβουλη,ουτε χωρος,ουτε χρονος,ουτε καμια καταλληλη συνθηκη. Η ο καταλληλος ανθρωπος.(γιατι ξερεις ειναι δυσκολο να εισαι τοσο τυχερος ωστε να τον πετυχεις.Αλλα αν το κανεις,σε πλημμυριζει.σε κυριευει.σε ζαλιζει.σε μαγευει ) Δεν ξερω αν ημουν ο καταλληλος ανθρωπος για να μ'ερωτευτεις. Ξερω πως εγινα ο καταλληλος ανθρωπος επειδη μ'ερωτευτηκες. καιδεςπως γεμιζουν μεσα σε μια στιγμη οι ζωες μας με περιγραφες και αφηγησεις...
