Η στιγμη που οι φαυλοι κυκλοι ξεσυννεφιαζουν απο πανω μου (οι μαυροι κατω απο τα ματια ωστοσο δε λενε να με αφησουν ησυχη),που η απελπισια εχει σταματησει να μου πεταει μικρα φιλια,η απογνωση εχει κοψει καθε φιλικο δεσμο,ο πονος αποσυγκολλαται απο εκεινο το μικρο κοκκινο αιματωδες "πραγματακι",ο φοβος μαζευει ενα ενα τα πλοκαμια του απο το κεφαλι μου,η λυπη ,ναι,μαλλον ατροφει,και οι πληγες πλεον εχουν συνηθισει το πολυ αλατι πανω τους.Η στιγμη αυτη επιτελους ηρθε.Πλεον δεν αποτελει μακρινη γκριζοχρωμη φιγουρα.Πλεον ειναι πολυ κοντα μου,τη βλεπω,οχι καθαρα,αλλα τοσο καθαρα ωστε να διακρινω οτι ειναι ομορφη και χρωματιστη.Ζωντανη και χαμογελαστη.Αισιοδοξη.Ευτυχισμενη.
Ενας φοβος μονο με απασχολει.Εκεινος που μοιαζει με σατανικο ον,που εισβαλλει στον οργανισμο μου και διασκορπιζει τα νερα του σε ολο μου το ειναι,με ενα αποτελεσμα: να με αποτρεπει κατι στιγμες(οχι τετοιες οπως η πανεμορφη προηγουμενη στιγμη μου,αλλα κατι στιγμες ασχημες,μουντρουχες,απαισιοδοξες,ασπρομαυρες,δυστυχισμενες) απο την πληρη απολαυση του ποθου,αυτου που παντα αναζητουσα.Οταν μου χτυπαει την πορτα αυτος ο σατανας βυθιζομαι μεσα του,τοσο ωστε να αχρηστευεται καθε μου αισθηση που ισως θα μπορουσε να με απεγκλωβισει, πλυμμηρισμενη απο τη σκεψη της πιθανης ερχομενης απωλειας αυτου που τωρα εχω.Για να το θεσω αλλιως.Φοβος οτι καποια μερα θα χασω αυτο το κομματι που κρατω στα χερια μου,το οποιο θελω να με κατακλυει οπως τωρα.Υπαρχει λοιπον το για παντα?
Οι ανθρωποι τρεμουν σε αυτο το φοβο.Δεν αντεχουν την απωλεια,ακομη και αν αυτη δεν απειλει.Ξεφυσουν μπροστα στις ξεχασμενες αναμνησεις του αυριο,που θα τρεμοσβηνουν ποτε ποτε στις χαραμαδες του μυαλου τους.Εκεινες που θα τους μιλουν για το χθες,προσφεροντας τιποτα παρα μονο ενα πικρο χαμογελο συνδυασμενο με ενα πετρινο κομπο στο στομαχι.
Αλλα απο την αλλη,αξιζει να χανεις δευτερολεπτα,ακομη,με το να αναλογιζεσαι αυτους τους φοβους,χανοντας κατι μοναδικο,μαγικο και ξεχωριστο εξαιτιας μια καταραμενης δειλιας και ενος ανικανοποιητου εγωισμου?
Θαρρω πως οχι.
-σε διαδικασια απορριψης των φοβων μου-
Ενας φοβος μονο με απασχολει.Εκεινος που μοιαζει με σατανικο ον,που εισβαλλει στον οργανισμο μου και διασκορπιζει τα νερα του σε ολο μου το ειναι,με ενα αποτελεσμα: να με αποτρεπει κατι στιγμες(οχι τετοιες οπως η πανεμορφη προηγουμενη στιγμη μου,αλλα κατι στιγμες ασχημες,μουντρουχες,απαισιοδοξες,ασπρομαυρες,δυστυχισμενες) απο την πληρη απολαυση του ποθου,αυτου που παντα αναζητουσα.Οταν μου χτυπαει την πορτα αυτος ο σατανας βυθιζομαι μεσα του,τοσο ωστε να αχρηστευεται καθε μου αισθηση που ισως θα μπορουσε να με απεγκλωβισει, πλυμμηρισμενη απο τη σκεψη της πιθανης ερχομενης απωλειας αυτου που τωρα εχω.Για να το θεσω αλλιως.Φοβος οτι καποια μερα θα χασω αυτο το κομματι που κρατω στα χερια μου,το οποιο θελω να με κατακλυει οπως τωρα.Υπαρχει λοιπον το για παντα?
Οι ανθρωποι τρεμουν σε αυτο το φοβο.Δεν αντεχουν την απωλεια,ακομη και αν αυτη δεν απειλει.Ξεφυσουν μπροστα στις ξεχασμενες αναμνησεις του αυριο,που θα τρεμοσβηνουν ποτε ποτε στις χαραμαδες του μυαλου τους.Εκεινες που θα τους μιλουν για το χθες,προσφεροντας τιποτα παρα μονο ενα πικρο χαμογελο συνδυασμενο με ενα πετρινο κομπο στο στομαχι.
Αλλα απο την αλλη,αξιζει να χανεις δευτερολεπτα,ακομη,με το να αναλογιζεσαι αυτους τους φοβους,χανοντας κατι μοναδικο,μαγικο και ξεχωριστο εξαιτιας μια καταραμενης δειλιας και ενος ανικανοποιητου εγωισμου?
Θαρρω πως οχι.
-σε διαδικασια απορριψης των φοβων μου-
Τελικα κατεληξα το για παντα δεν υπαρχει.Ειναι σχετικο.
Αν υπαρχει κατι για παντα,αυτο ειναι ψευδαισθηση.
Ομως χωρις αυτην,κανεις μας δεν μπορει να επιβιωσει.
Το ονειρο,η ελπιδα οτι θα εχουμε καποιον για παντα.
Το για παντα χτιζεται,δεν ερχεται,και στην ουσια δεν οριζεται.
Δυο μικρες λεξεις ειναι που μας βοηθανε να προχωραμε.
Μια ιερη επαναληψη και αναγκη ειναι που απλα βιωνεται,οπως τα τραπεζια της μανας μας.
Τραπεζια γεματα βλεμματα και σκεψεις.
Παντα θα επενδυουμε,παντα θα ελπιζουμε και παντα θα ονειρευομαστε.
Και παντα ο ερωτας θα ειναι η μονη αιτια τελικα που ο κοσμος αυτος θα συνεχισει να υπαρχει.
Θα συνεχισει να γυριζει.
Ερωτας.
Απλα τα παντα.
Ακομη και αν δεν ειναι σιγουρο οτι θα κρατησει για παντα σε αυτον τα χρωσταμε ολα.
Στον ερωτα και στις σκεψεις.
Σκεψεις για προσωπα που θα υπαρχουν,που θα κουβαλαμε,που θα μας αλλαζουν,
και που με ενα τροπο θα ειναι παντα εκει,κοντα μας.
Για παντα.
-Χ.Παπακαλιατης
.jpg)
