το καλό μου το ξέρω μόνο εγώ

το φως μ' ενοχλεί.

σύρθηκα μέχρι τον καναπέ, μπας και βρω ένα μέρος να κρυφτώ.

θέλω λίγη σκιά, λίγα λεπτά ακόμη.

ήταν λέει όλα ένα ψέμα, ένα κακόγουστο αστείο.

Αλλά το φως με βρήκε ξαπλωμένη με τα γόνατά μου σφιχτά στο στήθος μου και τα δόντια μου να τρίζουν.Πάντα πρέπει να συναντήσεις την επόμενη μέρα, εκείνα τα 2-3 δευτερόλεπτα που αντικρίζεις την γαμημένη πραγματικότητα, η οποία έρχεται να σου προσθέσει το γνωστό βάρος που θα κουβαλάς τις ώρες που υπολείπονται μέχρι να ξανακοιμηθείς.

κάπου σκατά ήμουν χτες το βράδυ.

δε θυμάμαι ούτε πόσο ήπια ούτε με ποιον ήμουν.

μόνο αυτός ο πόνος στο στήθος μου πετάει ένα clue ότι κάποιος θα μου μιλούσε και εγώ θα τον άκουγα ανάβοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο.

ο καφές κυνηγά τα μόρια του οινοπνεύματος στο αίμα μου.

θέλω να σταματήσω τον εγκέφαλό μου να φορτώνει συνέχεια δεδομένα.

μου λείπεις τόσο πολύ αλλά φεύγω μακριά από τις εικόνες.

βγήκα στο μπαλκόνι μου σήμερα, έκλεισα τα μάτια και άκουσα την πόλη που αδιαφορούσε για τα δικά μου προβλήματα.

180 μοίρες

Γυρίζει το κεφάλι μου απο τις σκέψεις και βαραίνει περισσότερο και από μπαούλο,καταλήγοντας σε εκείνη τη χρονική στιγμή που πέφτει κάτω και σκάει σαν καρπούζι.

Τέλος.

Λίγες ώρες πριν.

(Η κορύφωση μιας ευχάριστης κατάστασης έπεται από την κορύφωση μιας δυσάρεστης,

το πολύ γέλιο φέρνει κλάμα,

όταν ψάχνεις τα πολλά χάνεις και τα λίγα,

δεν ξέρω πως το λένε στη γλώσσα σου,

αλλά εφαρμόζεται με ελάχιστες εξαιρέσεις.)

Αρχή.

Ανοίγεις το κεφάλι σου,αραδιάζεις σκέψεις και οριοθετήσεις,πηδιέσαι στα ερωτηματικά,επενδύεις,ωστόσο,γιατί δε γίνεται διαφορετικά,ξεκλειδώνεσαι και ξανακλειδώνεσαι,εκπλήσσεσαι με την αποδοτική εξέλιξη μιας Α κατάστασης,μετά απογοητεύεσαι απο τη Β μη δικαιολογημένη συμπεριφορά των ανθρώπων,ώσπου καταλήγεις να βρίσκεσαι σε ένα μεγάλο αδιέξοδο.Η ερώτηση είναι τί κάνεις όταν έχεις ξαναβρεθεί στο συγκεκριμένο αδιέξοδο και μόνο καταστροφικές ήταν οι επιλογές σου;

Λυπάμαι,αλλα όπως προείπα το μυαλό μου χάθηκε.

Τάιμ άουτ.Σειρά σου.Εγώ ξέρεις.

Διάφανη σιλουέτα

I wanna be your vacuum cleaner

Breathing in your dust

I wanna be your Ford Cortina

I will never rust

If you like your coffee hot

Let me be your coffee pot

You call the shots babe

I just wanna be yours

Secrets I have held in my heart

Are harder to hide than I thought

Maybe I just wanna be yours

I wanna be yours

I wanna be yours

Let me be your 'leccy meter

And I'll never run out

Let me be the portable heater

That you'll get cold without

I wanna be your setting lotion

Hold your hair in deep devotion

At least as deep as the Pacific Ocean

I wanna be yours

Όχι άλλα δάκρυα,παρακαλώ.

It hurts to feel
It hurts to hear
It hurts to face it
It hurts to hide
It hurts to touch
It hurts to wake up
It hurts to remember
It hurts to hold on

The hurt of going on

The hurt of missing

The hurt is killing me

καποιος ειπε...

«Τα αισθήματα που ξαναέρχονται είναι αισθήματα που δεν έφυγαν ποτέ»     

είπε κάποιος… 

Γιατί τέτοιοι είμαστε…

Καταπιέζουμε αυτά που νιώθουμε, κρατάμε τους «τύπους» και σκάμε και κανά χαμόγελο που και που για να μην μας θεωρήσουν λυπημένους.

Κλείνουμε μάτια, αυτιά, σφίγγουμε την καρδιά μας στα χέρια μας και την διαλύουμε.

Πνιγόμαστε και δεν το καταλαβαίνουμε ή μάλλον το καταλαβαίνουμε και φοβόμαστε να κάνουμε κάτι. 

Δειλία; 

Φόβος;

Ντροπή; 

Τι είναι;

Γυρνάμε το κεφάλι σε ματιές που μας σκοτώνουν κρατώντας την αναπνοή μας και κάνουμε σα να μη συνέβησαν ποτέ. 

Αλλά πόσο σίγουρος είσαι ότι υπήρξαν;

Σηκώνεις τους ώμους, κάνεις και μια καμιά γκριμάτσα και χάνεσαι στη σιωπή σου. 

Είναι πιο εύκολα εκεί.…
Γιατί όταν έπρεπε να μιλήσουμε, να φωνάξουμε, να ξεσπάσουμε, μείναμε άπραγοι.

Αυτοί οι «εγωισμοί μας» και το «Τι θα σκεφτούν για μας;» μας έφεραν σε αυτή τη θέση. 

Kαι όμως,  κανείς μας δε μιλά.
-«Ποιος έχει το κουράγιο;»
-«Μάλλον, αυτός που πονάει περισσότερο…»

Γύρισε την πλάτη σου και θα υποκριθώ με ένα χαμόγελο πως είμαι καλά!

Μην κοιτάξεις πίσω ή μη ψάξεις να με βρεις, να ξέρεις πως αυτό πονάει πιο πολύ. 

Ξέχασε με! 

Άφησε με, να ζήσω-να αναπνεύσω! 

Θα σε σκέφτομαι!!