180 μοίρες

Γυρίζει το κεφάλι μου απο τις σκέψεις και βαραίνει περισσότερο και από μπαούλο,καταλήγοντας σε εκείνη τη χρονική στιγμή που πέφτει κάτω και σκάει σαν καρπούζι.

Τέλος.

Λίγες ώρες πριν.

(Η κορύφωση μιας ευχάριστης κατάστασης έπεται από την κορύφωση μιας δυσάρεστης,

το πολύ γέλιο φέρνει κλάμα,

όταν ψάχνεις τα πολλά χάνεις και τα λίγα,

δεν ξέρω πως το λένε στη γλώσσα σου,

αλλά εφαρμόζεται με ελάχιστες εξαιρέσεις.)

Αρχή.

Ανοίγεις το κεφάλι σου,αραδιάζεις σκέψεις και οριοθετήσεις,πηδιέσαι στα ερωτηματικά,επενδύεις,ωστόσο,γιατί δε γίνεται διαφορετικά,ξεκλειδώνεσαι και ξανακλειδώνεσαι,εκπλήσσεσαι με την αποδοτική εξέλιξη μιας Α κατάστασης,μετά απογοητεύεσαι απο τη Β μη δικαιολογημένη συμπεριφορά των ανθρώπων,ώσπου καταλήγεις να βρίσκεσαι σε ένα μεγάλο αδιέξοδο.Η ερώτηση είναι τί κάνεις όταν έχεις ξαναβρεθεί στο συγκεκριμένο αδιέξοδο και μόνο καταστροφικές ήταν οι επιλογές σου;

Λυπάμαι,αλλα όπως προείπα το μυαλό μου χάθηκε.

Τάιμ άουτ.Σειρά σου.Εγώ ξέρεις.

Ζόμπι

2 χρόνια πίσω ή και λιγότερο.

Σκέφτομαι: "Πολύ μπερδεμένα τα πράγματα."
Κατεβάζω το κεφάλι στεγνά,ίσως ηττημένη,σκέφτομαι,ξανασκέφτομαι,γράφω,σβήνω,καπνίζω,αναστενάζω,δαγκώνω τη μύτη του μολυβιού μου,ανοίγω το youtube,πατάω το play,και μετά το repeat,έπειτα σηκώνομαι και το κλείνω.Δεν υποφέρεται ο θόρυβος των λέξεων σου στο κεφάλι μου.Δάκρυα.Ξανασηκώνομαι και ανοίγω τη μουσική.Μέσα στο χάος κάπως,πάντα για ένα αδιανόητο λόγο στο τέλος σε δικαιολογώ.Και πάλι απο την αρχή σου επιτρέπω το ίδιο λάθος,πληκτρολογώντας τον αριθμό σου.
Ακόμη και το "τέρμα!" που φώναζες,για μένα ηχούσε σα ψιθύρους ζώων.

Σήμερα.

Εγώ φταίω για όλα.Εσύ απλώς έσβηνες ένα προς ένα τα λάθη σου πάνω μου,με τέτοιο τρόπο ώστε να μου περνάει απαρατήρητο.Έξυπνο και βολικό.Μπορεί και εγώ να το έκανα.Ή ίσως και να το χω κάνει αργότερα.Έχεις δίκιο τελικά.Εσύ δε φτιας.Καλά,φταις,απλώς όχι έτσι όπως έχεις στο μυαλό σου.
Ξέρεις,μετά την συνειδητοποιημένη συχνή επανάληψη της ίδιας παθολογικής κατάστασης εγκλωβίζεσαι στην παγίδα του δεδομένου.Μαθαίνεις να συμπεριφέρεσαι παθολογικά.Νομίζεις πως μόνο αυτός ο τρόπος υφίσταται.Σταδιακά ξεθωριάζει ο σωστός τρόπος συμπεριφοράς και υιοθετείται ο λάθος,ο οποίος στα μάτια σου και μου φαντάζει να αρμόζει.Ξαμολάμε λοιπόν το βρώμικο κομμάτι μας,το οποίο λόγω της προαναφερθείσας συχνής επανάληψης εκπαιδεύεται να βγαίνει πρώτο στην επιφάνεια και να εξαφανίζει τους "λεκέδες" του καθαρού.
Εγώ επέτρεπα αυτή την άθλια βρώμικη επανάληψη.Με αποτέλεσμα να μην υπήρξα ποτέ υγιής και καθαρή απέναντί σου.Έβλεπες την εξαρτημένη και αδύναμη εικόνα μου και εγώ την εγωιστική και επιπόλαιη φιγούρα σου και ο άρρωστος συνδυασμός μας,σαν εξίσωση,δημιουργούσε έναν εξισορροπητικό παράγοντα που δεν επέτρεπε τη λύση αυτού του κόμπου.Μία ζυγαριά.Ή μία ψευδαίσθηση.Αυτό ήμασταν.Όσο πιο πολλά βαρίδια έβαζες στη δική σου ζυγαριά τόσο πλησίαζες στη γέννηση,στέλνοντας εμένα στο αντίθετο μονοπάτι.Μέχρι που ο αριθμός των αντικειμένων που τοποθετούσες πλέον αρκετά συχνά είχε αυξηθεί απειλητικά,αφήνοντας με μεγάλη διαφορά πίσω τη δική μου ζυγαριά,που ακόμη και με απελπισμένες προσπάθειες εξισορρόπησης δε θα πρόφταινε τη δική σου,και κρεμάστηκα.
Όλα είναι τόσο καθαρά τώρα.Μάλλον έπρεπε να κρεμαστώ.Δε μετανιώνω.Τα λόγια βγαίνουν εύκολα πλέον,διαλευκάνοντας το εύρος του μεγάλου αυτού ψέματος.Κανένας πόνος.Αναλογίσου το αν θες.Και πανω εκεί που έχω πειστεί οτι ο κόμπος έχει σπάσει,διαμορφώνοντας μας ελεύθερους και αποδεσμευμένους,μου αποδεικνύεις υπεραπλουστατευτικά οτι η κοροιδία του παραπάνω συστήματος δεν καταργήθηκε ποτέ.Αξιολύπητο.

Ο απότομος θάνατος ισοδυναμεί με μια απότομη γέννηση..Εγώ βρήκα τη γεννησή μου.Θυμήσου με τι ισοδυναμεί αυτή στη δική σου ζυγαριά.Ελπίζω να κάνω λάθος.

Οι άντρες περνούν,μαμά

Δε μου αρέσει πλέον να γυρνάω σπίτι.Με φοβίζει.Νιώθω σαν ψάρι σε γυάλα.Κατασκευάζω και πουλάω κάθε φορά και ένα καλοφτιαγμένο διαφορετικό ψέμα.Πριν χτυπήσω το κουδούνι πρέπει πρώτα να φορέσω το ίδιο φίμωτρο που έχω κρυμμένο κάτω απο τα σκαλιά,καθώς οι λέξεις που θέλω να βγάλω απο μέσα μου είναι απαγορευμένες.Ορισμένες φορές το χαμόγελο είναι πλαστό,άλλες αληθινό αλλά και πάλι τι σημασία να έχει αφού θα πρέπει να φορέσει μία ψεύτικη εξήγηση.Tα βήματα είναι συγκεκριμένα(είσοδος,δύο στο σαλόνι-παύση,τέσσερα στην κουζίνα-παύση,σκάλες στο δωμάτιο-πάυση,τρία στο μπάνιο-παύση,σκάλες στο σαλόνι-παύση,έξοδος).Ακόμη και το τζάκι πλέον αποτελεί εχθρό γιατί η μολυσμένη ατμόσφαιρα που κυριαρχεί είναι ικανή να περάσει απο τον τοίχο ασφαλείας που έχω δημιουργήσει με την πλάτη μου. 
Λυπάμαι γι'αυτό.Λυπάμαι για κάθε ψέμα που έχω αναγκαστεί να σου πω.Ίσως κάποια μέρα σταματήσει να χρειάζεται αυτό το ηλίθιο παρασκήνιο με τις προσεγμένες μάσκες.Σιχαίνομαι να μη βλέπεις πόσο και γιατί πραγματικά ανθίζω.
Συγγνώμη που δεν είμαι εδώ,αλλά ο κόσμος μου είναι εκεί πλέον.Και δε σκοπεύω να τον αλλάξω.Κάποια στιγμή ελπίζω να καταλάβεις.Σαγαπώ.





Προς απάντησή Σου,
δεν είναι απαραίτητες οι κατευθυντήριες γραμμές,διότι η σταθερά του καθενός αποτελεί την πηγή των κινήσεων,πριν αυτές περάσουν από τον έλεγχο της λογικής και ίσως αλλάξουν δρόμο ή δεν αποκτήσουν καν.