Je m'abandonne (a toi)

Και ειναι αυτο ξερεις,που χωρις να πω τιποτα,καταλαβαινεις τα παντα.

http://www.youtube.com/watch?v=jQrsGpFewWo

σκαλια

http://www.youtube.com/watch?v=u8uYeHy10ZY

Μπαινω στο αστικο (ναι στο γνωστο 58)
1.Σταση: 2 αθωα γεματα λαμψη και χαρα ματια και ενα γλυκο χαμογελο,ενα κοριτσακι με πυροξανθα σγουρα μαλλια κραταει το χερι της μητερας του
2.Σταση: 2 νευριασμενα και αγριεμενα μαυρα ματια, μια κοπελα εφηβη προσπαθει με δυο ακουστικα να πνιξει τις μελαγχολικες σκεψεις της
3.Σταση: 2 κουρασμενα ματια και μια βαρετη εκφραση, ενας ηλικιωμενος κυριος που κουβαλαει πανω του χρονια ζωης και πλεον εχει αφεθει στα διχτυα του πονου
4 Σταση: 4 χαρουμενα,φωτεινα,"χρωματιστα" ματια, ενα ζευγαρι που ανεβαινει χερι χερι και πλημμυριζει το λεωφορειο απο αγαπη
5.Σταση: 6 ενθουσιασμενα και ξεγνοιαστα ματια, μια παρεα κοριτσιων-υποθετω φοιτητριες- κανονιζουν με αγωνια την βραδινη εξοδο τους

Και ετσι κατα καποιο τροπο βλεπω τον εαυτο μου μεσα απο αυτες τις εικονες και ζωντανευουν μεσα μου συναισθηματα και εικονες που εζησα η θα ζησω,σκεψεις και λογια,προσωπα και αρωματα.
Θυμαμαι τον εαυτο μου να αισθανεται μοναδικη και προστατευμενη κρατωντας το χερι της μαμας μου και να χοροπηδαω απο δω και απο κει μοιραζοντας ευτυχια.
Θυμαμαι τον εαυτο μου εφηβη να παραπονιεμαι για ολα, να γκρινιαζω επειδη εχω διαβασμα για τις πανελληνιες,να θυμωνω επειδη δεν μαρεσει το σημερινο φαγητο,να εχω αυτα τα συναισθηματικα σκαμπανεβασματα που κανεις δεν μπορει να με καταλαβει και εν τελει να καταφευγω και να ξεσπω στη μουσικη και το χορο,τα μονα πραγματα που νομιζα οτι με εκφραζουν.
Σκεφτομαι το τωρα,την φοιτητικη μου ζωη,τις πλακες και τα γελια με τα παιδια,τις βραδινες αξεχαστες εξοδους με ποτο και τσιγαρο,τις περιορισμενες ευθυνες και την ατελειωτη ελευθερια,τις εξορμησεις τα σαββατοκυριακα και τις γνωριμιες με νεους ανθρωπους.

Θυμαμαι τα καλοκαιρια μου με τη Σ. και την Ε., την ξεγνοιασια και την ομαδικοτητα μας,τις τρελες και τα γελια,τους μεσημεριανους καφεδες στην πολη και τα εκατομμυρια διασκεδαστικα βραδινα "ατυχηματα" μας.    -Μου λειπετε απιστευτα καθε μερα.σας αγαπω οσο δεν φανταζομαι εγω η ιδια και δεν μπορω να φανταστω την ζωη μου μακρια σας.ειστε οι αδελφες που δεν ειχα.η μαλλον που δεν ειχα ως τωρα.γυριστε γρηγορα,ναι?-

Θυμαμαι εσενα που σε ειχα ερωτευτει τοσο πολυ που γυριζε ολος ο κοσμος γυρω σου,που σε κοιτουσα και χανομουν,που μιλουσες και εγω δεν ακουγα τι ελεγες,που σαγαπησα και σαγαπω σαν και τη ζωη μου.και μετα θυμαμαι τον πονο που μου εδωσες που κοπηκα στα δυο και επρεπε να επανελθω.
Και σκεφτομαι τωρα,που επανηλθα,και περπαταω παλι στα δυο μου ποδια.και βλεπω εσενα,και χαμογελαω σαν χαζη.επιτελους...νιωθω οτι βρηκα το χερι που εψαχνα...
Και μετα σκεφτομαι τον εαυτο μου ηλικιωμενη.αλλα καπου εκει μπαινει ενα ασπρο κενο.ισως απο φοβο,ισως απο αδυναμια.

ξερεις ποιους ανθρωπους λατρευω λοιπον?
αυτους τους γλυκομελαγχολικους,τους ονειροπολους,τους αγωνιστες της ζωης.
εκεινους που τα σπιτια τους ειναι μικρα αλλα η καρδια τους τοσο μεγαλη και φιλοξενη.
εκεινους που οσο και αν τους εχει παιξει η ζωη βρισκουν παντα μια χαραμαδα φωτος στο σκοταδι και ξανασηκωνονται.
εκεινους με τα χαμογελαστα ματια,που σου αποπνεουν κουραγιο,αισιοδοξια,μικρες σπιθες ελπιδας.
-Εσεις ειστε αυτο.και παντα θα ειστε.εσεις που με γεννησατε και εσας που οταν θα πεθαινω θα θυμαμαι και θα ερθω να βρω.-
και ξερεις ποιους αλλους?
εκεινους που ειναι εκει για σενα οτι και να εχουν στη ζωη τους.
εκεινους που προσφερουν χωρις ανταλλαγματα.
εκεινους που οταν τα χεις κανει θαλασσα δεν θα σε πεταξουν στην πυρρα αλλα θα σε αγκαλιαζουν,θα σε ηρεμησουν και με ζεστη χροια θα σου πουν "ειμαι εγω εδω"
εκεινους που βοηθουν απλοχερα.
εκεινους που αυτοσαρκαζονται.
εκεινους που αγαπουν και ερωτευονται σαν να μην υπαρχει αυριο.
εκεινους που αντεχουν και εξαφανιζουν τις αδυναμιες τους και γελουν ακομπλεξαριστα.

γιαυτους αξιζει να αγαπας και να ονειρευεσαι.
Γιατι αυτοι σου ψυθιριζουν στο αυτι οτι δεν εχουν χαθει ολα και οτι υπαρχει ελπιδα.

Σημερα η Ε. μου πε οτι νιωθει πως κατι της λειπει.και οτι φοβαται να το ανακαλυψει.και τη ρωτησα γιατι.και εκεινη μου απαντησε:
"φοβαμαι μονο στη σκεψη αυτο το κατι να ειναι ο ερωτας, η αγαπη, η τρυφεροτητα, αυτος ο καποιος που θα μου χαμογελασει και γω θα νιωθω ολοκληρωμενη."

και αν ειναι λεω εγω?τι θα γινει αν ειναι?δεν θα τον γευτεις?
δεν θα σε ρωτησει..θα ερθει,θα σου μαθει κατι και θα φυγει αφηνοντας την πορτα ανοιχτη πισω του.
αυτο κανει παντα εξαλλου.
αρα μην φοβασαι..


Καποτε μου χες πει να μην με νοιαζει να δεθω μηπως πληγωθω.
Αν πληγωθω,πληγωθηκα.

Σηκωνεις τα ματια στον ουρανο.
Αγαπας.
Εισαι ακομη ζωντανος.

μα ελα να φυγουμε...

κομπαρσοι της ηδονης

http://www.youtube.com/watch?v=yLuOzNeHw5I

σκεψεις σε ενα κοκκινο δωματιο.
(περα απο εσενα)

τις νυχτες σε πνιγει το χθες.

σκεφτεσαι το σημερα.

χανεις τον χρονο.

μενεις στο κενο και περιμενεις το αυριο.

κοιτας το ταβανι.

το νοημα.

ποιο ειναι το νοημα?το νοημα που ψαχνουν ολοι?

φαντασου δυναμη,ν'αγαπας μονο για σενα.να δοθεις γιατι ετσι θελεις.αλλα απ'την αλλη,αν αγαπησεις ετσι,ηθελημενα,ισως χανεις το νοημα.γιατι νοημα εχουν εκεινα που συμβαινουν και οχι εκεινα που προκαλουμε να συμβαινουν.

παρατα τα.

οτι και να κανεις,παραμονευει εκει στη σκια.

το πιο ματαιο αλλα και το πιο τελειο απο ολα τα αλλα.

περιμενει την πρωτη ευκαιρια να βγει να μας θερισει.

να ενεργοποιησει τις αισθησεις.

να ερεθισει την ψυχη.

να σε κανει να πνιγεις στην ηδονη.

και στο τελος δεν ευτυχεις γιατι σε στοιχειωνει το ανικανοποιητο.ολοι ψαχνουν.λιγοι βρισκουν.κανεις δεν ξερει.

θα αφεθω στο συναισθημα να με παρασυρει.θα μεινω ο κομπαρσος,θα γινω ο πρωταγωνιστης,δεν εχει σημασια.δεν ειναι εκει το νοημα.
το δικο μου νοημα ειναι να ξυπνω σε μια ευδαιμονια χωρις να εχω την απολυτη αναγκη της.ειτε μου φερνεις την φωτια,ειτε την βροχη.ολα εχουν τη θεση τους.

και οι μερες θα κυλησουν απαλα...

Θ.Π.

("-θελεις"? "-παρε".)